Lang zal ie levuh

Sinds het overlijden van mijn broer, in 1997, hangen we altijd slingers op bij onze verjaardagen.

Natuurlijk moest ik de 30 ste maart weer in Spanje zijn.

Omdat het hier al weer heerlijk zomer weer is versierde ik de buitenboel.

Best wel bijzonder om je eerste verjaardag in je nieuwe vaderland te vieren ook al hadden we er eigenlijk niet veel aandacht aan besteed van te voren. Wel dat de einddatum van mijn reisje naar Nederland afhing van Rick's verjaardag. Anders voel ik me eenzaam, zei hij.

Dus was ik woensdagavond thuis en hing ik donderdagochtend vroeg de slingers op. 

En ik moet even terug komen op de irissen: die zijn boven verwachting rijk gaan bloeien en de witte blauwe regen ruikt onverwachts toch heel lekker. Allemaal dingen die je extra opvallen als je na een paar dagen weer op het honk komt en waar ik heel blij van werd.

Maar wie komt er op je feestje, wilde ik weten. Tja, uh, weet ik niet. 

Een paar lastminute uitnodigingen leverde niet veel op.

Wel gingen we naar het koor waar ik links en rechts liet weten dat het Rick's geboorte dag was. Dat resulteerde in een Spaans verjaardagslied, gevolgd door een Engelse en de vier Nederlanders zongen ook nog maar even het Lang zal ie levuh.

Ook nodigde ik nog een Nederlandse zangeres uit. Die kwam met haar man waardoor het toch een heel feestelijke dag werd.

Vanmorgen deden we boodschappen bij de LIDL waar allerlei verschillende bessen-en bramen struiken  in de schappen stonden. Ik kocht een rode- en een zwarte bes en twee bramen. Die passen perfect in een plukbos. Samen met de 25 forestsaplings die ik vorige week nog kocht bij Viveros Florena had ik best wel veel te planten. Maar dat is heerlijk werk.

De Swale die ik aan het maken ben op de helling heeft zijn werk goed gedaan. De regen van het afgelopen weekend is er keurig ingelopen. Ik kan dus met een gerust hart de werkzaamheden daar uitbreiden. In ieder geval nam ik bij de vuilnis bakken een rol van 25 meter waterslang mee die ik kan gebruiken om het regenwater in verschillende opvang kuilen te laten lopen.

Kortom: ik ben weer helemaal in mijn element en ook mijn stem is weer tot rust gekomen ook al praat ik wat af met mijn planten maar die luisteren goed en spreken me niet tegen.

Met groeten Ton

Uitgepraat

Een paar dagen Nederland.

Trip down memorylane.

Wat klink je raar, vroeg Rick maandagavond, word je ziek?

Nee, ik heb last van mijn keel. Van het praten denk ik.

Ik logeerde het weekend bij vrienden waar ik heerlijk werd verwend. 

Doe gewoon je eigen ding, zeiden ze me, we zien wel hoel laat je terug bent en of je mee wilt eten.

Dus vulde ik mijn dagen met bezoekjes waar natuurlijk veel werd gepraat maar ik zorgde er wel voor om op tijd thuis te zijn voor een heerlijke maaltijd.

Voor de rest van de dagen verhuisde ik maandagochtend naar een buurvrouw in Heiloo waar ik me ook meer dan welkom voelde.

Eerst had ik een afspraak met de makelaar voor het maken van foto's voor de verkoop van ons Nederlandse huis. Ja, dat gaat echt gebeuren.

Wel vreemd om in je eigen huis te zijn, toch op te treden als eigenaar terwijl het huis vol staat met spullen die niet van ons zijn. Maar ook blij te zien hoe liefdevol de huurders met ons bezit omgaan. Zowel huis als tuin zien er werkelijk keurig uit. Er waren zelfs nieuwe plantjes in de bakken gezet 'om de verkoop zo goed mogelijk te laten gaan'. Ook zag ik dat de dakgoten en de waterborden waren schoongemaakt. 

Alle dank aan de huurders.

Ook leuk was dat er een drone werd gebruikt voor opnames.

Nou ja, het is de nieuwe tijd tenslotte. Niets staat een voorspoedige verkoop meer in de weg.

Gelukkig was het zonnig weer maar wat was het 's morgens vroeg nog koud. Het is alsof er twee jaargetijden op een dag zijn. Eerst een paar uur winter en daarna voorjaar.

En dat het voorjaar was kon ik duidelijk zien. 

Kortom: ik heb het naar mijn zin gehad maar woensdagmiddag ging ik toch echt 'naar huis'.

Hoe snel gaat dat ontwennen en aanpassen toch.

Het deed me denken aan het wisselen van baan. Als je na een paar dagen nog eens terug gaat naar de vorige baan is er meteen het gevoel dat je daar niet meer bijhoort.

De terugvlucht leek in een paar seconden voorbij te gaan want had een werkelijk zeer aardige buurvrouw en we praatten tot de bagagebanden waar zij haar koffer moest halen en ik, o zoetheid, gewoon langs kon lopen om naar Rick te gaan.

Na een uurtje weer fijn thuis op onze stille berg.

Met groeten Ton

Weg vinden

En dan zijn er ineens weer vier dagen om.

Er gebeurt ook niets hier.

Dat laatste is natuurlijk niet waar maar niet alles wat we hier doen is lezenswaardig.

Rick zal geen honger lijden als ik morgen naar Nederland ga want er staat voor vier dagen eten in de vriezer. 

Ik ben al dagen bezig met het graven van de Swale en ik ben heel tevreden over het resultaat. Ik werd wel wat onrustig toen het duidelijk begon te worden dat de dagen dat ik Nederland zou zijn het zou gaan regenen. Maar de verwachte regen is inmiddels volledig uit de verwachtingen verdwenen. Wel heb ik Rick nog wat instructies gegeven voor het geval dat.

Als in Nederland de auto naar de garage moet zet ik die daar om 9 uur neer. Krijg een gratis fiets en fiets in 20 minuten naar huis. De rest van de dag ben ik dan helemaal tevreden. Aan het einde van de dag fiets ik terug, pak de auto en rijd naar huis.

Spanje: we brengen de auto naar de garage, wandelen naar een terras waar we twee uur wachten met een kopje koffie tot we naar het koor kunnen. 

Al wandelend over nieuwe wegen zijn we ineens terug op de Camino. Prachtig bloeiende bermen, knalblauwe luchten en bergen in de verte.

Dorpen binnenlopend door industriegebiedjes en braakliggende terreinen.

En typisch Spaanse straten.

Na het zingen lopen we terug naar het terras waar we eerder zaten en aten daar een heerlijke lunch. Om 5 uur wandelen we naar de garage om er achter te komen dat we de auto vandaag niet meer kunnen nemen. Een huurauto is niet aanwezig. Wel kunnen ze er een regelen maar dat kost ons € 65 per dag. We besluiten met de bus naar huis te gaan. Of althans zo ver mogelijk want bussen rijden niet naar Cómpeta. Dus nemen we de bus naar Torre del Mar en vandaar naar Torrox costa. Dat duurt ongeveer anderhalf uur. De laatste bus naar Torrox pueblo is dan al vertrokken. Dus besluiten we naar huis te lopen. Dat is 10 kilometer en 500 meter klimmen. We zijn om 20.45 thuis. Het is dan donker en ik sacherijnig.

Vanmorgen om kwart voor negen trokken we deur van de Klompen achter ons dicht om naar de kust te lopen om de bus te pakken. We zijn om 10.10 bij het bus stationnetje waar de bus om 10 uur was vertrokken. Oei en de volgende zou om 12 uur pas weer gaan. Dus koffie op een terras. Dat lijkt leuker dan het was want wat is het koud op het moment en bewolkt en winderig. 

Wel heerlijke koffie als Rick ineens een bus ziet aankomen, wegrent, ik als een haas betaal, Rick met de chauffeur praat en naar mij gebaart dat ik moet komen. Om kwart voor elf zitten we in de bus naar Torre del Mar. Vandaar wandelen we naar Velez-Malaga waar de auto staat te glimmen, weliswaar zonder de bekende Bull- en side bars maar met een goed afgestelde benzine toevoer waardoor we ruimschoots binnen de gestelde CO2 uitstoot zitten.

In 35 minuten zijn we thuis. 

We moeten onze weg nog ff vinden, zullen we maar zeggen.

Wel hebben we nu een bus schema.

Met groeten Ton

Swale

De dagen nadat Los Zuecos was opgeleverd plantte ik een aantal bomen, Yucca's, Chamaerops, Cipressen, palmen en nog wat struiken. Beschutting wilde ik van de soms harde noorden wind.

Maar meer dan helft van de planten legde het loodje in het eerste jaar en de rest stond zeer treurig te zijn. Elke keer als we in Spanje waren leek de tuin wel troostelozer dan tijdens het voorgaande bezoek. Het waaide te hard waardoor bomen niet vast gingen staan. De hitte in de zomer en de ongenaakbaar schijnende  zon deden ook geen goed aan een pas geplante plant. En dan hebben we het niet eens over de droogte. Want ook al staan planten aan een water systeem er gaat niets boven een lekker regenbuitje.

Maar uiteindelijk zette ik zoveel mogelijk planten dicht bij elkaar zodat ze elkaar beschutting gaven. Dat werkte wonderwel en inmiddels lijkt het wel of er een heus bos aan het ontstaan is.

In het aardse geheel stelt het natuurlijk niets voor maar ik ben al heel blij met het resultaat.

Dit is op het perceel dat we als eerste kochten en waarop het huis is gebouwd. Hier kom ik niet zo vaak meer omdat het tweede stuk grond dat we aanschaften meer bij het huis is betrokken dan het eerste stuk. Het tweede deel is waar ik snoei en snipper.

Maar omdat ik klaar ben met het snoeien van de olijfbomen en steeds lees over Swales in websites van Permacultuur dacht ik: kom, ga eens kijken hoe het staat met de erosie in het oude deel.

Als het hier regent, regent het hard en stroomt een deel van het regenwater via de weg het dal in met het gevolg dat er op de helling grote stroomgeulen ontstaan. En dat wil ik niet. Ik wil dat het water de tijd krijgt om zonder erosie rustig de grond kan inzakken.

Omdat ik nu voldoende tijd heb en nog tot mijn vijf en negentigste actie wil blijven zakte ik vanmorgen de helling af.

Tja, flinke geulen.

Nu ben ik geen expert op het gebied van permacultuur of waterbeheer maar ik kan wel zien waar het water vandaan komt en heen stroomt. Dus ben ik begonnen met het graven van een proefsleuf voor het te volgen parcours.

Wel jammer is dat ik zaterdag voor een paar dagen naar Nederland ga en er voor het weekend regen is voorspeld.

Vanwege de eerste lente dag even een kleurrijke greep uit de tuin.

Met groeten Ton

Wit

Ik weet niet wat het is maar als ik geel of oranje wil, krijg ik WIT.

Nadat ons huis was afgebouwd kregen we de vraag hoe we het geschilderd wilde hebben.

Ik had daar een duidelijk idee over. Wit is in het felle zonlicht heel scherp aan de ogen dus dacht ik dat we het huis geel wilden hebben en de de stukken die wat inspringen, wit. Alles doorgesproken en het werd precies andersom gedaan. Dus hebben we een hoofdzakelijk wit huis. Ook mooi. Maar later heb ik de keermuur aan de voorkant snel geel gemaakt.

