Maar nog even terug naar de laatste Japanse avond.
We keken nog wat naar de tv. Eigenlijk perfect om te zien hoe het werkt in dit land.
Dit zijn de weathergirls. De foto van de buiging die de meisjes maken als afsluiting is mislukt maar toch, het ziet er kleurig en een beetje braaf uit.
Diezelfde kleurigheid is te zien in de reclame.
De volgende morgen al heel vroeg wakker. Zeker vanwege de reis. Tijd genoeg voor een foto van de volle maan.
Nadat we eergisteren de deken hadden gekocht meldde de verkoopster dat we de BTW terug konden vragen. Ze bracht ons naar een loket waar drie dames bezig waren om de tientallen mensen die zaten te wachten, de belasting op de gekochte producten terug te betalen.
Na een minuut of tien waren wij aan de beurt. Aankoopbon zien, bedrag uitrekenen, geld pakken, formulier invullen, paspoort inkijken, het formulier in het paspoort nieten en een stempel zetten. Binnen twee minuten geregeld.
Wij in de stress.
Ben jij blij met een formulier dat in je paspoort zit geniet?
Je krijgt 700 yen terug en moet in Nederland invoerrechten betalen die tien keer zo hoog zijn.
We hadden het beter kunnen laten zitten, dan weet niemand het en heb je er ook geen gedoe van.
Op het bijgeleverde papier stond heel duidelijk dat je de aankoop moest kunnen tonen bij het paspoort zodat het zeker was dat het gekochte product ook daadwerkelijk werd uitgevoerd.
Op het vliegveld vroegen we bij het inchecken wat we met de deken moesten doen. Moest die in de handbagage of kon ie gewoon in het ruim?
Ruim.
Maar dan zit er wel een papier in je paspoort.
Bij de douane was een loket met 'customs'. Wij er heen en Rick vroeg aan de beambte wat we nu verder met dat papier moesten doen.
Het was een man van weinig woorden. Keek nauwelijks op maar trok met een geroutineerd gebaar het papier uit het pasoort.
Dat was dat.
Toen was er weer rust voor koffie en thee met een paar heerlijke koeken bij de Starbucks.
Vliegtuig vertrok keurig op tijd maar nog voordat het vertrok was er al een mededeling: omdat er een passagier aan boord was met een pinda allergie werd er verboden om etenswaren waar pinda's inzaten of verwerkt waren of die producten die in een fabriek waren gemaakt waar ook pinda's verwerkt werden te eten of de verpakking te openen.
Ik denk dat die persoon niet naar een dokter hoeft maar naar een psychiater. Dit heet domineren en slaat werkelijk nergens op.
Gelukkig kregen we cashwenootjes als snoepertje geserveerd dus die brachten de passagier niet in levensgevaar. Dat ze gewoon uit een fabriek kwamen waar ook pinda's verwerkt worden heeft de dominator waarschijnlijk niet meegekregen.
Wilt u ook een wijn bij de nootjes, vroeg de stewardess.
Nog voordat ze de vraag gesteld had schoten mijn ogen vol met tranen.
Twee maanden heb ik geen druppie alcohol gedronken. Geen zin in maar ook omdat ik het wel gepast vond om tijdens deze tocht niet te drinken.
En met de vraag of ik wijn wilde, besefte ik ineens: je bent geen pelgrim meer.
We hadden prachtig zicht op de Fuji Jama.
De punt aan de vleugel geeft aan waar je moet kijken.
We verwachtten dat we de hele vlucht in daglicht zouden doen maar dat was niet het geval. We vlogen over de poolcirkel waardoor we meer dan de helft van de tijd in het donker vlogen.
Wel een mazzeltje was dat de stoel naast ons niet bezet was. Lekker die extra ruimte.
En wat heerlijk om de twaalf uur die de vlucht duurde te kunnen vullen door naar films te kijken.
Ik heb er drie gezien.
Kijk en dat doet twee maanden Japan: keurige stapeltjes van dekens en kussentjes.
Omdat 80% van de passagiers een overstap moesten maken, kwamen er maar een handvol koffers op de bagageband en onze rugzakken waren nummer zes en zeven.
Rick's broer haalde ons op van het vliegveld en bracht ons naar mijn zus waar de auto in de garage geparkeerd stond. Snel door naar Den Helder waar we met de boot van half zes naar Texel konden.
De huisbaas van ons tijdelijke verblijf stond klaar voor de sleuteloverdracht en wat laatste info.
"Maar ik ga meteen door hoor want jullie willen naar bed".
En dat was ook zo. Voor ons was het inmiddels drie uur's nachts en we sliepen al voordat onze hoofden de kussens raakten.
Vandaag een rustige dag. Wat spullen uitgepakt, de rugzakken leeg gehaald en de wandelspullen gewassen. Afspraken gemaakt voor komende week, gezocht naar de pukcode van mijn telefoontoestel en niet gevonden. Die zit waarschijnlijk toch in de spullen die bij de verhuizer in de opslag staan.
Taart gesnoept en voor het eerst in twee maanden weer een behoorlijke portie groenten gegeten: boerenkool met worst, ook al hadden we eigenlijk meer zin in iets met rijst.
En wat is het hier donker. De hele dag het idee gehad dat de zon elk moment onder zou kunnen gaan.
Nu zitten we te rillen op de bank onder mijn roze fleece dekentje ook al is het 21 graden in huis en willen we alleen maar slapen.
Ik denk niet dat we tien uur halen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten