Ja het gaat goed. Wel wat minder zin om te bloggen want best wel veel zaken om aan te denken en te overdenken en die laatsten staan niet een twee drie op elektronisch papier.
Het komend jaar wil ik ff geen grote veranderingen, zei ik gisteravond tegen Rick. We waren alvast een beetje aan het terugkijken en werd het duidelijk dat het niet zozeer de de beslissingen zijn of de daadwerkelijke veranderingen die energie vragen. Het is meer het wennen aan nieuwe situaties, het opbouwen van nieuwe sociale contacten, het aanpassen en invoegen. En eigenlijk is dat al drie jaar aan de orde. Op Texel was ik na twee jaar nog niet in mijn element. Niet dat er iets mis was maar meer dat inburgeren echt wat langer en meer vergt dan ergens twee jaar wonen.
In Spanje kan ik ook niet spreken van ingeburgerd zijn zoals op de plek waar ik geboren en getogen ben. En wellicht is dat iets dat je nooit zal krijgen. Die geboorte en opgroei plaats zit zo diep en luistert zo nauw als dat een zalm in zee het rivierwater herkent waar hij uit het ei is gekomen. Kan je het zien? Ruiken? Horen? Nee maar het is er, heel subtiel, ergens, diep van binnen.
Gisteravond naar Heiloo. Vandaag nemen we afscheid van de buren van de Holleweg en doen dat met oliebollen en gluhwein.
Zullen we alvast wat gluhwein in Den Helder kopen, stelde ik voor aan Rick. Stel dat het is uitverkocht morgen dan hangen we.
Zal het zo’n vaart lopen? Hier in Den Helder staan de rekken vol.
Nou ja, en anders maak ik het zelf, heb eigenlijk ook niet zo’n zin om met die troep te gaan slepen.
Dus stonden we gisteravond in de VOMAR waar geen gluhwein meer in de stelling stond. Vervolgens wandelde ik door de regen naar AH waar de boel ook uitverkocht was en ik er tabak van had.
Gelukkig is de VOMAR vandaag open en haalde ik al vroeg flessen pleegzuster bloedwijn, sangria, sinaasappels, kruidnagelen en kaneelstokjes. Een heerlijk brouwsel geworden met meer smaak en een goed suiker percentage. Daarmee bedoel ik dat het lekker zoet is maar niet voor 33 procent uit suiker bestaat.
De oliebollencampagne is inmiddels een soort van routine geworden ook al lijkt het wel dat ik ze elk jaar in een ander huis bak.
Zeker is het, nou uh wat is zeker in het leven, dat het laatste keer is dat ik ze hier bak.
Om twee uur stroomden de buren als een man naar binnen. Om het onszelf makkelijk te maken verwarmden we de gluhwein in de waterkoker. Schenkt eenvoudig in en is supersnel heet. Gebruikten we plastic glazen. Dat kon ook niet anders want we vergaten op de uitnodiging te vermelden dat de gasten zelf een glas moesten meenemen.
We kregen een mooi kado, een ontroerende speech en veel goede herinneringen werden opgehaald. Kortom: het was meer dan leuk.
En gelukkig zijn er altijd een paar plakkers. Net als ik.
Ook al passeert het huis pas drie januari bij de notaris: gevoelsmatig is het nu......
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten