Toiletverhalen

Puzzelen. Nog nooit deed ik het zoveel als tijdens het Coronatijdperk.

Maar na wat uitgekeken te zijn op gewone puzzels, ik heb gauw ergens genoeg van, vond ik weer nieuw elan in de Wasgij variant die ik van zus leende. Inmiddels zijn die klaar. Toch maar weer eens kijken op de speelgoed afdeling bij Rataplan en daar vond ik bovenstaande ‘Impossible Puzzel van Alex Beard’.

315 Stukjes. Dat kan niet moeilijk zijn, dacht ik, en de afbeelding sprak me niet alleen aan qua vorm, een beetje Jugendstil achtig, maar juist ook van kleur. Hop, meenemen dus. Net als die bloempot met gelijkende kleuren.

Oeps. Het kostte me meer tijd dan een 1000 stukjes tellend exemplaar van Van Heesteren. Dat had niet alleen te makken met de wonderlijk gevormde stukjes maar nog meer het het feit dat ze niet in elkaar haken maar tegen elkaar aan liggen en met een onbeholpen beweging de halve puzzel was verschoven. Grrooaarrrr. Het geduld werd soms op de proef gesteld. 

Het leuke aan deze puzzel schijnt te zijn dat je van de stukjes ook andere vormen kunt maken. Vrije vormen maar daar heb ik me niet aan gewaagd.

En dan de toiletpot.

Tijdens de schoonmaakwoede aan het begin van de intelligente Lockdown ontkwam ook de wc niet aan een grondige beurt. Niet zo grondig dat ik met een tandenborstel aan de gang ging zoals ik ooit iemand hoorde zeggen maar wel met schoonmaakazijn een een oude afwasborstel om goed onder de randjes te komen. Oei die laatste woorden doen me dan weer denken aan de Sinterklaas aflevering van Jiskefet.

Anyway. Al borstelend stootte ik tegen een obstakel onder de rand en inplaats van even te na te denken duwde ik nog net iets woester door. Oeps een heel stuk plastic kwam er onder vandaan. Een soort spuitmondje.

He, verdorie, riep ik. Of zo.......of woorden van sterker kaliber.

Ik drukte het plastic maar weer een beetje op zijn plaats maar sindsdien spoelt het water niet gericht genoeg om weg te spoelen wat er weg te spoelen valt.

Tijdens het korte intermezzo op Texel zeiden we regelmatig tegen elkaar dat het toch wel heel prettig was dat de wc er zo lekker doorspoelde. Dus trok ik donderdagavond als eerste klusje in Den Helder dat stuk plastic onder de rand vandaan en....... het werkt fantastisch en het spaart zelfs water uit.

Met groeten Ton

Afwachten wat ze er van vinden

Na wat tegenvallend weer op zondag hadden we de rest van ons verblijf op ons tijdelijke voormalig wooneiland heerlijk weer.

En......het leek net als rond Los Zuecos: Rick zat lekker in een stoel en ik vermaakte me in de tuin. 

Tja, als je deze border op het eerste gezicht ziet, is er weinig reden om er in te gaan spitten. Maarrrrrrrr tot schrik van elke tuinier bestaat de helft van al het zichtbare groen uit zevenblad. Nou ja, is dat echt zo erg? Het heeft mooi blad, het bloeit met witte bloemschermen en het weeft zich prachtig door andere planten heen. Mits die laatste dan wel een beetje stevig in de wortels staan. Zoiets als tuin-geranium soorten. 

Wat hier dan ook mist is kleur en variatie in bladvorm. Het is een brei van kleine blaadjes.

Dus ging de spade er in. Een hele groenafvalbak met zevenblad kwam eruit. En ik heb beslist niet het idee dat alle wortels uit de grond zijn gehaald. Nee: volgend voorjaar staat er weer net zoveel als dit jaar. Maar dan wel met een paar nieuwe, stevig tegengasgevende planten ertussen.

Dinsdag kwam ‘de over buurvrouw uit Heiloo’ op viste en samen fietsten we een klein rondje op het eiland langs wat kwekerijen en tuincentra. Helemaal blij werd ik ervan want ik ontdekte ook nog kwekerij Halsema met honderden soorten Hemerocallis of daglelie. Natuurlijk kocht ik drie soorten voor mezelf om mee te nemen naar Spanje. 

Waarom geen Hemerocallis voor de vriendinnen? Omdat de hond die lekker vind en ze als een soort herbivoor tot op de grond afgraast.

Wij graasden met de gaste nog een heerlijk bord met vis en patat bij Van der Star waarna we met haar naar de boot fietste.

Gisterochtend plantte ik de planten in de border en was er zeer mee in mijn sas. Zeker met de belofte dat er volgend jaar tussen het 7blad een mooie variatie tussen bladvormen, bladkleuren, bloeitijden en bloemkleuren te zien is. 

En als dat naar tevredenheid is van de vriendinnen, ondergaat deze border, inclusief een gesnoeide struik, ook een metamorfose.

Met groeten Ton

Optieffen

We verblijven een paar dagen op Texel in het huis van vriendinnen.

Altijd leuk en.....ik bood aan wat tuinklusjes te doen.

Nou graag en of ik dan wat wilde doen met die struik links want ‘die vinden we niet zo mooi meer’. 

Nu had ik mezelf voorgesteld dat ik dat klusje met een vriendelijk zonnetje te doen. Rick die zou dan wat doezelen op een tuinstoel en onderwijl zou ik wat tutten. Net alsof we in Spanje zouden zijn. (Het ziet er trouwens uit dat we toch van de zomer naar Los Zuecos kunnen gaan.)

Maar nee, het was regenachtig, koud en winderig vanmorgen dus zaten we lekker binnen met koffie en chocola. Pas in de middag werd het lichter en trok ik de werkhandschoenen aan om het groene varkentje even te wassen. Maar nee. Nadat ik twee dunne takken had afgeknipt kwam meneer merel duidelijk maken dat hij daar niet van gediend was.’We zitten hier een nest met eieren uit te broeden. Optieffen’.

Dus besloot ik om maar wat aan de border aan de overkant te doen. Zevenblad verwijderen. Beslist onbegonnen werk maar ach, je wilt toch wat en extra kleur in de tuin vonden de dames ook wel fijn, gaven ze aan.

Echtpaar merel heb ik niet meer gehoord wel gezien want er werd van uit een boom en soms vanaf de schutting goed op me gelet.

Tijdens het bereiden van de avondmaaltijd zag ik meneer en mevrouw in de tuin zoeken naar wormen en ander lekkers in de vers omgewoelde aarde want daar zijn die mensen dan wel weer goed voor.

Voordat ze het nest ingingen zaten ze eerst even op de tak.

En zelfs achter het raam werd ik nog aandachtig in de gaten gehouden.

Met groeten Ton

Epifanie

Ik kreeg net een epifanie, zei ik vanmorgen net na het ontwaken tegen Rick.

Waarover?

Over het water.

Das ook toevallig ik zit net aan een oplossing te denken.

Bleek het wel over twee verschillende problemen te gaan.

Rick had een oplossing voor het watersysteem rond Los Zuecos en ik een voor het regenwater tekort in de Helderse woning.

Het is lastig regenwater opvangen op een klein overdekt balkon. Zeker als het ook nog eens zo droog is als op het moment. Het lijkt Spanje wel.

Varens en palmen zijn prachtige planten maar.......ze houden doorgaans niet van kalkrijk water en dat is het leidingwater in Nederland nog steeds. Dus na twee jaar kraanwater toediening begint de apenpootvaren bruine punten te krijgen.

En dat wil ik niet.

Nu ligt het probleem niet alleen in het kalkrijke water maar ook door de lage luchtvochtigheid. Daarvoor heb ik al een paar weken een schaal met water in de kamer staan en dat helpt wel

maar niet voldoende. Het is nog lang geen tropisch klimaat.

Dus ving ik het water van de condensdroger op in een emmer en ga dat gebruiken om te bewateren. Voor de was gebruik ik natuurlijke zeep dus zelfs als er resten van zeep mee komen hebben ze daar als het goed is geen last van. 

