Natsok

De laatste dag is ook een beetje van: gelukkig zit het er weer bijna op. Er heerst dan ook een uitgelaten stemming.

Ook vanmorgen wekte de wekker om vier uur. Mijn ogen gingen tegenstribbelend open.

En wat is het vroeg in de ochtend toch eigenlijk heerlijk om te wandelen. Lage zon, lange schaduwen, een beetje mist en vogels die fluiten.

Rustplek met militairen en schaduwen. Die van ons.

Een mooi moeras gebied waar het prachtig sappig groen was.

De molen in Overasselt.

Na drie uur onze vaste stop bij William en Lieke aan de Maasdijk. Goede zang en muziek, heerlijke koffie en huisgemaakte koeken. Gratis, wel graag een donatie voor een goed doel.

En met een mooi uitzicht over de Maas.

Op deze dijk liepen we vorig jaar in stromende regen en onweer. Dit jaar waren de omstandigheden beslist beter.

Denkend aan De vierdaagse zie ik gekleurde linten traag door oneindig laagland gaan. Mijn god: wat een berg mensen.

We stopten regelmatig en aten waarschijnlijk voldoen om een kilo aan te komen. De saté stop was in Mook. En tijdens zo’n stop word ik onrustig van het idee dat al die mensen me voorbij lopen.

Na 7 uur wandelen stapten we de Via Gladiola op. Enigszins eufemistisch zou je kunnen zeggen dat het er druk is. Niet alleen in het aantal mensen dat op de been is maar ook het aantal decibellen dat er geproduceerd wordt. En voor een ietwat vermoeide wandelaar, bij wie het huidje toch wat dun wordt, kan die drukte wat té veel zijn.

De finish is dan ook wel een opluchting.

En zoals elk jaar krijg je de medaille uitgereikt door vrijwilligers die je daarbij ook feliciteren. En zoals elk jaar ben ik dan geraakt en springen er tranen in mijn ogen. 

Ach wat zo’n stukje blik al niet met je kan doen. Of ben ik gewoon een natsok?

We zijn er oprecht blij mee.

Volgend jaar dus gewoon weer, maar nu meteen de kooi in.

Met groeten Ton