Bij de oosterburen

Van Swalmen naar Hillensberg Selfkant, 33 kilometer. Geen stappen want de telefoon staat op slot.

We aten gisteravond in Roermond. Pal aan de Roer. Dat bracht me meteen even terug naar mijn jeugd. Ik had een oom die priester was in Broich in Duitsland. Als kind zijn mijn ouders met mij, mijn jongste broer en zus een paar dagen bij hem wezen logeren. En tijdens een uitstapje speelden wij met water, klei en zand in de Roer. En blijer kan je als kind niet worden dan met zand en water.

We vielen gisteravond in coma in ons koele appartement in het souterrain en werden om half zes wakker. Vroeg op want er stond na drie rustdagen van 20 weer een etappe van 33 km op de rol. En......de uren voor negen uur zijn goud waard. Nog lekker koel buiten en rustig.

Het parcours was wisselend. Soms wat stedelijk, soms door lommerrijk groen, soms gewoon langs de weg en langs sluimerende dorpjes. Dit is de kerk van Sint Odiliënberg.

En wat is Limburg zonder asperges? Hele velden vol.

Die bomen langs de weg vind ik prachtig.

Wat verder zagen we dit bord. De perfecte plaats om de intentie van Lilianne uit te spreken.

Een prachtig gebied.

Helemaal waar.

Ahhh, wat leuk. Net geboren, nog wankel op de pootjes, zelfs nog geen oormerk te zien. Het kalfje probeerde te drinken maar moeder liep steeds weg en draaide van ons weg. Ze is waarschijnlijk op haar hoede omdat wij staan te kijken, zei ik.

Na het maken van de foto’s liepen we verder en terugkijkend zagen we dat het kalf dronk.

Ook dit vonden we een passend moment voor een intentie. Dat een man na een hersenbloeding opnieuw kan leren te slikken zodat hij weer gewoon kan eten en drinken.

Na een paar honderd meter stonden er een paar mensen buiten en Rick vroeg of een van hen de eigenaar van de koe was.

Ja, zei een jonge man. Hij vertelde dat de koe vannacht was uitgebroken en in het maisveld het kalf had gekregen. ‘Ik schat het zo tegen een uur of zes vanmorgen is geboren.’ Natuurlijk ging het ook over onze pelgrimtochten.

Hoe ga je het kalfje noemen, wilde ik weten en beantwoordde mijn eigen vraag met: Rome?

Nou, ik zal er over nadenken.

Maar toen was het wel op met leuk en mooi. Lange eentonige weg zonder schaduw regelrecht op Duitsland af.

Het werd steeds heter en heter. Over de gele velden komt beslist geen koel windje onze kant op.

En dan ineens: Duitsland. Het is dan nog acht kilometer tot onze privé herberg bij blog vriendin Inge en haar man.

Soms moet  je als blogger in herhaling vallen. Ook hier hartelijk welkom geheten, is de was gedaan en hebben we net een heerlijke maaltijd op, slapen we in een tuinhuisje met alles er op en eraan. Hebben zelfs een gevulde koelkast tot onze beschikking. En zal ik dit nu  afsluiten want er wordt koffie met vlaai geserveerd.

Hier zitten weer dankbare mannen.

Met groeten Ton