Heiligenschijn

Zelfs in Den Helder, omringd door het frisse zeewater, werd het heerlijk warm. Zo liep ik zaterdagavond voor het eerst dit jaar zonder jas nog een lekker tweede rondje.

Een schip met dit soort openingen heb ik nog nooit gezien.Toen het dichter bij kwam herkende ik de bladen van windmolens. Het zijn er 20.

Tja en marine schepen.

Bij Rataplan kocht ik enkele weken geleden puzzels. Van tulpen word ik wel blij en morgen gaat ie mee naar zus.

De tulpenaanvoer bij het hospice gaat door. En dit is helemaal mijn soort. 

Dweilen zijn het, zei Rick die liever van mooie recht gesteelde tulpen houdt. 

Maar ik vind ze prachtig. En nog mooier vind ik het als ze tijdens het uitbloeien de kelkbladen laten vallen en er een ring van blaadjes op de grond ligt.

Gisterochtend was het heerlijk zacht en nog fijner: windstil. Slenteren deed ik bijna. Anderhalf uur over vijf kilometer en dat zonder rugzak. Maar wat was het mooi met die glinsterende dauwdruppels.

En ik blijf het fascinerend vinden; de heiligenschijn. Hier wordt het effect nog versterkt door de plek met grover gras.

Gras tussen tegels of stenen.Voor velen een gruwel. Ik vind het een prachtig effect. Moeder natuur laat zich niet kisten.

Een klassiekertje: aalscholver op paal.

Gebrand ben ik op het zien van zeehonden of bruinvissen. De laatsten zijn minder algemeen maar die waterhonden zie ik bijna dagelijks en met mijn getrainde oog spot ik ze van verre. Deze keer zag ik een zeehond samen met een zeemeeuw.

Ik moest nog een meter of driehonderd lopen om een redelijke foto te kunnen maken en bijzonder genoeg bleef de zeehond met zijn kop boven het water. Eindelijk maakte ik een foto waarbij ik behoorlijk inzoomde.

En wat bleek nadat ik het resultaat op mijn schermpje bekeek: is de zeehond een paaltje. Ha, ha. Wat een getraind oog.

En zo windstil was het.

Met groeten Ton