Nog meer gasten

Gisteren was het niet helemaal mijn weer. Ik houd niet zo van wind en winderig was het.

Voordeel is dan wel weer dat de pluizen van de morgenster zo mooi door de lucht waaiden. Ik moest wel een foto of tien maken voordat ik er een had waar een pluis scherp op stond.

Kom, dacht ik, geef eens een duw aan de plant zodat er meer pluizen tegelijk loslaten.

Met dit als resultaat. Dat wordt een vallei vol morgensterren volgend jaar. Ze passen in het plukbos idee omdat de wortel eetbaar is.

We zagen wel weer eens een prachtige zonsondergang.

De zwartkopjes groeien goed.

Zo zagen ze er zondag uit.

 En zo vandaag. Ze zitten al lekker in de veertjes maar dat kan ook niet anders: de ouders vliegen af en aan met volle bekjes insecten.

En dan deze jongen. Een Spaanse waterhond. Bijna net zo leuk als wijlen Egbert. 

Vanaf vandaag hebben we dus twee gasten. Deze vraagt de meeste aandacht (had al een teek) maar met beiden is het heel gezellig.

Met groeten Ton

Eerlijk zullen we alles delen

En toen vond ik ook nog een perfect dakje bij de vuilcontainers voor het insectenhotel waarmee het helemaal af is.

Laat de gasten maar komen. Het hotel is biologisch en waar het dat niet is is gebruik gemaakt van gerecyclede materialen. Het kostte me trouwens wel twee boortjes want ik wilde weer eens té snel werken.

We openden het hotel op waardige wijze met koffie en chocolade. Ik zette de koffie en Rick brak de reep. 



Zie ik hier nou vraat sporen, stelde ik de retorische vraag.

Ja, het brak een beetje scheef af en dat ik heb er maar afgebeten.

Waar de koffie en chocolade ook heel goed bij pasten is het volgende ongelooflijke feit.

WE HEBBEN EEN OFFICIËLE ELEKTRICITEITSMETER?

Hier het nog lege meterkastje.



En nee, de monteur wilde niet op de foto. Handen mochten nog net.

Hier drukt hij de kabels in de meter en is het echt.

Om dit heugelijke feit te vieren gaan we vanavond uit eten en kijken dan bij het passeren van het  meterhuisje even op de meter of het echt werkt.

De pluizen van de morgenster dwarrelen door de tuin. Het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes.

Vanmorgen checkte ik mijn zaailingen die in potten in de schaduw van de naaldbomen staan. Zie ik in een pot zo’n zaadpluisje van de morgenster.



Staat stevig rechtop in de aarde. Dat heb ik niet gedaan. Rick ook niet. Dus daar zorgt de natuur zelf voor.

Ff internetten: het zaadje dat onder de parachute hangt boort zich bij het vallen de aarde in. Dit gebeurt doordat de wind de parachute beweegt en het zaadje ribbels heeft (ribbels zijn te zien) waarmee het bij elke beweging dieper de aarde in gaat.

Wat is het allemaal mooi geregeld in de natuur.

Parelvissers

Liggen ze er nu niet tevreden bij?

Drie kleine zwartkopjes, net in de veertjes. Dat gaat rap trouwens want een paar dagen geleden lagen er nog eitjes en zelfs eergisteren leken ze me nog kaal. Als het echt zo snel gaat zijn de pulletjes van het andere nestje misschien toch wel uitgevlogen in plaats van geroofd of opgegeten.

Wie er ook heel tevreden uit hun oogjes kijken; zijn wij.

Ook wel weer blij dat het klaar is met de concerten want het vraagt wel wat.

Rick wilde heel graag het duet uit de Parelvissers van Bizet zingen. 

Oei, denk ik dan. Dat is niet niks. Het wordt gezongen door de beste zangers ter wereld en wij gaan dat dan ook even doen?  Maar oefenen kan altijd.

