Sterrenstof

Waar ik in Spanje sociaal netwerk mis, mis ik in Nederland tuinieren.

Gelukkig is er voor gemis meestal wel een oplossing anders dan klagen of net doen alsof je het niet mist. 

Het sociale netwerk mis ik natuurlijk niet alleen in Spanje. Ook in Den Helder moeten we/ik daar aan werken en daar is vrijwilligerswerk heel geschikt voor. Onder andere het Hospice met meer dan honderd vrijwilligers is daarvoor een goede bron. Inmiddels begin ik daar te wennen en weet wat de vaste werkzaamheden zijn, kan ik al best veel spullen vinden, weet ik bijna hoe de telefoon werkt, heb ik al vaker met dezelfde vrijwilligers een dienst gedraaid en kan ik meer tijd en aandacht aan de gasten geven.

Vorige week had ik een inzicht. 

Natuurlijk weet ik dat het draait om de gasten. Daar doen we het voor en eigenlijk is niets te veel om het de gasten zo comfortabel mogelijk te maken, om aan wensen te voldoen of oplossingen te bedenken. 

Ik doe het met het grootste plezier en met heel mijn hart.

Als ik een gast een glas water aanreik, waarbij die mij aankijkt, zie ik het ineens heel duidelijk. In een enkel ogenblik, terwijl we elkaar aankijken, is er een diepe connectie. Niet van dankbaarheid van ontvangen of geven. Dat zou een vorm van afhankelijkheid zijn of het idee dat ik een ander help. Het is daar ver voorbij. Het is meer een verlengstuk van elkaar zijn. Het voelt bijna niet alsof ik een ander iets aanreik. Bijna of ik mezelf die beker water geef. Alsof we op dat moment even een zijn. Misschien is dit wel wat ik bedoel als ik zeg dat we van hetzelfde sterrenstof zijn gemaakt.

Bijzonder moment dus waar ik de hele week al blij van ben.

Nog iets wat het leven leuk maakt.

Nadat we afgelopen zondag onder de indruk waren van de Japanse tuin en de Hortus zijn we eens gaan informeren. En ja: ik heb mijn eerste Japansetuinwerkdag erop zitten en Rick heeft morgen zijn inwerkdag als gastheer.

En wat heerlijk om samen met een expert onderhoud te doen. Ik zou mijn Spaanse zaailingen bijna kunnen vergeten.

 

Vandaag over precies een jaar gaan we op pad naar Rome. Hoe ik dat weet? Het is vandaag onze trouwdag. De negentiende al weer maar ook vierentwintig jaar geleden dat we elkaar ontmoetten.

Dus is zes juli 2019 een mooie datum om op pad te gaan.

En vanavond zongen we een heerlijk avondje met de dames van zinco.