Solidair

We streden mee want ook wij willen dat de pensioenleeftijd niet te snel stijgt. Ook al las ik in de krant dat het voor ons sowiso 67.3 jaar zal zijn. Een troost: we werken al een paar jaar niet.

Mochten we het financieel niet bolwerken tot die tijd ga ik, zoals de Zangeres Zonder Naam zong, mijn lichaam verkopen in het donker ‘s avonds laat.

Maar zó donker wordt het het niet meer in Nederland, zegt Rick dan waarop ik dan weer snedig reageer met: ach, er is voor alles een markt.

Anyway, we lieten het openbaar vervoer links liggen en liepen ons bekende rondje van Torrox naar Torre del Mar en weer terug. 

We startten vroeg want het is wat warm maar we klagen niet. 

We lezen dagelijks het dagverslag van Rinse, een pelgrim op weg naar Rome en wat heeft hij een slecht weer. (https://www.loopinator.nl/)  Hij had al veel regen in Duitsland en Oostenrijk en dan verwacht je dat het in Italië wel beter zal worden maar ook daar houdt het niet over. Wij hopen dat de wolken zijn weggetrokken als we 6 juli op pad gaan. 

Nog bijna niemand te zien om acht uur.

Een vister. Die zien we niet vaak. Ze had een goede plek, denk ik, want de pikkeltjes op het wateroppervlak worden veroorzaakt door een school flinke vissen.




Deze gebouwen staan er als betonnenskeletten sinds de crisis van 2008 en een jaar geleden zijn ze gestart met het afbouwen. Inmiddels is er een complex klaar en nu staan deze twee in de stijgers. Mooi? Nee niet echt maar beter dan zo’n betonskelet in verval.

Van dit soort hoekjes word ik veel blijer.

Net als van dit huisje trouwens.

Vorige wandeling had ik het al gezien maar geen actie ondernomen om eens goed te kijken. Het kleine aanbouwtje hoort zeker bij de grotere buurman, dacht ik. Vandaag maar eens beter gekeken en nee: het is een zelfstandige woning. Klein, dat wel maar mooi gemaakt en ingenieus bedacht. Het lijkt wel een Tiny House. En zo’n laddertje om naar het dakterras te gaan vind helemaal leuk.

Het voordeel van een vroege start is dat we om 15.00 uur in De Klompen al een siësta konden houden.

Het leven is mooi.

Zeker voor al de mee-eters in de tuin.

Dit rupsje eet met zijn broertjes en zusjes de halve struik op.

Dezekleine gele rakkers zijn dit jaar nogal aanwezig. Ze zitten o.a. op de Oleander, Stefanotis, Rozen, Sinaasappel en Pijnbomen. Gelukkig heb ik hulp bij de bestrijding. Van vogeltjes, spinnen, wespen en lieveheersbeestjes.

Mooi gekleurde spinnetjes zag ik.

Deze jongen helpt ook maar niet met luizen. Hij is meer van slakken. Ik heb hem toch maar wat verder weg in het veld gebracht want de volgende gast houdt niet zo van padden. Zeker niet als ze een centimeter of 15 groot zijn.

Ik vind hem er nogal aandoenlijk uitzien.

Met groeten Ton

Terug in de tijd

Zus heeft inmiddels twee dagen geleden een stap terug in de tijd gemaakt. Van zomers Spanje naar voorjaarsachtig Nederland.

De rijping van de aardbeien verliep dusdanig langzaam dat er slechts vier weliswaar prachtige gave en heerlijk zoete vruchten te verdelen waren tussen zus, Rick en mij. Ieder precies drie een derde aardbei want waar het voedsel betreft zijn we tot op de gram nauwkeurig .

Weer samen hoefden we volgende zomerkoninkjes slechts tussen elkaar te delen, dacht ik, maar dat viel tegen.

Overal zijn kapers op de kust. In dit geval in de vorm van mieren en beddenpissers. Hele gaten vraten ze. Zo gauw er enige kleur te bekennen viel, vielen de horden er op aan. 

