Schaamrood

Nou, dan ga ik maar ff een rondje dijk om stoom af te blazen

En dat deed ik want wat zijn Jacobsladders en de rust van de zee toch weldadig.

Het symbool van pelgrims naar Santiago is de Jacobsschelp. Die van Romegangers de gekruiste sleutels. 

Zo’n Jacobsschelp is eenvoudig te bemachtigen in een restaurant maar waar haal je gekruiste sleutels vandaan?

Kun je die die niet vinden bij de containers, vroeg Rick in Spanje. Maar nee, daar vond ik ze niet. Toen had ie een idee: bij een sleutelservice hebben ze beslist van die namaak oude sleutels. Ik geloofde het niet zo, maar zowaar, die hadden ze en ik kocht er vier.

Vervolgens belden we verschillende constructie bedrijven om de sleutels gekruist aan elkaar te lassen maar dat liep op niets uit. Uiteindelijk was er een klein bedrijfje dat die sleutels aan elkaar wilde lassen maar na vier afgezegde afspraken inclusief die van gisteravond rond acht uur maakte ik een rondje over de dijk om wat stoom af te blazen.

Vandaag hadden we een klusjes/ontmoetingsdag bedacht.

Ik miste nog een slaapzak in mijn uitrusting, Rick had een afspraak met de boekhouder, we zouden de nieuwe keuken van mijn zus bezichtigen en er was iets niet in orde met de banden van Rick’s rugzak. Als laatste wilde ik graag mijn zieke vriend nog zien voordat we naar Rome vertrekken want vier maanden is een lange tijd waarin van alles met hem kan gebeuren.

Eerst koffie bij mijn zus en haar strakke nieuwe keuken bekeken, vervolgens door het park naar de boekhouder gelopen.

Op weg naar Bever nog even een bliksembezoek aan de pianiste die Zinco begeleidde bij de laatste concerten. 

Voor de Japanse wandeling wilde ik de banden van Rick’s rugzak vervangen omdat ze een nogal nare geur hadden maar Bever kon geen passende banden meer leveren. Dus haalde Malle Pietje de banden er vanaf en liet er bij een schoenmaker nieuwe banden overheen naaien die hij van een oude rugzak had geknipt. Helemaal goed en Pietje maakte de banden weer vast aan de rugzak.

Maar Rick klaagde in Japan steeds dat die rugzak onprettig aanvoelde: net alsof die banden niet goed zaten.

Toch konden we beiden niet zien wat er niet goed aan was dus vandaag eens laten nakijken bij de specialist.

Uh, ja ze zitten er ondersteboven aan vast gemaakt. Daardoor krijg je deze verdraaiing in de banden en drukken ze in de oksel.

Oef, met terugwerkende kracht kreeg Piet het schaamrood op de kaken. Maar de banden zijn er weer op de goede wijze aan vastgemaakt en Rick slaakte een zucht van verlichting.

Bij de Decathlon kocht ik een heerlijke lichte, 680 gram, en voldoende warme slaapzak waarmee de kou die ik in Japan leed, omdat Rick mijn warme slaapzak inpikte, tot het verleden behoort. 

Met de vriend hadden we een lunchafspraak in Heiloo en dat bracht ons meteen een oplossing met de sleutels. Laten we het vragen aan de handige klussende ex buurman uit het voormalig ’leukste straatje van Heiloo’. En terwijl wij een heerlijk broodje aten en over de zin van het leven en de eindigheid daarvan spraken met de vriend, maakte buurman de sleutels keurig aan elkaar.

Daarmee zijn de voorbereidingen wel klaar, nou tot ons nog wat te binnenschiet natuurlijk.

Vanavond nog een minicruise naar Texel om een vriendin een paar Spaanse kadootjes te geven. En vanaf het Marsdiep hadden we voor het eerst zicht op het appartementengebouw dat achter ons wordt opgetrokken en wel voor een groot deel klaar zijn als we terug komen.

Nog drie dagen.

Met groeten Ton