Eind maart hadden we een uur les van Alba om te kijken of het ‘uitvoeringswaardig’ zou zijn. En ze vond van wel.

Hellup. Zenuwachtig word ik daarvan want moet dan weer uit mijn comfortzone komen. En dat ondanks dat ik vind dat je jezelf moet uitdagen zie ik er steeds tegenop.

Een beetje Spaans misschien is dat sommigen zaken wat makkelijk worden geregeld. Zo zouden we in Nederland waarschijnlijk als koor voor het concert een paar repetities samen met een pianist doen. Hier ook wel maar omdat het op het allerlaatst pas wordt geregeld kon de pianist maar één keer samen repeteren.

Oei, ik zou wel twee of drie keer samen willen oefenen om zoiets als die Parelvissers goed uit te voeren. Want zo’n natuurtalent ben ik nu ook weer niet.

Anyway. De pianist kwam donderdag en bakte er helemaal niets van. Niet van de koor nummers en nog minder van die parelvissers. Alba boos en wij wilden het zo niet uit voeren, niet omdat we als petit prinsjes alleen de beste pianist eisen maar omdat we wel steun nodig hebben van de begeleidende muziek.

Vrijdag, de dag van de uitvoering hadden we ‘s middags een uur lang om te repeteren met de pianist en dat ging helemaal goed. Hij verontschuldigde zich want had een partituur in de verkeerde toonsoort ingestudeerd. 

Dus zongen we als koor en duet een goed concert. Wel deden we dat met 6, zegge zes, toeschouwers in de zaal. Het voelde meer aan als een generale repetitie. En ondanks dat ik het idee had om voor mijn broer te zingen heb ik geen moment aan hem gedacht omdat ik gewoon te gespannen was.

Zaterdag zongen we in het kerkje van Nuestra Señora del Carmen en iedereen was van mening dat dát het echte concert was. We zongen voor 85 mensen en dat was geweldig. Iedereen zong met plezier, geconcentreerd en vrij uit. 

Ook samen met Rick ging het perfect. Het was ontspannen genoeg om rustig het publiek in te kijken en om uit te dragen waar het in het muziekstuk om gaat: vriendschap. En als je ontspannen bent komen er ook beduidend meer decibellen uit de kelen, wat de overtuiging van het zingen ten goede komt en waar mee we de kerk helemaal konden vullen.

Daarom zitten we dan vandaag ook helemaal nog min of meer hyper te wezen.

Met groeten Ton

Broer

Zeventig zou hij vandaag geworden zijn.

Maar hij werd net geen zestig. Raar om te weten dat ik nu bijna dezelfde leeftijd heb, ergens in November haal ik hem qua leeftijd in.

Het is natuurlijk geen wedstrijd maar ik ben dankbaar dat ik nog leef en hoop dat ook nog lang en gezond te doen.

Mijn schoonzus is van tuinieren maar mijn broer had de vijver. En uit die vijver komt onderstaande miniwaterlelie. Hij doet het goed onder de Spaanse zon dus ik ga er vanuit dat volgend jaar de eerste bloemen komen.

Vanavond het eerste concert en dan zing ik met mijn muzikale broer in gedachten.

Met groeten Ton

Daar komen we graag de berg voor af

Er komt rook uit de stofzuiger.

Dat was een kort bericht dat de vrienden stuurden die drie weken in De Klompen verbleven. We antwoordden dat dat niet zo gek was want de 10 kilo zware, oerdegelijke Philips deed ongeveer veertig jaar trouwe dienst bij zus en zwager.

Na het overlijden van zus lieten we het apparaat naar Spanje sturen. En misschien is het dan echt waar: oude bomen moet je niet verplanten.

In ieder geval kochten we gistermiddag, op weg naar het theater in Malaga, een nieuwe Philips. Of die ook weer 40 jaar mee gaat betwijfel ik met al dat plastic.



Bij ons zijn de taken wat verdeeld: ik kook met de laatjes open waardoor er van alles invalt. Rick maakt ze weer schoon als het hem te erg wordt en daarbij mist hij de stofzuiger. Dus toen ik zei dat we wellicht in de zwaar betegelde Klompen best zonder stofzuiger konden leven kreeg ik tegengas.

Hij is dus helemaal in zijn nopkes en de laden weer schoon.

De dirigente van het koor zong gisteravond een aantal aria's tijdens een benefietconcert in Theater Cervantes in Malaga en daar gingen we met 11 koorleden naar toe. 

Was natuurlijk hartstikke leuk. Ze zong prachtig en wat een geluid komt er uit zo’n kleine Spaanse jonge vrouw. Ook het Symfonie orkest van Malaga speelde voortreffelijk. Nu zijn we wel cultuurbarbaren maar voor een klassiek concert komen we de berg graag af. 

En dan is het natuurlijk ook weer heel leuk om in de stad te komen. We namen eerst wat tappas en een drankje, slenterden nog wat door straten en over pleinen, zagen de onwaarschijnlijk blauw bloeiende Jacaranda’s, kwamen nog een kennis tegen (we hebben er een stuk of tien in Andalusië dus hoe groot is de kans dan daarop?) luisterden naar de muziek in het theater en zaten daarna nog een uur of drie zeer relaxed, wederom met een drankje,  te keuvelen in het geroezemoes van de stad. 

We staan op het moment in het teken van zang. De afgelopen weken twee koor repetities per week, ook thuis oefenenen we zoals nooit tevoren, gisteren naar een concert, vandaag de generale repetitie (3 uur), morgen en zaterdag twee concerten.

Met groeten Ton

Het houdt wat

Met de nieuwe app die ik gebruik voor het maken van mijn blog gaat nog wel eens wat fout. Zo werd onderstaand blog gepubliceerd in een nog niet voltooide versie. Dus hier de ‘echte’.

Het is een drukte van belang. Frrrrrrroet, froet een Zwartkopje schiet vlak langs ons een boom in. Piep, pieeeeep, piep, piep. Frrrrrrt een ander Zwartkopje vliegt een struik uit. En frrrrrt het vogeltje uit de boom vliegt de struik in.

Duidelijk een nestje.

Gisterochtend zaten we op het boventerras te genieten van yoghurt met verse vruchten (even tussendoor: wat zijn die Canarische banaantjes toch smaakvol) en keken neer op de tuin. 

Wat veel vogeltjes he, zei Rick, toen we nogal wat gefluit en gefladder hoorden. Wel een heel verschil met een paar jaar geleden.

Nog maar een jaar of acht staan er bomen in de tuin en die zijn pas een jaar of zes geleden echt beginnen te groeien. Met als gevolg dat er nu wordt gebroed en de territoria worden bewaakt. Zagen we eerst maar een nestje inmiddels weten we eer stuk of vijf. Niet alleen in de tuin maar ook op de hellingen.

Het nestje zit in deze struik rechtsboven.

Gistermiddag hoorden ik ganzen gakken. Nu is mijn gehoor wat afnemend en ik was ook nog aan het tutten in de tuin dus liep ik naar Rick om te vragen of hij ook wat had gehoord.

Ja, ik dacht ook aan ganzen. 

Nu is het zo dat Rick dan gewoon blijft zitten maar ik ga op onderzoek uit, loop een rondje door de tuin, kijk over de randen het dal in en als ik niets vind loop ik ook nog de trap op naar het boventerras. Nou, geen Gans te zien wel zie ik een paar grote roofvogels maar die staan te hoog om te horen.

Even later hoor ik toch weer gegak maar het klinkt ook een beetje te krassend. Weer spied ik de hemel af maar dan zie ik twee vogels op de elektriciteitsdraden zitten. 

De vorm maakt duidelijk wat ik hoor: gekras van kraaien ook al klinkt het geluid wat meer basachtig. Zijn dit wel Kraaien? Ze zijn te groot. Vogelgids erbij en het zouden Raven kunnen zijn.

Moest wel veel inzoomen.

Vorig jaar keek ik af en toe op de site van deVogelbescherming, Beleef de Lente. Dit jaar ben ik een echt fervente toeschouwer en volg de Ooievaar en de Haviken. Leuk om te zien hoe het er in vogelland aan toegaat. Nou uh, niet altijd leuk.

Zo is er niet alleen strijd om nestplaatsen maar ook om partners en eieren.

En de afgelopen dagen gingen er ook nog eens drie kuikens van de Havikken dood en twee van de ooievaars. Nee het is beslist niet alleen maar leuk.

Ook in eigentuin is het volgens mij niet goed afgelopen met Zwartkop nestje één. 

We zagen dat op de eerste dag dat we in Spanje waren, nu twee weken geleden. Er werd gebroed op vier eitjes.

Een dag of drie geleden zagen we dat de eitjes uitgekomen waren en lagen er vier van die kleine roze kale pulletjes in het nest.


En vanmorgen? Helemaal leeg. Nestje in tact alsof men met haast is vertrokken. Maar ik heb nooit gehoord dat vogels pullen kunnen verplaatsen.

Het moet dus zijn dat het nest is leeggeroofd. Maar door wat? Door katten of roofvogels is het toch vaak dat het nest is beschadigd.

Er zitten ook slangen hier. 

Zouden die nesten kunnen leeghalen zonder sporen achter te laten?

Met groeten Ton

Dit blog bevat foto’s die als gruwelijk ervaren kunnen worden

In 2017 verbleven  we bijna het hele jaar in De Klompen.

Ik ga de hekwerken schilderen zei Rick heel enthousiast en kocht een groot blik met zwarte verf.  Maar net zoals veel pensionados zeggen: ik heb tijd te kort nu ik niet meer werk.

Dus bleef het bij een goed idee.

Een jaar verder en de inzichten zijn veranderd. We willen de rejas, de hekwerken die voor de ramen zitten, wit maken. Zwart lijken ze toch wel een beetje op tralies en van binnenuit zijn ze nogal aanwezig. Je zit alsmaar tegen die dingen aan te koekeloeren en het maakt het ook donker. 

Spanjaarden hebben daar niet zo’n last van omdat die de rolluiken bijna de hele dag geheel of gedeeltelijk gesloten houden. Wij Noord- Europeanen willen licht en warmte. Tenminste als die nog niet zo lang in Spanje wonen.

En de werkzaamheden hebben een aanvang genomen. Duidelijk is wel dat er tenminste twee keer geverfd moet worden.


Ik hield me bezig met het watersysteem op de helling. Ook daar staan boompjes die de zomer zonder water beslist niet gaan overleven.

Wat het voorjaar zelfs niet heeft overleefd is deze picudo rojo. De foto kan als schokkend ervaren worden ook al is de aaibaarheid van een kever niet zo hoog.

Sind een aantal jaren worden de palmen in Spanje bedreigd door een kever: de picudo rojo. Die komen van nature voor in Noord Afrika en zijn met een zending palmbomen de Middelandsezee overgestoken. Het vrouwtje boort zich in de stam en zet daar ongeveer 200 eitjes in af. Die eitjes komen uit en de larven vreten de zachte binnenkant helemaal op waarna de boom sterft.

Duizenden bomen zijn al doodgegaan.

In de tuin hebben we twee nog kleine exemplaren maar ze vormen al een aantrekkelijke plek. 

Een jaar of vijf terug kocht ik een picudo val. Een emmer met daarin een zakje feromonen zodat ze naar de emmer worden gelokt in plaats van de boom in.

Dat werkt geweldig maar ze vliegen niet altijd direct de emmer in en als ik een overvliegende kever zie word ik onrustig. Ik grijp een tennisracket en ren naar buiten om het niet al te snel vliegende insect uit de lucht te slaan. Dat gaat niet altijd gecontroleerd. Het is meer maaien in het wilde weg en dan maar hopen dat ik raak mep.

Dat lukte me vanmorgen maar ik sloeg nogal hard. Dat is te zien: de binnenkant van het beest is  door de harde klap naar buiten geperst.

De ronde bruinachtige bolletjes zijn de eitjes. Het vrouwtje is dus eigenlijk een vliegende ei bom. 

En het lijken er echt best wel veel. Die tweehonderd klopt dus wel.

Geen fraai gezicht en ook ik vind het geen pretje om dieren te vermoorden maar er zijn wel weer een paar bomen gespaard zal ik maar denken.

Met gruwelijke groeten Ton

Molshopen

Ook al is het veel van hetzelfde: er moet geoefend worden voor de Nijmeegse. Dus deden we een rondje van 28 km via het lekkere taart restaurant richting Frigiliana en dan over de oude Granadaweg naar Torrox en dan via een onverhard pad naar ons huis.

Prachtige dromerige wereld zo ‘s morgens vroeg. 

Wel zagen we al een paar Engelse ladies die met glazen champagne in de hand in een gazebo naar de tv zaten te kijken. 

That’s early, riepen we en ze antwoorden dat ze dronken op Het huwelijk.

Ze hadden al veel lol. Ik vroeg me af ze de daadwerkelijke huwelijksvoltrekking wel helder zouden zien.

Al jaren lopen we langs deze ruïne maar nu moest ik een foto maken omdat de gedroogde grassen zo prachtig zilver oplichtten tegen de verweerde muur.

Met de droogte van de afgelopen jaren zien we overal waterdepots uit de grond schieten. Denk trouwens niet dat het daardoor minder droog wordt.



In het natuurpark was het heerlijk stil. Nou, uh , stil. Het was een drukte van belang met al het gekwetter van de vogels.

Soms vergeet ik het gewoon maar vorig jaar zag ik ze ook. Iris xiphium. Het heldere blauw springt er duidelijk zichtbaar uit tussen de verdorrende vegetatie. Als zoon van een bollenkweker zal ik komende wandelingen maar eens kijken of ik zaad kan oogsten.

En dit alles bijna in onze achtertuin.

Veel soorten distels maar deze helder gele vallen wel het meest op. Het spinnetje trouwens ook.

Er stroomt nog steeds water in de rivier.

Het is een prachtige en afwisselende wandeling maar toch beginnen we het na een km of 20 meestal wel een beetje zat te worden. Eigenlijk hoofdzakelijk het klimmen en dalen. Zo staat ons huis op 500 meter hoogte. Vandaar dalen we af naar ongeveer 300 meter, stijgen naar 600, zakken naar 150 om vervolgens weer te klimmen naar 500 meter.

Het dal in de verte is het laagste punt van vandaag en we kwamen over de pas in het midden van de foto.

En we moeten langs de huizen boven op de kam.

Duidelijk is dat we van die zeven molshoopjes in Groesbeek geen last gaan ondervinden. Net als van de juli warmte.

Het was de hele dag een beetje klam en uiteindelijk viel er wat regen. Net niet genoeg om het terras echt nat te laten worden maar...

wel genoeg om pannenkoeken te eten want dat is traditie in De Klompen.

Met groeten Ton

Struinen, struinen. Niet kopen

Zo gorgelt, klatert en  spoelt de regen van de berg af en zo ben je bezig met het aanleggen van watersystemen.

Nu is dat aanleggen niet zo heel ingewikkeld hier. Op veel plekken kan je allerlei soorten slangen, koppelingen, en tijdschakelaars kopen. Maar ja, heb ik daar nou zin in? Niks kopen. Hergebruiken doe ik.

En ook dat is niet zo moeilijk want Malle Pietje is vaste klant bij de vuilcontainers. En in die containers ligt een overvloed aan slangen koppelingen en uitloop stukjes. Soms wat verkalkt maar met wat liefde en aandacht........

Omdat het nu toch de droge tijd is heb de slangen die ik gebruikte in het regenwater opvang en verdeel systeem losgehaald om te gebruiken in het pompswatersysteem. Klinkt ingewikkeld.

De afgelopen jaren heb ik wel een meter of driehonderd aan verschillende diktes aan slangen verzameld. Sommigen stukken hebben veel gaatjes en zijn hard geworden door het zonlicht. Anderen zien er  nauwelijks gebruikt uit.

Drie stukken slang haalde ik van de helling af en controleerde die op gaatjes.

Vaak zitten er nog uitloopslangetjes aan of spuitmondjes. De spuitmondjes op de foto zitten helemaal dicht gekoekt met kalk en zand en dat laat ik zo want die zitten waarschijnlijk toch op plekken waar ik ze niet nodig zal gaan hebben.

Op meerder plaatsen waren de spuitmondjes afgebroken en zit er een gat in de slang. Daar heb ik niks aan dus die maak ik dicht.

Ik snijd een wig van een dikke tyleenslang, houd een uiteinde in  een vlam tot die gaat smeulen en vervolgens druk ik die in het gaatje. Even vasthouden tot het plastic is gestold en daarna het uitstekende stukje afknippen. 

Dit deed ik een keer of zes en had daarna een perfekte slang.

Daarna kwam het lastigste deel: de slang op de berghelling leggen en bij de verschillende minuscule boompjes een gaatje in de slang maken, een uiloopslangetje monteren, het uitloop slangetje aan een kort pijpje bevestigen en het pijpje naast het boompje in de grond steken.

PFFFFF.

En..... als je wat doet is het al heel warm hier.

Met groeten Ton

Oei, pijnboom

Duizenden kleine wolkjes in de lucht vanmorgen vroeg.

En de opgaande zon maakte er kunstwerkjes van.

De Pijnbomen worden al best wel groot en dan ontstaat er bij mij een dubieuze drang naar snoeien. Een paar dagen geleden kon ik daar zonder wroeging aan toegeven. Vorig jaar al zag ik dat er in enkele bomen een dubbele kroon lijkt te ontstaan en omdat dat volgens de boomchirurgen een geldige reden is zette ik de zaag erin.

De gele pijl geeft de hoofdstam aan. De rode is een zijtak die parallel naast de stam omhoog groeit.

En die is er nu uit. 

Hoe hoog worden pijnbomen eigenlijk, vroeg de gaste.

Tijd om wat te lezen en wat las ik tot mijn verbazing.

“ Het verschijnsel dat de zijscheuten even snel groeien als de topscheut, veroorzaakt de parasolvorm”

Oei. Dan heb ik de parasol in de kiem gesmoord. Gelukkig “deed” ik maar een boom.

En ze kunnen wel tot 30 meter hoog worden maar dan moeten ze wel in een bos staan. Solitaire exemplaren blijven veel lager, gelukkig.

Ook las ik dat de mannelijke bloemen hoofdzakelijk in het onderste deel van de boom zitten. Het zijn die bruine dingetjes aan de basis van de nieuwe uitlopers.

De vrouwelijk wat meer bovenin. Zie het kleine geelgroene bolletje. Daar worden de pijnboompitjes dus gevormd. Wordt wel lastig plukken in de toekomst.

Al doende leert men.

Toen we hier vorige week aankwamen deed de buitenkraan het niet. Zal wel vol kalk zitten, dacht ik. Dat is geen gekke gedachte want het water is zeer kalkrijk.

Eerst draaide ik het Gardena koppelstuk van de kraan af. En toen zag ik het al: verstopt. Niet van de kalk maar dicht gemetsteld door een bij.

Dit is het uitloopstuk van de kraan. 

En deze hoeveelheid stuifmeel kwam er uit. Het zwarte stukje is het afsluit propje.

Volgend projectje wordt een insectenhotel. Want de bijen kunnen wel wat hulp gebruiken.

Met groeten Ton