Met groeten Ton

Lucifer’s Hammer

Zondagavond staarde ik wat dromerig uit het raam en zag ik verschillende vliegtuigen. Ik staarde gewoon nog wat verder tot ik me opeens realiseerde wát ik zag: vliegtuigen.

Jaren geleden las ik het boek Lucifer’s Hammer over de bijna totale vernietiging van de aarde na het inslaan van een meteoriet. Na veel gedoe met overlevenden en elkaar naar het leven staande bendes is een van de laatste zinnen in het boek dat, bij het zien van een eerste vliegtuig na de ramp, de beschaving niet ten onder is gegaan.

Of zoiets, want ik las het boek in de jaren zeventig.

Dezelfde gedachte schoot ineens door mijn hoofd. Nu wel hopen dat we niet ineens helemaal weer doorschieten maar het bericht dat Spanje wellicht eind juni toch buitenlandse toeristen gaat toelaten maakte me toch wel blij.

Anyway.

We hadden vandaag een uitje naar Stroe.

Stroe?

Ja Stroe. Een buurtschap op het voormalig eiland Wieringen. En we fietsten daar vanuit Den Helder naar toe.

Langs de Balgweg stonden wat percelen onder water. Dit wordt door de bollenboeren gedaan om aaltjes te bestrijden. 

De Balgweg is wel wat lang en recht.

Het ernaast gelegen water is qua zicht interessanter.

Eenmaal op de dijk een voor ons nieuwe blik op Den Helder inclusief de veerboot die naar Texel vaart.

En zicht op de dijk richting Stroe met de wind in de rug. Hoe heerlijk is dat?

We fietsten naar Ineke. Ineke zou begin april een weekje bij ons in Spanje vertoeven maar dat ging om, inmiddels bekende redenen, niet door en nu nodigde ze ons uit om dagje in haar ‘vakantiehuisje voor een week’ te komen.

Nu zijn we meer wandelaars dan fietsers maar 24 km is te doen. Dachten we, want na gezellig kouten, lunchen en een wandelingetje over de dijk vielen bij iedereen de oogjes even dicht.

Na een heerlijk diner vertrokken we weer richting huis.

De reis duurde met de wind in het gezicht wel een stief kwartiertje langer.

Dank Ineke voor de leuke dag.

Met groeten Ton

Je lijkt wel op Donald Trump

Omdat ons zunig bunt gaan we altijd nog snel naar de Spaanse kapper voordat we naar Nederland afreizen. Dat was dus ergens in de eerste week van februari. 

Tegen de tijd dat ik Nederland naar de kapper zou gaan was er de lockdown. De laatste knipbeurt is dus dik drie maanden geleden. 

Het kapsel zag er dus wat ‘achterstallig’ uit. Wat onverzorgd ook en wat krullerig in de nek. Ik geloof niet dat mijn haar sinds mijn middelbare schooltijd zo lang was. Het puntje van de pony raakte nu net niet het puntje van mijn neus.

Om het nog enigszins netjes te laten lijken deed ik soms gel in mijn haar en kamde het dan keurig in een zijscheiding. Dat vond ik zelf best wel aardig staan maar kreeg er opmerkingen over. Zo vonden sommigen dat het ze deed denken aan de coupe van D Trump maar er was ook iemand die het gebaar van een klein snorretje maakte.

Oef. Dus deed ik het meestal toch maar in een Jeroen Pauw achtige look en vond dat eigenlijk best een armoedige aanblik hebben.

In ieder geval ben ik blij dat we gisteren naar de kapper konden.

Het staat je goed, je ziet er tien jaar jonger uit zei een van de gasten in het hospice. Kijk, dan kan mijn dag al niet meer stuk.

En eenmaal thuis kreeg ik ook nog een merelconcert.

Met groeten Ton

Hij is er weer

Nu we langer in Nederland zullen/moeten blijven maken we er maar het beste van. 

