En het zag er allemaal al keurig uit en toch? Toch ga je schilderen. Je eigen geur moet aan een huis komen, alle hoekjes en gaatjes wil je kennen, net zolang totdat je het helemaal kent.
Nu is dat punt nog niet bereikt en zag het er vrijdagmiddag al uit of er bom was ontploft.
Stopcontacten eraf, gordijnrails verwijderd, het schilderijen ophangsysteem gedemonteerd, lampen weggehaald, scheurtjes in de muur gedicht, wat reparaties gedaan aan het spuitwerk van de muren en toen moesten de mannen nog komen.
Het moet altijd erger voordat het beter wordt.
Dus stond het huis zaterdagochtend om negen uur vol met trappen, emmers verf, kleden, gereedschappen en twee mannen.
Mag ik een foto van jullie maken voor op mijn blog, vroeg ik aan de superschilders toen ze lekker op dreef waren.
Als we maar onherkenbaar zijn, was het antwoord.
Nou, dat is wel heel erg onherkenbaar.
Er mocht dus meer lijf op.
En tijdens het werk werd het hoogste lied gezongen
Ondanks het werktempo lukte het niet om in een dag alles klaar te hebben en komen ze dinsdag terug.
Dat gaf ons de tijd om vandaag rustig de keuken uit te soppen, de boel in de woonkamer weer te installeren, en de eerste huiselijkheid aan te brengen.
Dus staan de schapen op het schap en hangen de eerste, te lange gordijnen aan de rails. Haalden we de eerste verhuiskaarten uit de brievenbus, kregen we visite en deden we een powernap op de bank.
Er gaat veel energie in zitten blijkbaar.
En al tuttend wordt het meer en meer onze plek.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten