Scheiding

Gelukkig alleen van tafel en niet van bed.

Het is vanwege het koken. Rick eet nagenoeg geen vlees, ik helemaal niet. We eten daarom vaak vleesvervangers, maar die bevatten voor mijn hoge bloeddruk te veel zout. Dus maak ik groente ballen die Rick vaak mee eet, maar dan maak ik ze met en zonder zout. 

Omdat ik eigenlijk helemaal geen dierlijke producten wil eten, behalve melk in de koffie en in de havermoutpap, laat ik ook kaas en eieren staan. Maak ik lasagne, maak ik dus twee soorten: met bechamelsaus en kaas en zout en zonder bechamelsaus, kaas en zout. Het houdt wat.

En nu heb ik een probleem met mijn groenten ballen: ze vallen uit elkaar.

Net in de pan gaat het nog, ook al is er al een in drieën gebroken tijdens het neerleggen.

Bij de eerste keer omdraaien, ontstaat in bal twee een scheur.

Als ik de vega kipschnitzels voor Rick ga meebakken, waarvoor ik dan een beetje boter in de pan doe en dat altijd van de muurkant af omdat dat de kookplaat wat afloopt en ik geen boter wil gebruiken, zijn de ballen inmiddels brokken geworden. Ze missen het plakkend vermogen van ei. Tja, en ik heb al eens geprobeerd ze te paneren en vandaag pureerde ik een deel van de ingrediënten: rijst en linzen. Dat mengseltje plakte wel maar in het eindresultaat is dit niet meer te zien. 

Nou ja, ze waren lekker ook al moet ik zeggen, nu ik weer meer proef, ik het zout wel enigszins begin te missen.

Nou ja.

We hadden een heerlijke dag en wandelden vanmorgen via de andere kant van de bergen naar het lekkerste taart restaurant. 

En het is leuk om het dorpje van de andere kant te benaderen. 

Bijkomend voordeel was dat er slechts een paar auto’s voorbijkwamen, er geen zwijnen lagen en maar op een klein stukje van de weg twintig geiten liepen. Het werd zodoende een relaxte wandeling.

In de vier maanden  die Leo er nu is, wordt het allemaal wat gewoner. We raken goed aan elkaar gewend en weten redelijk wat we aan elkaar hebben en waar wij op moeten letten.

In het begin at Leo veel grind van het terras en ontsnapte hij een keer. Dat maakte het moeilijk om hem volledig los in de tuin te laten, omdat de hekken en het gaas gewoon niet voldoende afsluiten. Ook willen we niet dat hij in de tuin graaft, poept en plast.

Inmiddels is hij voldoende getraind zodat hij weet waar hij zijn behoefte moet doen en loopt hij los in de tuin als we daar beiden zijn. Dat wil zeggen: Rick zit ergens op een stoel en ik ben overal en nergens bezig. Leo volgt soms mij en even later ligt hij bij Rick. Ook zoekt hij zelf een plekje in de zon. Dat alles maakt het een stuk relaxter. Maar......het is net als met kinderen: als je ze een tijdje niet hoort moet je gaan kijken. Zo zat Leo gisteren half verteerde planten uit de composthoop te vreten. Ach een een stukje kan geen kwaad, maar ik weet niet wat de gevolgen zijn als hij zijn buikje rond eet.

En.....hoe heerlijk. De wind is gaan liggen.

Met groeten Ton