O die eeuwige twijfel

De auditie van gisteravond met een wellicht nieuwe bas voor Zinco liep op niets uit en dat is jammer want bassen, zeker als ze dan ook nog willen zingen, zijn dun gezaaid.

Vanmiddag gingen we naar het korenfestival op Willemsoord. Vijf koren deden er mee van net beginnend tot zeer ervaren. Van eenstemmig zingend  smartlappenkoor met begeleiding van accordeonisten tot een vierstemmig spatzuiver zingend acapella vrouwenkoor.

Het publiek mocht bij de smartlappenkoren meezingen waar uitbundig aan werd voldaan. Het deed me denken aan de Meezingversie van de Sound of Music waar Rick en ik ongeveer 20 jaar geleden nog eens aan hebben meegedaan. 

We bezongen de  mandolinen in Nicosia en de klok van Arnemuiden, zwarte orchideeën, plastic rozen op het dressoir van Mien en tulpen uit Amsterdam.

Heel kneuterig misschien maar gezellig en saamhorig. Ongedwongen verbonden. Eigenlijk zoals mensen zijn als ze van nature zijn.

De kwalitatief beter zingende koren kwamen wat later aan de beurt. Prachtig gezongen en de liederen ingewikkelder en daarom eigenlijk niet geschikt om mee te zingen. Daarmee ging er wel sfeer verloren maar daarentegen genoot ik van de mooie melodieën, de prachtige bewerkingen, het strakke ritme, de gelijke inzetten en de duidelijk verstaanbare teksten. Tijdens het optreden van het dameskoor werd ik geraakt door de schoonheid en zuiverheid van een van de liederen. Want de kwaliteit is wat mij betreft toch beslist een belangrijk deel van hetgeen waar ik van geniet.

Vorig jaar werd gevraagd of we als Zinco wilde meedoen aan het festival maar met het vertrek van de Alt moesten we daarop nee zeggen. Inmiddels is er een nieuwe alt en konden we vandaag ervaren of we als koor in het festival passen. 

Oei. Wat gaan we dan zingen? Ons normale repertoire bevindt zich wat meer aan de klassieke kant. Maar zie ik me hier het duet uit de Parelvissers zingen? Of het Sacrum Convivium? Of een paar onvervalste smartlappen? Nou uh, die laatste misschien toch wel als er een interessante vierstemmige versie van is. Tenslotte staat Op de Purperen Heide op het repertoire van het Spaanse koor en die bewerking biedt voldoende uitdaging om te zingen en is nog steeds geschikt om mee te zingen.

Beslist een uitdaging om een mooie mix te vinden van bekende melodieën die zowel uit het recente als het wat verder weg gelegen verleden komen.

Met groeten Ton