Kokedama

Je ziet het pas als je doorhebt. Een uitspraak van J Cruijff.

Ik ben nog steeds in onderzoek hoe mijn boosheid werkt.

In de meestal korte gesprekken die we hebben met pelgrims wordt altijd wel een keer gezegd dat 'de weg je geeft wat je nodig hebt'. Ongeveer als de room of requirements in de school Hogwarts uit Harry Potter.

Ja, ja, hoor ik de sceptici zeggen.

En misschien hebben zij wel gelijk en bestaat het helemaal niet dat 'de Weg' of Kobo Daishi of De apostel Jacobus voor je zorgt als op pelgrimstocht bent.

Het is wellicht nog sterker: Het Universum zorgt dat je krijgt wat je nodig hebt.

Alleen heb je het makkelijker door als je op pelgrimstocht bent. En als je het eenmaal doorhebt dan zie je het ........ Overal.

Lopend door de stad kwamen we langs een Apple store. Is dat nu toeval? Is het de monnik? Heb ik voelsprieten staan op een oplossing? Geen idee maar er was wel die winkel waar we uiterst vriendelijk werden geholpen en al werd het probleem niet verholpen, ik kon er wel ff lekker al mijn blogs posten.

Nadat we gisteravond in de slaapzaal zaten kreeg Rick nog een idee: laat ik de Vodafone winkel in Den Burg bellen, misschien heeft die man daar nog een paar tips. Ja, een nieuw wachtwoord op Rick's telefoon en alles werkt weer.

Eigenlijk loop ik al zolang er een probleem is met de connectie tussen de apple apparaten een beetje met zwaar gemoed. Er ligt dan een soort schaduw over alles.

Toch niet vanwege dat blog he, vroeg Rick.

Ja. Ik wil dat zo goed mogelijk bijhouden, antwoordde ik, er zijn mensen die dat willen lezen en nu denken dat er iets niet in orde is en ik wil ook (o ijdelheid) deze maand een hoog aantal hits scoren.

Dus hoopte ik dat als we weer in bewoond gebied zouden komen het Wifi signaal sterker zou zijn en daarmee alles weer naar behoren zou werken. 

Nee dus.

En nu kom ik op Voice Dialog. Ik heb een duidelijke Rot Op stem in me. Een die roept dat alles weg kan wat niet werkt, dat iedereen het zelf maar moet uitzoeken en dat ie klaar is met dat gezeik. Een beetje onbehoorlijk onverschillig dus.

Die stem is er maar kort maar schudt me wakker uit mijn ego gezim waarna ik zelf weer ga nadenken: ik kan die troep toch niet zomaar weggooien, nee er is vast een oplossing, nog maar eens proberen of wie kan me helpen?

En zo komen we langs de appel winkel.

Nou ja, dit schreef ik vanmorgen om vijf uur op nadat ik al een uurtje klaar wakker was.

Leuk zo'n grote slaapzaal waar je maar met twee personen in ligt. 

Hoor je dat, vroeg Rick.

Nee. Maar ik hoor ook niet zoveel als ik op mijn goede oor lig. Dus til ik mijn hoofd op.

Zouden er muizen zitten?

Ik hoor nu ook geritsel maar zie een hele dikke motvlinder die tegen de ramen fladdert. 

Het is een motvlinder.

O.

En even later slapen we.

Het voordeel van steeds in andere ruimten slapen is dat je gewend raakt aan vreemde geluiden en je daar niet zo veel meer van aantrekt. Het zal allemaal wel.

Omdat het restaurant waar we wilden ontbijten pas om zeven uur openging waren we pas om half zeven op.

We aten een bord pasta met een berg parmezaanse kaas. Heerlijk. En het mag want in de onsen wogen we opnieuw een kilo lichter dan vorige week en de huidjes mogen niet gaan lubberen dus mogen we niet te snel afvallen.

Er stond een Esdoorn op de toonbank in een kluitje mos/aarde. Ik vond het helemaal prachtig

We blijven mazzel met het weer want de aangekondigde regen bleef uit. Eerst was het zonnig maar zo tegen een uur of tien werd het bewolkt.

Door de stad lopen is niet mijn ding ook al is er natuurlijk wel veel te zien.

Hier zitten om half acht al twee oudjes met hun voeten in het warme bad bij de onsen.

Ik word dan wel weer blij van zo'n groententuin midden tussn de flats.

Het laatste stukje naar 52 liepen we weer lekker door het open veld, de tempel zelf lag mooi in het groen tegen een berg. Foto van de hoofdtempel uit 1305.

In tempel 53 luidde ik de bel voor alle moeders die Maria heten of heetten. 

Het is namelijk de tempel waar een Maria beeld staat. Ze is een beetje verkleed als Kannon zodat de Boeddhisten er geen aanstoot aan namen en de Christenen er heimelijk konden bidden.

Het volgende stuk was heeeeeel saai en liep langs een lelijke weg met best wel veel verkeer. Het enige lichtpuntje was dat we een paar kilometer langs de kust liepen. Uiteindelijk begon het te spetteren maar toen waren we 200 meter van het restaurant af waar we een heerlijk diner aten. Na de maaltijd was het gewoon weer droog.

Om half vier waren we in Daishido Asanami waar we mogen slapen. (Voor Elly: pagina 70a)

Nee, de supermarkt is gesloten, zei de man die ons de sleutel gaf van de Daishido. Dus gingen we op pad voor een restaurant voor nog een klein hapje.

Dat werd een soort cafe waar je ook kan eten. Het was nieuw, mooi en strak met een prachtig uitzicht op de eilanden voor de kust. We namen er koffie, thee en een gebakje, genoten van het uizicht, hadden een leuk gesprek met de eigenaar die trots zijn prachtige foto's van Japan liet zien.

Ook hier weer zo'n boom in een kluitje mos. Weet nu ook hoe dat heet: kokedama.

Ik ga het nog druk krijgen in Spanje.

Met groeten Ton

Wat we wensten vandaag.

Tempel 52 Taisanji

Een wonder voor Chris H

Tempel 53 Enmyoji

Voorspoed voor alle voorouders