Maar niet klagen als het fout gaat

Van Spello naar Trevi, niet van die fontein waar je niet meer mag zitten, 18 kilometer. 28506 Stappen.

Gelukkig wandelt Malle Pietje ook mee. Vanwege de muggen sliepen we eergisteren ook al onder de klamboe maar dat geeft toch een wat benauwd gevoel. Zeker als het ook nog warm in de kamer is. Die klamboe heeft alleen bij het hoofd een soort kooi maar voor de rest ligt het net gewoon op het lichaam. Daar waar het net het lichaam raakt, kunnen de muggen alsnog hun slag slaan, zeker als je niet onder een deken ligt. En dat liggen we niet met de heersende temperaturen.

Dus haalde Malle Piet al zijn trucs uit de kast. Een paar stukjes touw en wat eikels die hij eerder die dag had verzameld om in Spanje te planten.  Eén draad om de kooi aan het bovenste bed vast te maken, anders kukelt het midden in de nacht van het bed af. De eikels hield hij aan de onderkant van het net en draaide er aan de bovenkant een touwtje omheen om zo het net als een tent aan het bovenbed vast te maken.

Geen keer gebeten. Dank Piet.

We sliepen heerlijk in een doodstil klooster. De ogen gingen om half negen dicht en vanmorgen pas om half zeven pas open.

Dank zusters.

Om half acht op pad en na een kwartier al aan de koffie, thee en een croissant. Haast hebben we niet want het is een korte etappe. Trouwens, we zagen een bord dat het via de snelweg maar 76 kilometer naar Rome is. Dat wil zeggen dat we het met een vinger in de neus in drie dagen zouden kunnen halen maar dat gaan we niet doen.

We doen stukjes Franciscus en stukjes Maps. Franciscus laat ons klimmen en met Maps omzeilen we de hoogste daarvan. Best of both worlds.

Dit is dan weer een echt Maps tussenpaadje dat tussen twee ‘gewone wegen’ ligt en die met elkaar verbindt.

Met het oversteken van de spoorlijn zaten we in Foligno. Tijdens het oversteken begonnen de bellen te rinkelen. Altijd roepen we dan: gelukkig, we zijn weer veilig over.

Als we doorlopen komen er nog wat auto’s aan die gewoon doorrijden en een paar fietsers die nog even wat extra snelheid maken. Al die tijd zijn de slagbomen gewoon open. Zelfs als de bomen zakken steken er nog fietsers over en deze vrouw kruipt zelfs nog onder de gesloten bomen door. 

Vergelijken heeft geen zin als het gaat om beter of slechter, maar in Japan gaan de bomen direct naar beneden als de bellen gaan rinkelen en gaan ze meteen open na het passeren van de trein. Hier is dat anders. Eindeloos duurt het voordat die bomen naar beneden gaan en het duurde in dit geval vervolgens nog drie minuten, Rick telde de seconden, voordat de trein kwam en daarna ruim een minuut voordat de bomen weer opengingen. In mijn ogen is het dan ook geoorloofd om onder de gesloten bomen door te kruipen. Maar niet klagen als het eens fout gaat.

In de stad is het drie weken middeleeuws feest vandaar al de vlaggen.

In de buitenwijken vind ik de straatjes zo leuk omdat er zoveel groen is.

Eindelijk, eindelijk zagen we weer eens een LIDL. Tja en dan worden we onrustig. Zouden ze maaltijdsalades hebben of van dat lekkere walnoten brood? We hebben trouwens ook nog scheerschuim nodig. 

Het meeste brood hier in de streek is zoutloos. Volgens Lucio had dat te maken met een historisch verhaal over de stad Rome die de handel in zout blokkeerde waardoor ze hier leerden om brood zonder zout te bakken. Zoutloos brood vinden wij niet het meeste smakelijke brood op de wereld dus als we een LIDL zien met dat lekker zoute, trouwens normaal zoutgehalte, brood kopen we het ook. Samen met een lekker stuk camembert aten we een heerlijke lunch om elf uur.

Daarna een wat saaier stuk route langs een industrieterrein waar we steeds borden zagen van de Decathlon. De schoenen beginnen aardig te slijten en we twijfelen al sinds Rimini, waar ook een Decathlon was, of we nieuwe schoenen zouden moeten kopen. Maar daar zit natuurlijk wel de angst voor inlopen, nieuwe blaren en zere voeten aan vast.

Na ongeveer tien Decathlon borden was de winkel ineens nergens meer te vinden.

Zou het een teken van het universum zijn?

Anyway. We passeerden deze toren met eik en wat vond ik daar honderd meter verder op het paadje dat net achter de toren begint?

Dit totaal verruïneerde plastic schoentje. Twee aanwijzingen, dus gewoon doorlopen op de oude schoenen besloten we.

Trevi, prachtig gelegen. Natuurlijk boven op een berg.

Het zou vandaag regenen. Veel zelfs volgens buienradar. Maar voor een regenachtige dag was het bijzonder droog en warm.

Wel onstonden er grote onweerscomplexen.

En nu? Nu verblijven we in het Kooster van Sint Maarten. 

Natuurlijk is er plaats voor pelgrims, zei de poortzuster.

En wat voor plaats.

Vanuit onze recent gerenoveerde riante ruimte is dit het uitzicht over het dal waar we de laatste twee dagen doorheen zijn gelopen. Inmiddels id het dus wel bewolkt geworden. (Kwart over een) 

Onze kamer.

Badkamer.

En keuken.

Volgens de zuster is het erg stil met de pelgrims dus wellicht opnieuw met z’n tweetjes.

Met groeten Ton