Kermis in de hel

Van San Cristoforo naar Borgo Valsugana, 26 kilometer. 40861 Stappen.

Oei, denk ik dan als we om 21.00 uur in ons tentje liggen: dit wordt een onrustige nacht. Veel en luid gepraat, kinderen die nog druk spelen, een nogal aanwezig restaurant- afzuigsysteem, een karaoke in het kader van ‘animatie’ en verder weg in het dal harde muziek.

Maar toen om 23 uur de afzuiging werd afgezet werd het doodstil. Zelfs het gedreun van het feest verder weg, stopte. We sliepen als marmotten.

Om zeven uur aan de wandel. Eerst langs de oever van het meer waar een serene sfeer hangt.

Even terugkijken.

Na drie uur was het tijd voor een stop bij de BICI-grill. Heerlijke koffie trouwens in Italië en de hangstoelen deden ons beiden doen inslapen. We hadden het blijkbaar nodig en na een uur weer op pad.

Het was heerlijk zonnig met van die mooie witte opbolwolken en de route was het oog welgevallig.

Een van die opbolwolken werd wel heel donker en ja, de poncho’s moesten aan. Toch bleef de zon schijnen. Kermis in de hel, zei mijn moeder dan.

Die ene opbolwolk bleef steeds boven ons hangen als ware dat hij met ons meeliep. Wij waren dan ook uiteindelijk drijfnat terwijl de fietsers die op ons afkwamen droog waren en de fietsers die van achter kwamen slechts een beetje nat waren. 

Wat wil het universum ons duidelijk maken?

Hier werden we door een echtpaar op de fiets aangesproken. Ze hadden ons gisteren gezien toen zij naar Trento fietsten en ook op de terugweg.

“We dachten nog: wat een pittige wandeling voor die mannen.”

We hadden een leuk gesprek dat abrupt werd afgebroken vanwege een nieuwe lading nattigheid.

Wij kozen ervoor om onder dit afdak te wachten tot de ergste regen weer voorbij was.

Het bleef uitzonderlijk zonnig aaan de andere kant van de vallei en voor ons.

Maar uiteindelijk was het in de hele vallei bewolkt en nat.

Als je eenmaal doorweekt bent en je hebt overgegeven aan de omstandigheden valt het allemaal wel mee. Zeker ook omdat het niet koud was en de route mooi.

We wisten dat er in Borgo geen camping was en dat we iets alternatiefs zouden moeten vinden. Dat viel niet mee.

Alle accommodatie zat vol vanwege een fiets evenement.

Rick belde de een na de andere B&B, hostel en hotel; allemaal vol.

Een eigenaresse van een hotel besteedde wel een half uur samen met Rick aan het vinden van een kamer. Maar alles zat vol en de dame kwam als laatste met de mogelijkheid om naar de camping in San Cristoforo te gaan. 

Maar daar stonden we afgelopen nacht. Nee dat vonden we niet inspirerend.

We zaten op dat moment in een bar en bij het afrekenen vroeg Rick aan de bardame of zij wellicht nog iets wist. En dan bemoeit iedere gast in de bar zich er mee en de bardame belde een Room & Breakfast waar nog een laatse kamer vrij was voor, laat ik nou niet over geld zeuren: twee keer ons dagbudget.

Ietsjes boven het dorp met mooi uitzicht.

En dan ook nog maar een terugblik waar aan het einde van het dal de lucht opklaart.

We hebben een heerlijke knusse zolderkamer en dit zou ook Spaans kunnen zijn: de stekker van de waterkoker past alleen in een stopcontact op de gang.

Wel lekkere thee.

Ik laat geen foto van de kamer zie; want dan zou je schrikken. Overal spullen, een waslijn dwars door de kamer, schoenen die met oude kranten op de vloer staan om te drogen, natte poncho’s over de radiator en de boodschappen uit de supermarkt voor ons avondeten en de lunch van morgen. Kortom: een bende.

Anyway.
We hebben eens goed gekeken naar het verloop van de tocht. Nog drie dagen wandelen naar Padua (Padova in het Italiaans) waar we waarschijnlijk een dag rust houden. Daarna nog ongeveer 550 kilometer naar Rome. Dat zou nog een dag of 23 zijn wat betekent dat het er eind september echt al opzit. Help, wat gaat het weer snel terwijl we gedacht hadden om pas half oktober in Rome aan te zullen komen.

We bespreken samen regelmatig hoe deze pelgrimsreis voor ons is. Wat maakt het nou zo leuk om drie maanden met een zware rugzak dwars door Europa te wandelen? Want het is lang niet altijd ‘leuk’ of ontspannend. Het is geen vakantie en het vinden van slaapplaatsen bij kerkelijke instellingen valt ons tegen en elke dag ‘je weg’ te vinden zonder routine vraagt energie. Ook vinden we het jammer dat we geen andere pelgrims tegenkomen. 

Maar wat het leuk maakt is de vrijheid die je hebt. Het voorrecht om uit vrije wil die rugzak door Europa te slepen en er is dan ook geen dag geweest dat we er aan gedacht hebben om daar mee te stoppen. De ontmoetingen, het thema van deze reis, maakt dat alle ‘ontberingen’ of tegenslagjes als sneeuw voor de zon verdwijnen. Nee, we genieten er nog steeds van.

Met groeten Ton