Om onze noordelijke residentie gezellig te maken staan er niet alleen planten op het balkon maar hebben we ook weer planten in huis. Sommige gewoon gekocht in de winkel maar er zijn ook planten die door Malle Pietje aangeleverd worden. Tja want dat krijg je ervan als ik ergens langer verblijf: Malle Pietje komt.

Dus staat er inmiddels een stek, die MP uit een container haalde, in een grote pot.

Oei zei Rick: wat stellen die drie bladeren voor?

Nou dat is een klimplant.

Het is maar hoe je ergens naar kijkt en bij planten zie ik altijd de belofte. Om de pot sneller gevuld te krijgen en om de belofte te vergroten plantte ik er ook nog wat biologische gemberwortels in.

Vlak voor de de deur van het appartementencomplex is een ondergrondse container. Nee daar kan Malle P niet zoveel mee ook al is het altijd interessant om te zien hoe de container wordt geleegd.

Gelukkig staan er ook nog wel eens ‘echte’ containers en daar vond Piet gisteren een tafeltje. Is dat wat voor het balkon?

Rick is er helemaal blij mee ook al kon er vandaag niet zo heel veel gebruik van gemaakt worden in verband met de wat tegenvallende zonneschijn.

Uren en uren bleef deze wolkenstraat boven Den Helder hangen en dat terwijl de stad de zonnigste van Nederland is. Maar mazzel als altijd hadden we vanmiddag een koffie/borrel afspraak in Huisduinen en laat daar nou net de zon wel schijnen.

En nee, vanmorgen geen glimp van de Amalia maar wel zag ik deze twee gele kwikstaarten op de dijk.

Ook niks mis mee.

Met groeten Ton

Het achterwerk van Amalia

waar trouwens niks mis mee is.

Op mijn ochtendijkwandeling zie ik haar regelmatig liggen. Ze steekt namelijk boven de dijk uit en zo kan ik zien dat ze vlak tegen de dijk bij Huisduinen ligt. Van verre dan, want nog voor ik de bocht van de dijk om ben, draait het schip zich om om weg te varen of is ze al verder op zee. 

Tot vorige week woensdag want toen lag het schip keurig langs de dijk en zag ik dat er zand en water uit werd gespoten. Daar heb ik geen foto van want net die dag was ik vergeten mijn fototoestel mee te nemen. Wel kon ik haar naam zien: Vox Amalia.

De hele afgelopen week had ik het nakijken en zag ik slechts de achterkant van de Amalia. 

Gisteravond, na het installeren van een trackingsapp, kan ik zien waar ze ligt en zelfs wat haar maten zijn. Dus toen ik vanmorgen in bed op de app keek zag ik dat ze net bij Huisduinen was aangekomen. Ik stapte direct mijn bed uit, trok mijn kleren aan en ging zo snel mogelijk naar Huisduinen om ......

nog net een wegvarende Amalia te zien. 

Met groeten Ton

Hortulanus

De Hortus komt langzaam uit zijn coronaslaap vandaan. 

Met ingang van de lockdown werden alle werkzaamheden stilgelegd op het water geven van de kassen na. Dat werd gedaan door twee medewerkers.

Inmiddels zijn er weer een stuk of vier vrijwilligers aan het werk maar dat zijn er bij lange na niet voldoende om de boel op orde te krijgen.

Maar ondanks dat: is het niet paradijselijk hier? Natuurlijk werd er gewerkt maar het was te verleidelijk om niet en paar keer op een strategisch geplaatst bankje te genieten van de zon, de fluitende vogels en dit uitzicht.

Dit was ook leuk maar hier staat geen bankje en zaten we gewoon even op het gras.

De bloeiende Lysichiton, waarvan ik niet aan de hortulanus kon navragen welke soort het is maar die wel heerlijk ruikt en.....

waar ik natuurlijk wat zaailingen van meenam naar huis.

Kortom: een heerlijke ochtend.

Net nadat ik de zaailingen in een bak op het balkon had gezet ging de telefoon voor een inval dienst in het hospice.

Nu helemaal tevreden op de bank.

