Integratie mislukt

Schreef ik ergens in 2018. 

Dat was naar aanleiding dat we ons mateloos irriteerden aan de dirigente van het koor waar we toen zongen. Ze kwam steeds minstens een kwartier te laat. Vervolgens had ze dan nog behoorlijk wat tijd nodig voor de repetitie daadwerkelijk startte.

De laatse keer dat we de repetitie bijwoonden kwam ze zelfs een half uur te laat. Zonder verontschuldiging of uitleg begon ze te repeteren.

Rick en ik keken elkaar aan en wisten genoeg: we zijn hier klaar en verlieten het zaaltje.

Toen we in 2017 besloten om semi resident te worden spraken we uit dat we een redelijke mate van integratie wilden en dat we ons zouden aanpassen aan de hebbelijk- en onhebbelijkheden van de Spaanse manier van leven. Dus ook dat Spaanse kwartiertje, riepen we indertijd in koor.

Nou nee dus. Na anderhalf jaar in het koor zingen waren we er klaar mee. Integratie mislukt. Basta. Daarna zochten we een koor met alleen maar expats en dan voornamelijk Engelsen. Helemaal goed. Toch?

Zo’n seminar dat over integriteit gaat levert altijd wat op. Waarom? Omdat de wijsvinger, ook die van mij, standaard naar een ander wijst en eigenlijk eerst naar mezelf zou moeten wijzen. 

Dat deed ik gisteravond.

Als je in een gebied van je leven geen plezier hebt of je gevoelens van angst hebt, op een vlak geen kracht hebt of wat dan ook waar je niet blij van wordt, is een gebroken belofte daar altijd de bron van.

Goed. Ik heb eigenlijk geen gebroken beloften, zeker niet in tijden van Corona waar nauwelijks afspraken gemaakt worden. Dacht ik.

Tot er een kwartje viel. 

Waarom ervaar ik me dan niet echt welkom in Spanje? Ik spreek nog nauwelijks een woord Spaans, want spreek nagenoeg geen Spanjaarden. We gaan hoofdzakelijk om met buitenlanders en dan bedoel ik niet de Spanjaarden, maar ingezetenen van zo ongeveer de helft van alle Europese landen. 

Gingen we in het eerste jaar hier nog naar de Paasprocessies kijken of maakten we nog wel eens een tripje naar een andere plaats. Nu doen we eigenlijk niks meer. Eigenlijk trek ik me terug op de berg.

Maar ik vermaak me goed in de tuin. Ik heb eigenlijk alles al wel gezien in de buurt en dat reizen kost al met al best wel wat geld. Met deze en nog wat andere excuses houd ik mijn bewustzijn wel rustig. Geen confrontatie met mijn gefaalde integratie en wat daar aan ten grondslag ligt: mijn verbroken belofte om deels te integreren. Daarna heb ik het gewoon opgegeven en daar wordt ik als mens niet gelukkig van of anders gezegd: het is weinig inspirerend.

Integreren vraagt wat. Het is dus helemaal niet zo gek om af en toe te falen. Dat betekent ook dat ik steeds opnieuw pogingen kan doen. En wat me daarbij helpt is om dat vanuit onbevangenheid te doen.

Gisteren en vandaag stonden nog steeds in het teken van schilderen. Maar vandaag gingen we na vier dagen ook weer eens de berg af.

Boodschappendag met als traktatie een broodje eten op de boulevard. En nog een bezoekje aan het tuincentrum. 

Nou zei Rick nadat ik de boodschappen op het aanrecht had gezet: een en al gezondheid.

Maar de andere tas bevatte toch ook nog wat snoeperigs.

De aardbeiplantjes doen het goed ook al is de eerste vrucht die kleurde gaan schimmelen en heb ik verwijderd.

Vanmorgen zag ik ineens dat een vrucht op het kroontje buitengewoon een nieuwe plantje laat groeien.

Nooit eerder gezien.

De knoppen van de vijg zijn gesprongen.

En na de regen kwamen er opnieuw veel paddenstoelen op waarvan ik deze niet eerder heb gezien in de tuin.

Is er een zwamkundige die weet welke soort dit is?

Met groeten Ton