Hoe knus wil je het hebben?

Zitten we gisteravond met een kopje thee op de bank.

Eigenlijk is het hier best wel kaal, zei Rick. No uh, eigenlijk bedoel ik dat het in Nederland knusser is.

Dat heeft denk ik met het weer te maken. De huizen zijn er op ingericht dat het warm en gezellig is. Als tegenhanger van het, bij tijd en wijle, nogal natte en koele weer.

Omdat de rolluiken een week lang dicht waren was de binnen temperatuur gezakt naar een miezerige 17 graden. (vandaag is het alweer opgewarmd tot 20) Eerst de vloerverwarming in de badkamer aan gezet. De airco in de woonkamer blies toen al warme lucht. Maar een huis is niet zomaar op kamertemperatuur. En omdat we het dagboek teruglezen van de Japanse pelgrimstocht dacht ik meteen aan die heerlijke fleece deken. Dus zaten we met een kopje thee in de stroom aircowarmte onder een dekentje.

Hoe knus wil je het hebben, zei ik tegen Rick.

Anyway. We hadden een voorspoedige en snelle overtocht met prachtig zicht op de besneeuwde Pyreneeën. Wel was het een zeer luidruchtige vlucht. Zo veel lawaai hebben we nog nooit gehad. Het was weliswaar een gezellige drukte maar wat sprak de groep Spanjaarden die achter in het vliegtuig zat luid.

En wat is het toch lekker om het ontbijt in het zonnetje op het terras te nuttigen. Helemaal blij word je ervan.

Wel meteen naar de zang want 25 november is het concert in de schouwburg in Torrox. Heerlijk om gemist te worden. Want als twee van de vier zingende mannen in Nederland zijn is dat wel een aderlating voor ‘de bodem’. We werden dan ook door alle dames gezoend.

De middag ging op aan de tuin. Water geven, zaailingen controleren, onkruiden uittrekken, checken of er processierupsen nesten waren en nog wat klusjes. 

Ook prettig is dat de zon pas om tien over zes ondergaat en dat ook nog eens mooi doet.

Met groeten Ton