Met het lopen van maar 25 kilometer zijn we aan het einde van de rit net zo moe als na 35. Lijkt het. ( het aantal km zit ook tussen je oren, het is maar waar je je op instelt)
We nemen veel pauzes, lopen langzamer, starten later. De fut lijkt er daarmee een beetje uit. Net als dat je van een dag winkelen vermoeider bent dan na een dag hard werken.
Maar de voeten koken niet als ik in bed lig en ook zijn ze rustig. Het is ook zo dat we met die extra pauzes de omgeving dieper op ons kunnen laten inwerken. Maar toch, ergens dieper van binnen, als we de route of overnachtings plaatsen doornemen roept een van ons: maar als we nou...... dan kunnen we....En ineens is er weer een dag van 35 km geplanned.
O nee, dat is niet de bedoeling....... en beginnen we opnieuw.
In het hostal waar we sliepen was een toilet met het wasbakje boven de stortbak. Na het doorspoelen loopt het water via de kraan, waaronder je dan je handen wast, de stortbak in. Zou wat voor Spanje zijn waar men wel iets zuiniger met water zou kunnen omgaan.
We waren de enige gasten in het hotel en de eigenaar vertrok vlak nadat wij binnen waren. Gaan jullie morgenochtend door de achterdeur naar buiten, werd er gevraagd. Nou, dat was wel een smal achterommetje. Gelukkig zijn we inmiddels behoorlijk afgevallen.
We passeerden ook wat wegwerkzaamheden. Als er maar een rijstrook beschikbaar is, staan aan twee kanten mannen die het verkeer regelen. Dat wordt op een echt Japans beleefde wijze gedaan. Daarbij wordt gracieus gezwaaid met vlaggen en wordt er diep gebogen en geknikt. Als er een smalle doorgang is worden ook wij met een vriendelijk gebaar doorgelaten.
De bladverliezende bomen beginnen inmiddels te kleuren maar daar heb ik nog geen echt mooie voorbeelden van. Daarom nog maar een veldje Cosmea in de ochtendzon.
Ik heb vanmorgen weer genoten van de wandeling door het dal. Al dat groen, de blauwe lucht en de zon die langzaam boven de bergen uitkomt.
Maar er is toch ook veel lelijks en rommligheid te zien, zei Rick. Dat klopt. Regelmatig ziet het er zo uit. Maar ik concentreer me dan op wat ik mooi vind.
Maar deze baai biedt natuurlijk wel een prettiger aanblik.
We zijn nog steeds in Kochi voor de ascetische training maar morgen gaan we Ehime binnen waar we de verlichting zullen krijgen.
Vanmorgen tijdens het wandelen hadden we een gesprek over verlichting. Nou, zei Rick, eigenlijk vind ik dat we al verlicht zijn.
Hoezo, is dan mijn verontwaardigde reactie.
In het begin moesten we hier van alles leren, was het lastig om onze weg te vinden, aanpassen enzo. Na vier weken hebben we al best veel geleerd en dat geeft ook verlichting.
Daarbij komt ook nog dat jijzelf verklaart wanneer je verlicht bent. Dat kan niemand anders voor je doen.
We lopen langs rusthut nummer 10 in Sukumo. Hij is prachtig, staat op palen en biedt boven genoeg ruimte om te slapen, zelfs om er een tentje in te zetten. Hij staat wel wat dicht bij de weg.
Tegen een uur of 12 checken we in bij Hotel Flex, laten onze bagage achter en lopen licht en luchtig de zes kilometer naar tempel 39. Dat ging heel snel. Dat komt ook omdat er een aardige man een half uur met ons mee liep. Hij wilde van alles weten en bij een frisdrank automaat trakteerde hij op een cola en een koffie. ( die we uiteindelijk voor een deel zelf betaalde omdat hij niet genoeg geld had)
Hot or cold, vroeg hij. Hot dan graag.
Kan ik dan ook vragen hoe je kunt zien of een drankje warm of koud is?
Bleu or red.
Hè, dat is toch wat. Weken al lopen we hier rond en ik heb al eens aan een Japanse henro gevraagd hoe je kon zien of het een koud of warm blikje is. Hij kon het me niet duidelijk maken.
Nou ja, hoe blind kun je zijn?
Ook eindelijk weer eens een tempel.
Omdat we de zolang mogelijk langs de oceaan willen lopen maken we wel een omweg. Mede daarom hadden we bijna drie dagen nodig om bij tempel 39 te komen.
Ik kan niet anders zeggen dat de routine in de tempels, de rust die er heerst en de meestal prachtige tuinen er voor zorgen dat ik er naar uitkijk er te zijn.
We zegden inmiddels al 78 keer de hartsoetra op en vanmiddag in het hotel zocht ik de vertaling maar weer eens op. Nog steeds te diep om het te begrijpen. Vervolgens kwam ik een gezongen versie van de soetra tegen. Drie monnikken met een bas stem zongen heel lanzaam de tekst. Ik vond het prachtig.
Nu Rick nog zover zien te krijgen om het morgen in tempel 40 op ongeveer dezelfde wijze te doen.
En ook hier konden we een heerlijk half uur rustig zitten.
Een half uur na de tempel kwamen we een leuk restaurant tegen.
Heb jij een idee wat dit is?
Geen zout of pepervaatje. Ik druk eens op het witte dingetje klinkt er een luide Dingdong door de zaak. Is het om de bediening te roepen.
Dat bestellen had opnieuw wat voeten in de aarde. Rick roept altijd dat ie Torri wil. Dat is kip. Ik wil wel eens wat anders. Maar wat is varkensvlees in het Japans?
De serveerster riep de hulp in van een jonge dame die een tafel verder zat te eten maar we kwamen er niet helemaal uit.
Kom, dacht ik, ik maak een knorrend geluid. Het werd daarmee wel duidelijk maar er werd ook hartelijk gelachen.
Het was heerlijk en veel.
Dat zo'n grote plant in zo'n klein potje kan staan, zei Rick.
Na even goed kijken zag ik hele dikke wortels de grond ingaan.
We doen nog een paar aankopen in de supermarkt. Yoghurt en wat fruit.
Oei, ze hebben alleen nog een paar appels en twee sinaasappels die nogal prijzig zijn. Mandarijnen zijn er niet dus nemen we die appels en sinaasappels toch maar mee.
Bij de kassa aangekomen staat er één mevrouw voor ons. Er wordt al afgerekend als ik een mandje mandarijnen zie staan. Rick brengt de sinaasappels weer terug als de casiere uit haar hokje komt, de mandarijnen pakt en in een tasje doet voor de dame die net heeft afgerekend. Ik roep naar Rick dat ie die sinaasappels maar weer mee terug moet nemen. De dames hebben inmiddels door wat er is en we beginnen allemaal te lachen. Krijgen we van de dame twee mandarijnen mee.
In het hotel kunnen we ook de was doen en terwijl de machine draait zitten wij op het dakterras te kijken naar de zon die langzaam ondergaat.
Met groeten Ton
Wat we wensten
Tempel 39 Enkoji
Voldoende water voor al wat leeft
Voor alle mensen die ons o settai gaven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten