Mutilatie

We gloeien nog wat na van het bezoek.

Gister werd ik al plantend nog even vereeuwigd. De Poncirus trifoliata die ik vorig jaar kreeg van de Hortus staat op zijn plaats. 

Piepklein staat ie daar, dat is ook de reden dat ik de foto maar groot heb gelaten. Zielig en alleen als een soort Remi ook al vertroetel ik hem en krijgt ie de hele zomer lekker water via het irrigatiesysteem. Dat hij eenzaam is weet ik na de info die ik lees in het boek van Peter Wohlleben en dat boek maakt me wel bewuster van wat planten in zijn algemeen en bomen in het bijzonder nodig hebben maar ook hoe nodig WIJ ze hebben.

Niet alleen onze tweevoetige gast is naar huis ook de viervoetige is weer naar zijn vaste woon en verblijfplaats.



Tijd dus voor troostvoedsel: pannenkoeken. 

En dit is iets wat je van mij niet snel, zo niet nooit, zult zien. Dit is Rick. 

Hoeveel hebben we er al? vraag ik al staande etend aan het aanrecht.

Ff tellen: zeven.

Dan klopt het en hebben we er nog een te gaan. Want daar ben ik dan weer wel secuur in en maak precies genoeg beslag voor acht.

Om de tijd te doden maakte ik vanmorgen 12 potten citroenjam en ging daarna verder met het snoeien van de cipressen. Nou uh snoeien? Mutileren zou de schrijver van Het verborgen leven van bomen het zomaar kunnen noemen.

Die cipressen drukken de bak waar in ze staan kapot. Daarom wil ik de hoogte in toom houden en daarmee ook het wortelstelsel in de hoop dat de muur van de plantenbak daarmee niet omkiepert.

De kier die is ontstaan is inmiddels vier centimeter.

Anyway. Het ziet eruit of de ratten er aan geknaagd hebben maar uit ervaring weet ik dat het zicht redelijk snel herstelt. Natuurlijk vergat ik een ‘voor en na’ foto maar de toppen staken boven de balustrade uit.

Voordeel is dat ik wel weer een berg te snipperen heb.

Rick roept het geregeld: wat een rijkdom al dat groen en dan bedoelt hij alles wat groeit en bloeit in de tuin. 

En het is ook een rijkdom maar ik zie ook het ontstaan van een enorme hoeveelheid aan bladeren en takken die zorgen voor een onafzienbare stroom van recyclebare materialen. Het is nog niet voldoende om de jarenlange verwaarlozing van de grond ongedaan te maken, daar heb ik de containers nog wel een paar jaar voor nodig, maar ik zie de potentie om in de toekomst voldoende groenafval te hebben om de hoeveelheid organische stof in de aarde op peil te houden.

De dikkere takken die ik ga gebruiken als haardhout had ik in een bigbag opgeslagen maar ik twijfel toch of het daarin wel snel genoeg en voldoende droog wordt om volgend stookjaar te gebruiken. Dus maak ik maar een stapel in de tuin in het meedogenloze zonlicht. That will do the trick.

Met groeten Ton.