Met groeten Ton

Broodkorsten

We gingen gisterochtend met de boot van 10.30 uur naar Texel om te lunchen bij onze vriendinnen.

En wat was het heerlijk rustig op het schip. Ongeveer 100 auto’s scheepten in en 40 mensen lopend of met de fiets. Mensen die met de auto waren moesten tijdens de overtocht daarin blijven. De overige passagiers werden verzocht zich over het schip te verspreiden en dat ziet er dan zo uit. 

Heerlijk. Zo is tourisme net te doen.

En ik denk dat ik hier ook een gevolg van de Corona maatregelen zie. Meeuwen die achter het schip vliegen om visjes uit het schroefwater op te pikken in plaats van door de passagiers in de lucht gegooide broodkorsten uit de lucht te vangen.

Natuurlijk wilde ik ook nog even langs onze voormalige Texelseresidentie lopen. 

Daarna de ingepakte dijk op.

We liepen hier vorig najaar voor het eerst en wat was het toen koud, nu niet veel minder trouwens maar wel zonniger. En wat is het prachtig geworden. In plaats van zo’n strakke dijk met zijn basaltblokken en asfalt bekleding, ook mooi maar anders, nu natuurlijk uitziende duinen en stranden.

Op de oude dijk liepen schapen met hun inmiddels al weer behoorlijk grote lammeren. 

Vogels zagen we ook. Een ........?

Een Lepelaar. Die herken ik dan weer wel.

Op het Zeemanskerkje in Oudeschild wapperde fier de driekleur. Er stond dan ook behoorlijk veel wind en wat is de lucht toch helder en prachtig blauw 

Bij de vriendinnen zaten we heerlijk beschut in de tuin en verpoosden we ons zeer aangenaam. Dan zijn er zo vier uren om en werd het tijd om terug te wandelen.

Dezelfde route maar andere vogels. Deze zie ik niet zo vaak maar herkende ik wel direct.

De lagune. Het nieuwe strand is afgesloten voor het publiek en dat is maar goed ook want wat een aantrekkingskracht.

In de haven van Het Horntje lag de Pelagia, het onderzoeksschip van het NIOZ.

Op de terugreis was het wel wat drukker op de Texelstroom maar de anderhalve meter kon zonder moeite in stand worden gehouden.

Vandaag maar op zoek naar een pet want de huid moet wat beschermd worden met de overvloedig schijnende zon.

Met groeten Ton

Zondoorstoofd

Zullen we een rondje Schagen wandelen, vroeg Rick me gisteren.

Nu is dat rondje 40 kilometer en omdat de Nijmeegse niet doorgaat vind ik dat eigenlijk een beetje veel, dus kwamen we op het idee om de eerste etappe van onze wandeling naar Rome te doen. Van Den Helder naar Schagerbrug. 24 Kilometer.

En waar het vorig jaar 6 juli zwaarbewolkt was met af en toe regen was het vandaag fel zonnig en aangenaam van temperatuur. Een genot om te wandelen.

Durfals. Twee zwemmers. Goed getraind.

Het grootste deel van het strand was verlaten. Slechts bij de strandslagen waren wat meer mensen maar zelfs daar bleef het rustig.

Soms een paar hardlopers en wat baasjes met honden.

En vogels natuurlijk.

Wel veel wit schuim.

Even voor Callantsoog was een strandtent waar je toch iets kon afhalen. Wij liepen door en aten een broodje in het dorp.

Bij het Zwanenwater zag ik de eerste orchidee. 

De koeien weerspiegelden prachtig in het water. Nu is de meest rechtse trouwens een stier en die had het goed bekeken. Hij stond lekker met de poten in het water en hoefde derhalve zijn kop nagenoeg niet te buigen om te kunnen grazen. Leuk om daar een foto van te maken, dacht ik maar wij waren toch interessanter dus bleef het beest ons aankijken.

Bij Sopraan hadden we nog een aangename tussenstop voordat we met de trein naar huis reisden.

Heerlijke dag en nu hangen we voldaan op de bank met zondoorstoofde hoofden.

Met groeten Ton