Via dooie mussen naar huiverhoekjes

Wat onrustig geslapen.

Tjee, 61 en nog steeds nerveus als ik op pad ga. Wel goed om weer eens alleen te gaan en niet volgzaam en blind achter Rick aan te lopen.

Druk?  Nee hoor. Dit is de coupe in Alkmaar. Wel stapte er na het maken van de foto een jonge vrouw in die al muizen hapjes knabbelend aan een mini pizza broodje ( wat ik, als in het jaar van de hond geborene, in drie happen en twintig seconden had kunnen verorberen) tot Sloterdijk natuurlijk geen mondkapje voor haar mond kon doen. 

Ook op Schiphol was het bijzonder rustig. Slechts drie mensen stonden voor mij bij de douane en binnen drie minuten was ik erdoor. Heerlijk voor een reiziger, minder voor het betreffende bedrijf.

Voor Ryanair stonden er maar drie vluchten op de borden bij de gate en in de wachtruimte die normaal gesproken uitpuilt kon iedereen zonder probleem op zes meter afstand zitten. Heerlijk voor de reiziger, minder voor het betreffende bedrijf.

Het vliegtuig zat bijna vol en iedereen leek zich keurig aan de maatregelen te houden.

De vlucht zelf ging razend snel voorbij. Links zat een zeer prettige en kunstzinnige dame waarmee het al snel ging over kunst en de invloed daarvan op het leven.

Met de aardige biochemicus rechts van me sprak ik over bodemleven, quantum mechanica en de invloed daarvan op het leven.

Ach hoe heerlijk kan het worden.

De afhaal meneer kwam gelijk met mij op het oppik punt op Malaga  aan, direct de auto in en op weg. Wel weer die vermaledijde mondkapjes op want we komen niet uit hetzelfde huishouden. Een beetje warm was dat wel in het zuidelijke Andalusië.

Tot zover ging het allemaal zeer voorspoedig.

Eenmaal bij de Klompen wilde de Jimny toch niet starten. Accu leeg maar met de startkabels van de ophaal man was dat euvel snel verholpen en toog ik direct naar de kust voor boodschappen. Eigenlijk zonder een blik in of rond het huis te hebben gedaan.

Dus bij terugkomst.

Daar kan morgen wel een bezempie overheen.

En dit huiver hoekje kan ook wel een beurtje gebruiken. Fles kapot, drie dooie planten en een berg blad. Dat laatste is het minst erg.

De druiven daarentegen zien er blakend gezond uit en dat terwijl er geen zwavel aan te pas kwam.

Meneer De Uil lijkt ook weer thuis.

Al vraag ik me af wat dit voor uilen allen zijn. Morgen maar weer eens pluizen want ik zie zo geen botjes of haartjes zitten.

Ach en denk je alles gehad te hebben.

Ligt dit volledig gemummificeerde vogeltje in de haard. Volgens mij een mus. Een echte dode mus dus.

En dan het stilleven in de badkamer.

Omdat we half februari dachten dat we zes weken in Nederland zouden durfde ik de laatste sinaasappels wel op het randje van het bad te leggen. Koel en donker, dat houden ze wel vol net als de aangebroken potjes met augurken, mosterd en curry.

Maar ruim vijf maanden was te veel. De gedroogde sinaasappels liggen in de tuin en de potjes zijn leeg gegooid..

En de laatste is voor Rick:

Tevreden met de groei van de Chinese vernisboom?

Morgen meer.

Met groeten Ton