Toen Intratuin in Helioo de poorten sloot kocht ik een flinke hoeveelheid planten voor afbraak prijzen.

Onder andere een blauwe regen, Wisteria, die al jaren staat te kwarren tegen de Spaanse wenteltrap en pas afgelopen jaar voor het eerst een flinke scheut maakte. Groot was mijn vreugde dan ook toen ik vorige week de eerste dikke bloeiknoppen zag. Die vreugde werd wel getemperd toen duidelijk werd dat de bloemen wit zijn en derhalve ook niet zo heerlijk geuren als de blauwe soort.

En dan die heerlijk geurende oranje Fresias die ik twee weken geleden kocht voor de plantenbakken.Tja, één is er oranje en de andere twee zijn toch echt heel erg wit maar geuren hemels.

Gelukkig hebben de Irissen toch bloemen gemaakt. Dat zag er wat somber uit omdat ik de wortelstokken te diep heb geplant. Gelukkig zijn er toch nog behoorlijk wat planten die zijn gaan bloeien. En niet alleen wit maar ook blauw.

Met groeten Ton

Ontkleed

Kunnen jullie morgenochtend om 11 uur bij de ITV (Spaanse APK) zijn?

Er was een gaatje gevallen en dus konden we er terecht voor de keuring om de Suzuki in te voeren.

Alle papieren bij je, vroeg de gestor voordat we het kantoor ingingen.

Ja, antwoordde Rick. En omdat die nogal nauwgezet en georganiseerd is twijfelde ik daar ook geen moment aan.

Maar ik mis het overschrijvingsbewijs.

Oei, zei Rick, dit is alles wat ik heb.

Gelukkig was de dame achter het loket niet al te precies en liet de keuring gewoon doorgaan en daarmee kregen we extra tijd om naar het ontbrekende papier op zoek te gaan dat inmiddels is gevonden.

Dus kon ik de auto door het keuringsstation rijden. Best nog een gedoe zo'n eerste keer zelfs met de Spaanssprekende gestor als hulp.

Tja en dan de uitslag.

Een remlampje dat het niet deed, een te hoge uitstoot van uitlaatgassen, iets met het afstellen van de remmen en......... de bullbar en sidebars moeten eraf. De extra brede banden pasten nog net binnen de marge die daarvoor geldt en mogen er gelukkig aanblijven want dat had een behoorlijke kostenpost geworden. 

Als dat nodig is kunnen we hem beter terug rijden naar Nederland en hem daar verkopen, was onze oplossing.

Nu noemden wij de Bullbar altijd de Duckbar want de kans dat we tegen een bull zouden rijden was altijd al kleiner dan een botsing met een eend. Maar we vonden de extra glimmers aan de auto toch stiekem best leuk.

Dus binnenkort in dit theater en heuse striptease. 

Een andere onttakeling is die van de Cypressen. De eerste jaren stonden ze maar te kwarren in de grote plantenbak maar ineens begonnen ze als een gek te groeien en vroegen de buren of ik ze wat wilde inkorten.

Geen probleem en ik haalde een jaar of drie geleden ongeveer twee meter van de toppen af. En wat is het oude gezegde? Snoeien doet groeien.

Dat groeien deden ze niet alleen in de hoogte maar juist ook in de breedte. Zo breed dat de eerste scheuren zijn ontstaan in de muren van de plantenbak. Of die twee dingen ook daadwerkelijk iets met elkaar te maken hebben weet ik niet maar het leek me toch beter om de hoogte maar wat te beperken.

Dus zaagde ik vanmiddag een meter of vier van de bomen af. 

En ja, de laatse spriet in de rechterboom is er na het maken van de foto ook vanaf gehaald.

Kan ik morgen weer lekker snipperen.

En na de regen van gisteren konden we vandaag weer wat minder gekleed genieten van het zonnige weer. Maar daar heb ik geen foto's van.

Met groeten Ton

Klaar. Voor het moment tenminste

Met de gast die vanavond arriveert moet het werk wel afgerond zijn. Nu is werk nooit klaar maar toch: het gereedschap is opgeruimd dus de komende dagen doe ik slechts wat studderdingetjes of zoals de Engelsen dat noemen: potteren. Plantjes watergeven en palmkevers doodslaan want die waren er weer.

Uiteindelijk leer ik het. Voor en na foto's, de voor foto is van 22 februari, de na van vandaag.

Zoek de verschillen.

Ik ben zeer tevreden. De aanblik is een stuk rustiger. Op het rondje achterin komt in juni het opblaaszwembad te staan.

Met de takkenschaar heb ik de dunnere delen van  de gesnoeide olijfboomtakken afgeknipt, de dikkere stammen moeten gezaagd worden met een kettingzaag.

All het onkruid is uit de borders en alles is bedekt met een dikke laag snippers.

Ook hier is het wat rustiger voor het oog.

Vanmorgen had ik visite en kon ik even laten zien dat de aarde onder de snippers gewoon nog vochtig is terwijl de laatste regen al een week geleden viel. Op plaatsen waar de aarde onbedekt is, is de bovenste laag al droog.

Dit hek staat op de plaats waar een haag stond maar die groeide zo slecht dat ik er triest van werd. Nu maar proberen het hek te bedekken met bramen. Ik heb nu er peultjes tegen aangezet en een geurende roos. De peultjes zijn mijn eerste Spaanse groentetuin probeersels. De tuinbomen zijn niet opgekomen net als de sperziebonen. Die sperziebonen mankeren wat want vorig jaar in Nederland deden ze het ook heel slecht. De resterende bonen in de tuin gegooid zal je zien dat ze het daar wel gaan doen.

En man wat is het al heet hier. Normaal gesproken span ik het schaduwdoek pas eind mei maar het is, zeker bij de witte kast, niet te doen.

Nu snel mijn geroosterde groenten eten en dan hop naar de terminal Pablo Ruiz Picasso.

Met groeten Ton

Hoe Spaans kan het worden?

Als eerste: mijn Ipad is aan vervanging toe. Hij is té traag voor een ongeduldige persoon als ik. Ik moet soms wel drie seconden wachten voordat een programma wordt geopend.

Hoe Spaans kan het worden?

Voor dat ik vanmorgen naar de de koorreptitie ging dronk ik nog een kopje koffie in de schaduw van de boom. Het is inmiddels hoogzomer in de ogen van de vers aangekomen Nederlander.

Ik keek wat dromerig uit over het dal en de Mediteranee die soms wat in rokerige nevelen waren gehuld. Er wordt veel snoeimateriaal verbrand op het moment. Af en toe hoorde een hond blaffen en wat mannen naar elkaar roepen want er is veel activiteit op het Spaanse platteland.

Vanuit de stoel op het Arendsnest, Rick' s terras onder boom dus, zag ik een paar mannen olijfbomen snoeien.  Ze hadden ook een hond mee. 

Tenminste, dat dacht ik. Maar opeens werd ik mij gewaar van onnatuurlijk honds gedrag. Dit klinkt heel raar maar ineens merkte ik dat er iets, dat anders was dan dat 'hoort'.

Deze hond maakte een soort van lammetjes achtige sprongen. Ik was ineens heel aandachtig en zag dat het een schaap was en geen hond. Toch vertoonde het beest 'honds' gedrag. Terwijl een van de mannen een boom stond te snoeien rook het schaap aan de man. Alsof ie aangehaald wilde worden. Ook rende hij, of zij, van de ene naar de ander man. Het was echt bijzonder om te zien. Wat ook duidelijk was dat het schaap 'erbij' wilde zijn. Het bleef steeds in de buurt.

Het reageerde op zijn naam want als de baas riep kwam het schaap aangerend.

Hier rent het schaap en dat kan je zien aan het feit dat zijn staart omhoog staat en zijn poten naar achteren zijn gestrekt.

Ik vond het werkelijk vermakelijk om te zien. En.... er zijn dus wel degelijk Spanjaarden die heel veel van dieren houden.

Omdat het zulk heerlijk zomer weer was, at ik mijn dinner op het terras. Niets raars mee zou je zeggen maar het was op een tijdstip dat je in Nederland aardappels met een gehaktbal en jus zou eten: half zes. Heel on-Spaans dus maar ik had honger. De twee kubieke meter grind werd vanmiddag geleverd en die liggen inmiddels op de aangewezen plek.

Morgen komen daar  foto's van maar ..... alleen als de werkzaamheden klaar zijn. Dat wil zeggen als het gaas staat waar de bramen tegenaan moeten klimmen en tijdelijk: peultjes. 

Met groeten Ton

Ziekenhuis bloemen

Als achtjarig jongetje met hemofilie, brak ik mijn rechterarm. Dat was geen pretje, zeker omdat er in die tijd nog geen stollingsmiddelen waren om de bloeding die optreedt bij een breuk, tegen te gaan. Derhalve lag ik zes weken in het ziekenhuis in een rekverband gekluisterd aan bed.

Was dat erg? Kan daar eigenlijk geen antwoord op geven. Ik kreeg veel aandacht en daar was niks verkeerd aan. 

Zo kreeg ik veel bezoek en kaarten. Maar een ding is met geur en al ingebed in de herinnering: Fresia's. Zo gauw ik die ruik ben ik weer acht. En als er mensen zijn die roepen dat Fresia's truttig zijn of ouderwets roep ik altijd dat mijn herinneringen aan die bloemen, die van warmte en liefde zijn.

Dus toen ik vanmorgen in het tuincentrum was en potjes met gele Fresia's zag  staan wist ik meteen dat ik die wilde hebben.

Best nog veel werk eigenlijk om een compositie van die bakken te maken, ze te vullen met aarde en ze te beplanten. Maar meer tijd was ik nog kwijt met het schoonmaken van het terras.

Met het resultaat ben ik dik tevreden.

O ja, de bloemen moeten er nog uitgeknipt worden, behalve die van de Fresia's.

Rick vindt dat vreselijk. Hebben we eindelijk iets dat bloeit en dan knip jij alles eruit.

Daar heeft ie natuurlijk wel gelijk in maar het is beter om de planten eerst wat groter te laten groeien. Zeker met dat opgefokte plantgoed dat tegenwoordig wordt aangeboden.

Het geheim van de beroemde Oostenrijkse geraniums is dat men de eerste maanden consequent alle bloemknoppen uit de planten knipt. Pas ergens in juni stoppen ze daarmee. Inmiddels zijn de planten dan flink gegroeid en dan gaan ze ook als een gek bloemen maken. Want dat is was een plant wil: bloeien zodat ze zaad kunnen maken.

Daarom is het ook van belang om uitgebloeide bloemen te verwijderen, daarmee verleng je de bloeitijd.

Omdat Rick vanmorgen naar Nederland is vertrokken, knipte ik zonder schuldgevoel alle bloemen en knoppen uit de plantjes.

Ziet er wel wat sneu uit. Kleurloos ook.

Heb wel een fleurig tafeltje.

Met groeten Ton

En dan lijk ik ineens weer een puisterige puber

Ik schreef in mijn laatste blog dat mijn Irissen slecht bloeien. Daar kreeg ik een reactie op door een lezer met de tip dat ik ze wellicht te diep had geplant. Dus ging ik eens op onderzoek uit. De wortelstokken zaten zowat 'op het wel' zoals mijn vader dat noemde. Zo diep dat ze bijna het grondwater raakten en dat zit hier in Spanje heel diep. 

Om uitdroging tegen te gaan plantte ik de wortelstokken indertijd ietsjes dieper dan aanbevolen maar als ik wat aarde over heb gooi ik dat meestal op hetzelfde plekje in de tuin en dat is het vak van de irissen. Zodoende kwamen ze steeds dieper onder de aarde terecht. 

Maar......er is een plaats in de tuin waar de irissen wel bloeien. Op de meest ongeschikte plek nog wel.

Tussen de keermuur van het huis en de haag van cipressen. Er komt ongeveer een uur per dag zon en dat is veel te weinig. 

Nou ja. In ieder geval heb ik alle wortelstokken met een vork omhoog gewipt zodat ze weer aan de oppervlakte liggen. En bloeien dan volgend jaar hé.

Een paar weken geleden schreef ik over de processierupsen die ik doodde met een mengsel van olie, zeep, water en Spruzit van Ecostyle. De dode rupsen vielen daarna uit de boom op de grond. Ik was toen heel blij dat ik geen last had geen van de netelharen die de rupsen bij gevaar afschieten.

Gisteren ben ik begonnen met de aanpassingen aan het grindterras. De hele dag lekker bezig geweest. De haag is eruit, het kunstgras weggehaald, Rick's terrasje onder de boom maakt nu deel uit van het geheel, de rand van stenen is weer compleet en het onkruid is verwijderd.

Tijd voor pauze en een kopje koffie. Maar zo gauw ik in mijn stoel zat viel me iets op: jeuk op mijn rug.

Zou ik nou zo gestoken zijn door die knutjes, vroeg ik Rick en deed mijn T-shirt omhoog.

Jeetje, je hebt wel honderd beten maar uh, het ziet er niet uit als die van de knutjes.

Mijn huid ziet er al uit als die van een gevlekte Hyena dus hier zit ik niet op te wachten.

Wij denken nu dat het een reactie is van de netelharen van de processie rupsen. De dode rupsen vielen op het kunstgras en ik heb ze daar laten liggen. Toen ik gister het kunstgras weghaalde heb ik niet één rups gezien en heb dan ook geen moment gedacht aan eventuele netelharen.

Op internet gezocht en het blijkt dat de netelharen van rupsen en nesten wel vijf jaar lang een reactie kunnen blijven geven.

Laat ik zeggen dat het een beetje branderig aanvoelt en het wordt nog niet minder, maar als ik bezig ben heb ik er niet zoveel last van.

Dus schilderen we de plantenbakken fris blauw en, ik kan het niet laten, snoeide toch nog maar een olijfboom.

Morgen breng ik Rick naar het vliegveld want die gaat weer een paar dagen werken in Nederland. Ik haal, op verzoek, gele planten om de bakken te vullen. En natuurlijk mag er ook wat rood en oranje in.

Met groeten Ton

Zwanger

Kreeg ik gisteravond een berichtje.

Het is al een tijdje geleden dat jullie in Japan de wens uitspraken voor de vervulling van een kinderwens. Ik ben blij om jullie te laten weten dat mijn dochter in december zwanger is geworden. Het heeft dus gewerkt.

Is dat nou niet leuk?

Ook leuk, maar anders, is dat we vanmorgen op weg naar ons vaste gebaksmoment in Acebuchal 4 Hoppen op de weg zagen. Schuw als ze zijn vlogen ze direct weg. Ik zette de auto stil en we wachtten om te zien of ze terugkwamen. Dat deden ze.

Deze had iets lekkers gevonden en was daardoor wat minder geïnteresseerd in het groene autootje.

Degene in de boom bleef ons zeer scherp in de gaten houden.

Na de regen van gisteren rook het allemaal heerlijk fris en ook het stuifmeel van de dennen is uit de lucht.

Het waterniveau in de rivier was hoger dan vorige week. De schoenen bleven dan ook niet droog.

As always was de taart weer het wekelijkse hoogtepunt al moet ik zeggen dat deze Iris er ook mocht wezen. De irissen in mijn tuin laten het trouwens qua bloei  helemaal afweten.

Met groeten Ton