Oma overleden

Echt koud was het niet vanmorgen maar ook vandaag ontstaken we het paasvuur. Legaal en zonder last voor anderen want er zijn geen anderen in de buurt. 

Meestal is het in de weekenden drukker in de campo dan op weekdagen omdat er dan veel deeltijdboeren hun landjes bewerken maar met het hoogfeest van paas is het heel stil.

In februari trok ik met een draaiende beweging de uitgebloeide stengels van de Aloë arborescens  uit de planten. Dat ging steeds goed alleen met de allergrootste plant, degene die zijn naam ‘boomvormer’ eer aandoet, trok ik de hele top er uit. Daar werd ik niet vrolijk van en zei derhalve niets tegen Rick want die houdt erg van grote planten.

Maar natuurlijk regelt de natuur het natuurlijk. Vanuit het hart wordt er gewoon een nieuw hart gevormd.

Zullen we vanmiddag de bron van de rio Guaro opzoeken, stelde Rick voor.

Oei, ik betrapte me op een gedachte aan mijn moeder. Die was gewoon het liefst thuis. Moet dat dacht ik? Ja, anders wil ik zo direct nergens meer naar toe.

Dus togen we met de auto naar ? Hoe kan het anders.....het plaatsje Guaro.

De rivier levert water aan het stuwmeer van Viñuela.

In het dorpje Periana hing een kaart van de regio en duidelijk getekend is de waterval in het dorp Guaro.

Ondanks dat dit dal hemelsbreed misschien 15 km bij ons vandaag ligt ziet het er totaal anders uit. O.a. de wijze van onderhoud van de olijfgaarden doet me denken aan die in de regio van Jaen. Wat ook opviel was de grote hoeveelheid afstervende takken. Soms is er wel wat vorstschade maar dat is dan zichtbaar aan de hele buitenkant van de bomen. Dit is duidelijk van een andere oorsprong.

Het leek sterk op hoogland en we zagen zelfs een huis van natuursteen daarom leek het zelfs heel even op Galicië maar dat had ook te maken met de donkere wolken en de rotsen.

In Guaro aangekomen vroegen we aan een paar mannen waar de bron van de Guaro was.

Die staat droog.

Droog, zei Rick, maar het is winter.

Ja, maar de gemeente heeft het water afgesloten. 

Afgesloten?

Omgeleid. In ieder geval staat het hier droog.

De mannen keken niet blij.

En dat kunnen we ons voorstellen.

De regen die op de hoge bergen valt zakt in de grond en komt er onderaan weer uit.

Waarschijnlijk is dat later wat gemechaniseerd. In ieder geval kwam het water achter de groene deur vandaan.

En stroomde via dit kanaal

En deze trappen



naar beneden.

Nu ziet het er heel troosteloos uit. We waren niet de enigen die wat gedesillusioneerd waren. Ook enkele Spanjaarden keken zeer beteuterd: wat hebben ze nu gedaan?

Achteraf hadden we nattigheid kunnen voelen bij het zien van deze brug.

Geen druppel kwam er over de drempel.

Was het een deceptie?

Nee. We hadden een mooie route, tankten voor 11 cent goedkoper dan aan de kust en.......oma is dood.

Niet mijn oma want die werd op 12 februari 1895 geboren

Nee een andere oma en een hele berg van haar spulletjes stond bij een container in Periana inclusief een plant in een pot.

En die kan ik onmogelijk laten staan, dus ging ze mee naar huis.

En zette ik in een beschilderde pot met lekkere verse aarde. 

Terwijl ik abuela, oma, verpotte hoorde ik een vogel fluiten. 

Ik moest het boek er bij halen. Het zou een Kuifleeuwerik kunnen zijn. Niet dat dat me nu zo interesseert maar zijn gefluit is alleraardigst.

En ja, eindelijk.

Het regende keihard. Drie minuten. Dat dan weer wel.

Een volle paasdag en dat moet ook want er is er maar een hier. Morgen is het gewoon maandag en gaan we zingen.

Met groeten Ton