Wel las ik vorige week een artikel over ‘beestjes in de composthoop’. Zijn er veel beddenpissers betekent dat dat er veel onverteerd materiaal is of dat de composthoop te droog is. Tja, met het droge Spaanse klimaat gaat de vertering door gebrek aan water langzaam en is er dus ‘onverteerd materiaal’ voldoende. Tja en dan zijn een paar sappig zoete aardbeien een ware delicatesse.

Uiteraard sneed ik de aangevreten plekken weg en aten we de goede delen met smaak op. We kunnen niet al te kieskeurig zijn als we willen ‘eten van het land’, zoals Rick dan zegt.

Van de bijen hebben we niets te vrezen want die zijn slechts geïnteresseerd in nectar en dat zit er voldoende in de bloemen van de Aloë vera.

Het lijkt soms wel of ze vastgeplakt zitten in de bloem.

We beginnen de druk van de Rome wandeling te voelen. Er moet meer gewandeld worden maar met guests in the house komt dat er niet van. Dus gisteren maar meteen 20 km met een behoorlijk hoogte verschil gedaan. We liepen trouwens niet in file zoals op sommige andere, bekendere bergen. Evenwel best pittig maar zonder al teveel gedoe, dus die zevenheuveltjes doen we in juli er gewoon even tussendoor. Voor de Alpen en Apennijnen is er wel meer training nodig. 

Eindelijk weer eens een paar wolken voor een mooie zonsondergang.

Wat wonen we hier toch mooi en met de uitslag van de exitpolls was ik ook tevreden. 

Wie ook lekker gaat is de Passieflora. Waar normaal gesproken nieuw geplante planten een jaar of drie staan te kwarren gaat Passie er met grote kracht tegenaan. Na een dag of vier zag ik al de eerste nieuwe vrucht. Daarna gebeurde er even niets omdat ik een groot deel van de nieuwe bloemen had weg geknipt zodat de plant haar energie in groei kon steken. Dat wegknippen doe ik maar een keer en inmiddels zijn er nieuwe uitlopers aan het ontstaan en krioelt het van de bloemknoppen waarvan de eerste zijn uitgebloeid.

Maar zijn ze ook bestoven?

Ik las dat ze vooral bestoven worden door houtbijen en die zitten hier voldoende.

Omdat er op de berg eigenlijk helemaal niet zoveel gebeurt gaat het leven nogal langzaam. Heerlijk langzaam en als het zo langzaam gaat zie je zelfs de kleinste dingen.

Het lijkt wel of die uitgebloeide knoppen dikker worden. 

Toch maar eens inspecteren. Blaadjes openduwen en ja.

Een piepklein vruchtje. Ongeveer een centimeter groot.

Voor Sopraan M: de aardpeertjes.

Met groeten Ton

Nazca

Nee, de afgelopen dagen was het niet mijn weer. 

Storm vind ik wel te doen maar van zo’n constante windkracht vijf word ik onrustig. Het zorgt voor gedwarrel om mijn hoofd, het getrek aan de bladen van het tijdschrift dat ik zit te lezen, overvliegende afgerukte murw gebeukte blaadjes van de druif en de wegwaaiende zorgzaam aangebrachte mulchlaag maken dat ik liever mijn kop in het zand steek en binnen ga zitten .

Maar gelukkig was het vandaag een stuk rustiger en om de overgebleven energie weg te werken heb ik eerst maar weer eens een rand stenen opnieuw gelegd. Tevreden met het resultaat en dan smaakt de koffie ook ineens een stuk beter.

Natuurlijk was ik ook wel eens wel in de tuin te vinden ook al zei Rick dat ik er een beetje moedeloos in liep te dwalen.

Maar zo zag ik wel de vraat aan de blaadjes van de Wisteria.

Mooie halfronde gaten.

En de maaltijd werd bij dat halve maandje zeker onderbroken. Vond het een mooi gezicht, zeker met tegenlicht.

En de volle maan probeerde ik te fotograferen met een beter resultaat dan vorige maand.

Iets anders dat opviel.

Een duidelijk spoor, gemaakt door de mieren die iets lekkers vonden aan de ene kant van het terras en het versleepten naar de andere kant. Dat duurt inmiddels al vier dagen en het spoor wordt steeds beter zichtbaar.

Kom, dacht ik, laat ik dat nou eens op grond niveau fotograferen. Leuk met die ijverige mieren in hun zelfgemaakte sleufje.

He, wat is dat nou? Niks te zien.

Nog maar eens. Tja, hier zie ik toch wat maar ik moest aan de Nazca lijnen denken die slechts van af grote hoogte zichtbaar zijn en niet als je er overheenloopt. 

Ach en dat allemaal in eigen tuin.

Een tuin die inmiddels, ondanks de mulchlaag, toch heel droog is geworden. Mijn hemeltje, wat is het droog. En daar deed de wind ook nog eens een behoorlijke duit in het zakje. Ondanks de verdubbeling van de irrigatie tijd, moest ik geregeld handmatig bij gieten. En nog stonden er planten te verschrunzen maar die was ik dan natuurlijk gewoon vergeten.

Altijd een beetje een zoekplaatje met de mulch als ondergrond. Maar het is het bruine stokje met de ronde gele blaadjes.

Oei, de angst slaat om mijn hart als ik er aan denk dat we er zo direct vier maanden niet zijn om de boel in de gaten te houden.

Gelukkig hebben we wel een huisbewaarder maar niemand zorgt er zo goed voor zijn plantjes als ik. (Ahum)

Liet ik vorige week met trots mijn gevonden gatenplant aan een vriend zien.

Ach, ik heb er vorig jaar ook een uit de containers gehaald maar er is nog niet een nieuw blad aan gekomen, zei hij.

Met groeten Ton

Roodborsttapuit

Het is een komen en gaan in De Klompen.

Zwager en schoonzus naar huis.

Zus aangekomen.

Visite.

Zij is van vier oktober, ik van 26 en in hetzelfde jaar geboren. Even oud ongeveer. Dorien was een weekje te vroeg en jij een week te laat, vertelde mijn moeder. 

We woonden tegenover elkaar in een buurtje van zes huizen. We trokken veel samen op, zaten in dezelfde klas en gingen altijd samen op de autoped naar school. Dat was toch een kilometer door de landerijen maar dat kon toen nog. Natuurlijk was dat toen we heel klein waren samen met oudere broers en zussen maar later toch vaak samen. 

Er waren twee vrouwen waarvoor ik door het vuur ging: Buurvrouw Koning en Dorien.

Als mijn broers en zussen me wilden plagen was een rijmpje voldoende.

Buurvrouw Koning.

Holle bolle boning.

Holle volle binkerd.

Weg met die stinkerd.

Het maakte niet uit hoe hoog de kast was maar ik zat er bovenop.

Het andere was: Dorien dikke dadder, weg met die dadder.

Het slechtste kwam dan in mij naar boven en dan rende ik met opgeheven hand achter de plaaggeest aan. 

Nou ja, dat mijn halve familie inmiddels is overleden heeft hier gelukkig niets mee te maken.

Dat korte lontje is er trouwens nog steeds.

En ja, ik zou met haar trouwen.

Maar daar kwam het op onverklaarbare wijze niet van. Jarenlang was er na haar huwelijk geen of zeer toevallig contact maar de laatste 15 jaar spreken en zien we elkaar geregeld.

Ik ga een weekje naar Spanje met mijn zoon, zei ze bij het laatste bezoek en zou je het leuk vinden als we op visite komen?

Natuurlijk.

En dat was dinsdag.

Na een lunch aan de kust de berg op voor een genoeglijk samen zijn.

Al weken zegt Rick dat er een vogeltje is dat het geluid maakt van twee stenen die tegen elkaar aangeslagen worden. En ja daar lijkt het geluid wel op maar welke vogel dat is?

Vanmorgen komt er een vogeltje op de punt van de Pijnboom zitten. Mooi beestje. Zou ik er een foto van maken? Ach voordat ik mijn toestel heb gehaald is ie weg.

Toch maar proberen en ja: weg vloog hij toen ik weer naar buiten liep maar na een klein rondje ging hij weer rustig op de tak zitten fluiten.

Tsjak, tsjak.

He zegt Rick, dat is dat vogeltje van de ketsende stenen. Nadat ik wat foto’s had gemaakt meteen in het boek opgezocht: een Roodborsttapuit. Het kenmerkende geluid ‘like two pebbles being knocked together’.

Ik word nog eens een echte vogelvoyeur en Rick een vogelluisteraar.

Vandaag was het winkeldag. Rick wilde een nieuwe broek en zus, die hier twee keer per jaar komt, een zomerjurkje ‘dat ik hier kan laten hangen’.

Dus togen we naar het grote winkelcenteum in Torre del Mar en als beloning aten we lekker een lunch op het strand.

Bij thuiskomst openden we de hekken en zat deze kleine jongen ineens volledig onbeschut.

Met groeten Ton

Niks d’r van

Helemaal in mijn element.

Zoon van een bollenboer.

Na de wandeling van zaterdag haalde ik een een plant  uit een container en een halve kuub met knipsel van een haag. Kijk daar ben ik dan helemaal blij van. De Spanjaard die afval in de container gooide keek me wel meewarig aan toen ik dat groen uit de bak stond te graaien en in mijn bigbag propte. Ik heb dan toch wel enig gevoel van schaamte maar denk ik dan: niks d’r van. Schaamte is hier niet op zijn plaats dus weg ermee.

Oei, waar ga ik die plant zetten?

Kan ie niet in een pot, vroeg Rick, voor bij de entree?

Tuurlijk, dus fleurde ik nog even snel een zwarte polyethyleen pot op.

Zodat ik gisterochtend in alle vroegte meteen met de plant aan de slag kon.

Bijna twee meter hoog is de Dracaena met een potkluitje van anderhalve liter. Vind je het gek dat ie er dan armetierig uitziet? Er zit nauwelijks nog aarde in. En natuurlijk moet ie dan weg want ‘hij groeit niet goed.’ 

Ongeveer zoals de bomen die langs de ‘gevaarlijke’ wegen in de Achterhoek staan en weg moeten omdat er auto’s tegen aanrijden en er mensen doodgaan. Alsof het de schuld van de bomen is.

Niks d’r van. Het is zelfs de schuld niet van de auto’s maar van de niet oplettende, te hard rijdende mens.

Nee, geef ruimte, voeding, zorg en liefde.

Zo da’s lekker. 15 Liter aan ruimte met lekkere losse potgrond op basis van huisgemaakte compost.

Al een week pieker ik me suf wat er nu in deze pot opkomt. Ik ben nogal gemakzuchtig met sommige zaken en heb dan ook geen labeltje gemaakt.

Vanmorgen net nadat ik ontwaakte had ik een helder moment: lelies, dat zijn het. Gelukkig maak ik mijn afkomst als zoon van een bollenboer niet ten schande.

Vandaag komt zus naar De Klompen. Precies op tijd want de aardbeien beginnen te kleuren. Dat doet een beetje pijn, niet dat zus komt want dat is gezellig, maar dat de aardbeien nu met meer personen gedeeld moeten worden.

Nou ja. Heel erg kan het niet zijn want er zitten maar een stuk of tien vruchten aan.

Nadat ik een geïmproviseerd kasje om de planten zette zie ik dat de vruchten mooi groot worden. Vorig jaar bleven ze klein en hard vanwege de uitdrogende wind.

