Het kan ook niet anders

Met dierendag gaat het alleen over de hond. 

Je klooit wat af zo’n eerste dag. Leo, onzeker en alert, liet ons geen seconde uit het oog en als een van ons naar buiten ging werd er na een minuut geblaft: waar is die ander?

Wij onzeker want wat gaat ie doen? 

Gisteren kochten we allerlei spullen inclusief een kooi, die wij bench noemen en de Engelsen crate. En eigenlijk is dat het ook. 

Vanmorgen om half elf konden we Leo ophalen. We werden zeer vriendelijk ontvangen. We kregen de halsband mee, voer en de papieren. We mochten een fee geven maar dat was niet verplicht omdat Leo al eerder was geadopteerd waarmee de fee dus al was betaald. 

OK. Maar wij hadden ons al ingesteld op de 100 euro en dat is volgens ons sowieso een klein bedrag, zeker omdat hij volledig is ingeënt en afgelopen donderdag ook nog is gecastreerd. Dus gaven we gewoon de fee die ze trouwens hard nodig hebben voor al het werk dat ze doen.

Na wat laatste knuffels kregen we hem mee. Hij keek natuurlijk nog wel een paar keer achterom waar de rest van de roedel bleef maar ging toch zonder probleem de auto in waar hij rustig in de achterbak ging liggen.

Volgens de forsterdame was Leo gewend om op de grond te liggen op een kussen en om de overgang niet te groot te maken besloten we het kussen ook maar op de grond te leggen.

Een kluif er bij en helemaal goed. 

We kregen van het asiel nog wel informatie over het laten wennen aan een kooi. Het is de bedoeling dat de kooi geassocieerd gaat worden met leuk, lekker en veilig. Dus speeltjes er in en lekkere dingetjes en ‘je kunt er ook zijn eten in geven’.

En een deken over de kooi geeft het gevoel van een hol maar toch, het bleef te eng.

Hij lag nog liever op de tegels.

Dus haalden we de deken er af en het lekkere zachte mandje er uit en zette dat voor het raam.

Eindelijk kwam ie na drie uur tot rust en viel uitgeput in slaap. En toen kon ook ik even de ogen sluiten op de bank want was op zijn minst net zo vermoeid.

Daarvoor hadden we een uur buiten gezeten maar ook daar zagen we hoeveel indrukken er zijn te verwerken. Vogels die overvlogen, wespen die om het koppie zoemden, geschreeuw van de wielrenners wat lager op de weg, blaffende honden wat verderop, vogel gefluit, de bazen die af en toe wegliepen. Eigenlijk te veel allemaal. Dus dat ie uiteindelijk in slaap viel waren we wel blij. 

En toen het dinner.

In de kooi.

Wel verleidelijk.

Toch maar even kijken of je er van de achterkant wel bij kan.

En ja, hij kiest eieren voor zijn geld.

Daarna ging het toch ff fout. De kooi was toch té eng en nadat hij zijn brokjes op had moest de spanning er af en piste hij op de vloer.

Oei, ik dus snel met hem naar buiten, waar hij zijn werk afmaakte, terwijl binnen Rick het plasje opdweilde.

Veel herinneren we nog van Egbert. De eerste natte neuzen zitten op de ramen en de druppels die na het drinken over de halve keukenvloer verspreid liggen, het aanstaren, het diepe zuchten, en zo gauw een van ons ging staan sprong ook Leo op om ons te volgen. Tja; de schaduw die je altijd achtervolgt en waarvoor je altijd moet oppassen er niet op te gaan staan. Zeker in de keuken zit ie ongeveer op de hielen.

De eerste dag is zonder onoverkomelijke problemen verlopen. We zijn wel nieuwsgierig hoe het vannacht gaat.

Met groeten Ton