Een tafeltje naar haar hart zou dit zijn. Dat hele gedoe met planten, zaaien en stekken heb ik beslist van haar. Had ik nu ook maar haar geduld.
Vandaag zou mijn moeder 94 jaar geworden zijn. Bewust zou ze het niet hebben meegemaakt, want de laatste jaren van haar leven wist ze het sowieso al niet meer.
Ik had gedacht dat na haar dood het heel lang zou duren voordat ik de jaren dat ze aan dementie leed zou vergeten. Maar dat is niet het geval. Al vrij snel kwamen de gedachten, niet meer gevoed door haar voortschrijdende verval, aan mijn oude moeder terug.
Wel als ik door oude foto’s blader en foto’s van haar zie waarop haar dementie steeds duidelijker wordt. Ik blader dan sneller door want kijk daar eigenlijk niet graag naar omdat ze me triest stemmen.
Maar vaak hoor ik nog de uitspraken van moeder en zolang ze me dierbaar zijn houd ik die in ere. Waar ze me niet meer aanspreken of dienen, gebruik ik een van haar meest uitgesproken zinnen: Dat doe je later maar als je op jezelf woont.
Na haar overlijden kwam er nog een klein erfenisje waar ik de houtkachel van kocht. Die staat inmiddels lekker hier in De Klompen in Spanje en verspreidt ook vanavond weer heerlijke warmte.
Met groeten Ton
Dat is toch een mooi kado dan, een kachel die voor warmte zorgt en waarmee je dan aan je moeder wordt herinnerd. Ik kan me voorstellen dat het inderdaad zo werkt dat je je moeder zoals ze vroeger was, beter herinnert dan haar laatste jaren in haar dementie. Zo zeggen mensen soms dat ze niet naar de dode willen kijken omdat dat laatste beeld dan te veel bij hen blijft. Maar dat is helemaal niet zo. Ik heb al heel wat dierbaren en bekenden dood gezien, maar ik herinner me nu al die beelden niet meer, maar wel hoe de mensen bij leven waren.
BeantwoordenVerwijderenEen dag om bij stil te staan, zo’n geboortedag. En gelukkig met goede herinneringen.
Vroeger ergerde ik me weleens aan al die uitspraken van mijn moeder maar al jaren gebruik ik ze veelvuldig. Ik moet er zelf weleens om lachen.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi Ton, de warmte van de kachel komt rechtstreeks van je moeder.
BeantwoordenVerwijderenHoi Beatrijs, De herinneringen zijn warm. Ik deel je mening over het zien van overledenen en ik denk zelfs dat het noodzakelijk is voor een goede rouw verwerking. Zeker bij mensen die je zeer aan het hart gaan. Met groetenTon
BeantwoordenVerwijderenHoi Marthy, Het is zoals Stef Bos zingt: papa (maar natuurlijk ook voor mama) ik lijk steeds meer op jou. Met groetenTon
BeantwoordenVerwijderenHoi Emie, En al acht jaar inmiddels. Met groetenTon
BeantwoordenVerwijderenBij de warme 'stoof' (=kachel) zitten en dan aan je moeder denken ......
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder is 90 geworden, vader ook trouwens en beiden nog bij goed verstand gelukkig.
BeantwoordenVerwijderenIk hoor mijn moeder constant in mijn stem, manier van kuchen/hoesten en gezegdes en ik lijk verder ook nog eens fysiek erg op haar, karakter is meer van mijn vader.
Ze hadden zo geleefd dat er nauwelijks geld meer was, ze hebben veel gereisd en veel aan ons gegeven.
Hoi Marc, En niets heerlijkers dan goede herinneringen en de weldadige straling van een houtkachel. Met groetenTon
BeantwoordenVerwijderenHoi Lot, Dan zijn er in ieder geval goede genen. En ben je tevreden met de verdeling van de eigenschappen? Met groetenTon
BeantwoordenVerwijderenLeuke vraag Ton, Mijn zus die 14 jaar jonger is is precies andersom, lijkt op vader
BeantwoordenVerwijderen, net zo motoriek onhandig maar kan wel net zo goed schilderen en het wat opvliegende karakter van onze moeder. We kunnen erg goed met elkaar opschieten en dus is de verdeling eigenlijk wel prima
Hoi Lot, Daar gaat het om: als je tevreden bent is het goed. Met groetenTon
BeantwoordenVerwijderen