Met groeten Ton

Die Forelle

Vanmorgen vroeg op voor een Nijmeegse4daagse trainingsdag. Voordat we dan op pad gaan maak ik mijn dagelijkse rondje langs ‘mijn’ blogs.

Zie ik een leuke post bij https://bertiebo.blogspot.com/ over een gevelsteen waar ik op wil reageren. Eigenlijk ben ik dan al wat laat want we houden er met zulke dagen een strak schema op na vanwege hitte en lunchtijd en Rick staat al met de rugzak klaar om te vertrekken. 

Maar ik heb voor het beantwoorden van het blog nog wel even zijn pianotechnische bevestiging nodig voor de reaktie die ik wil plaatsen. En dat lukte.

Twee weken geleden wandelden we dezelfde route en kwamen afgepeigerd en met zere voeten thuis. Het was zelfs zo dat ik op weg naar huis niet eens in de vuil containers wilde kijken voor groenafval. De dag erna hingen we de hele dag voor oud vuil in en rond de woning.

Oei, dat wordt nog wat voordat we weer in vorm zijn voor Nijmegen en Rome.

Vandaag, met de hitte, wandelden we een relaxte 26 km. Aten we in plaats van een pizza een heerlijk broodje in Velez Malaga. Waarom een broodje? Omdat we als een speer liepen, waren we veel te vroeg voor de Spaanse lunchtijd. 

Wel kregen we bij de drankjes die we bestelden een heerlijk tappa van stukjes inktvis in het zuur.

Bleh.

We zijn niet zo van vis en Rick zelfs nog minder dan ik.

Dus dwing ik mezelf een stukje te eten.

Tja.......taai maar de smaak is goed en omdat ik tegen voedsel verspilling ben eet ik alles op maar zou het zelf niet direct bestellen.

In Torrox Costa aangekomen brachten we nog een kort bezoek aan zwager en schoonzus die in het Iberostar resort verblijven. Omdat we daarvoor de route wat aanpasten liepen we langs de werkzaamheden die worden verricht om de kustplaats te verfraaien.

Daar zijn ze als werkgelegenheids projekt aan begonnen ten tijde van de crisis en zijn inmiddels aan deel vier of vijf bezig.

Over smaak valt niet te twisten maar de kwaliteit is in de loop der jaren sterk verbeterd.

De bovenste bank is van een jaar of vijf geleden.

De onderste twee zijn  de meest recente.

Van de kust terug met het otootje en ik had energie voldoende om nog een plant en een zak groen te scoren maar daarover later meer.

Kortom: een topdag en daarboven op kwam ook nog het bericht dat ons huis eindelijk op correcte wijze is ingeschreven in het kadaster.

Met groeten Ton

Koperen ploert

Klagen? Nee dat niet maar het is wel ineens nogal heet hier.

26 graden was het vanmiddag rond een uur of twee. In de schaduw dan he. In het felle ongenadige zonlicht is het eigenlijk onaangenaam en wij kunnen dan gelukkig in de schaduw van de Acacia zitten. Maar waar kan die Acaia even op adem komen?

En dan moet de echte zomer nog komen.

De jongste broer van mijn moeder was fanatiek tuinier en geen fan van de zon. Natuurlijk, de zon was nodig maar op hete zomerse dagen deed die zon een behoorlijke aanslag op de geliefkoosde planten van oom Leo. Die koperen ploert mopperde hij dan als hij weer binnenkwam van een inspectieronde door de tuin.

Nu ben ik meer dan diep onder de indruk van de werking van de mulchlaag. Zeker waar die al wat langer ligt of waar die wat dikker is. De aarde onder de laag is daar vochtiger en koeler en dat is aan de planten te zien. Toch zijn er nog steeds voldoende plekken in mijn walhalla waar die laag nog dun is of waar het stukje tuin net iets schuiner ligt en derhalve droger is en meer straling opvangt. De planten hebben het daar ineens toch zwaarder en vluchten? Vluchten kan niet meer.

Dus sleep ik met gieters water om bijstand te verlenen.

Nu staan Anjers al niet bekend om hun stevige stengels maar........ dit is wel wat triest.

Anyway.

Heet of niet: ik maakte de stapelmuur af. Nou af? Af is het nooit want als het af is kan ik rustig de oversteek naar het hiernamaals maken en daar heb ik nog geen zin in.

Dus de stapelmuur is af. Alles boven de rode lijn heb ik de afgelopen tijd gestapeld. Onder de rode lijn is het restant van de oorspronkelijke muur.

.

Helemaal tevreden.

Maar......

Op de rode lijn moet nog een rand stenen komen die als een trede werkt want de aarde gaat daar 20 cm naar beneden. In de gele driehoek moeten nog vier of vijf kruiwagens aarde gestort worden en dan wacht ik op nieuw groenafval voor de broodnodige afdeklaag.

De zwarte streepje lijn geeft aan welke rand vlakke aarde er bij is gekomen. Ook daar ben ik blij mee en die zal worden volgeplant met bomen want schaduw, die wil ik hebben.

Niet zo zeer voor mezelf maar om een beter, meer natuurlijk klimaat in de tuin te krijgen. 

En voor mijn planten.

Met groeten Ton

Kleine beurt

De jaarlijkse keuring doorstond ze met gemak en als beloning gaven we Susie een ‘kleine beurt’. Een beetje wonderlijk taalgebruik met al het geweld tegen vrouwen maar onze Susie is een auto. Zo werd er olie ververst, luchtfilter vervangen en de V snaar wat aangetrokken. 

Helemaal goed maar..... denk eraan dat de schokbrekers binnen niet al te lange tijd aan vervanging toe zijn zei Marc de garageman.

Met de geplande reis naar Alicante leek het ons beter om die schokbrekers dan maar meteen te vervangen en dat was gisteren.

We konden er op wachten en ik liep een rondje op het perceel.

Het valt mij op dat er in de campo veel fruitbomen staan waar de vruchten niet van gebruikt worden. Vooral vijgen, citroenen en nispero’s.

Zo ook op het perceel van de garage. Er stond een enorme Nispero zwaar beladen van de vruchten die daar gewoon maar hingen te hangen. 

Zeg uh Marc.......

Maar natuurlijk, you’re most welcome, ik houd er niet van dus daarom hangen ze nog aan de boom.

Altijd heerlijk om gratis fruit te krijgen om jam te maken.

Vier en een halve kilo plukte ik en aan de boom was nauwelijks te zien dat er van geplukt zat want wat maken Nispero’s veel vruchten.

Eerst maar eens kijken wat Youtube voor filmpjes heeft. Ik vond er een waar een echt Spaanse oma ‘mermelada typico’ maakt.

Schil verwijderen, vrucht opensnijden en de pitten uithalen, klokhuis verwijderen. Oma zit rustig aan de keukentafel en kletst er lustig op los met een buurvrouw.

Oei, dat viel wat tegen: met een vrucht was ik al een uur bezig en dat trekt Jantje ongeduld niet zeker als die weet dat er ongeveer zeshonderd nispero’s liggen om onder handen te worden genomen en er geen buurvrouw is waar hij mee kan kletsen.

Nog een keer het web op. En warempel een ‘recetta mas facil’ een makkelijk recept.

Vruchten wassen en ontpitten. Staafmixer er in en pulp koken met suiker.

Anderhalf uur later 7 potten jam en nog een kilo in de vriezer bij gebrek aan glaswerk.

Kijk daar word ik blij van en als bijkomend voordeel zitten alle vezels er ook nog eens in.

Vanmiddag bracht ik een pot Nisperojam en een pot citroenmarmelade naar Marc en ja of ik nog meer mocht plukken.

Zeven kilo, wat een rijkdom en van een zangeres van het koor krijg ik jampotten.

Met groeten Ton