Wat was het koud vannacht.
De eigenaar van de minshuku zat gistermiddag al te klagen dat het zo koud was en toen raakte het kwik de 25 graden echt nog wel aan.
Maar gedurende de avond voelde je het koud worden en omdat de huizen totaal niet geïsoleerd zijn leek het wel of de warmte uit je lijf werd getrokken.
We lagen dan ook al om 8 uur onder de dekens van de minsuku waar ik later ook nog mijn roze fleece dekentje overheen deed.
Vanmorgen slopen we in alle stilte om zes uur de deur uit met onze fleece truien aan. Gelukkig was het eerste stuk een beetje vals plat dus werden we snel warm.
We hebben vandaag maar een tempel waar we dertig km voor lopen en dat is meteen het eindpunt want we willen daar ook slapen.
Dé route bestaat niet, er zijn veel alternatieven voor bepaalde stukken. Zo kan je via de weg en door tunnels of je kiest voor een trail die je over de berg leidt.
Wij zijn niet zo van die klimmers en omdat er vandaag twee stukken met een behoorlijke klim zouden zijn, kozen we ervoor om het eerste stuk via de tunnel te gaan.
Voor die tunnels hadden we van te voren wel onze bedenkingen. Ervaringsdeskundigen hadden ons gezegd dat het niet prettig lopen is en dat er veel verkeer zou zijn. Het is ons tot nog toe heel erg meegevallen. We vinden het eigenlijk vrij rustig op de wegen, uitgezonderd de ochtend spits, en de mensen rijden heel voorzichtig. Ook zijn de wegen waar je overheen mag lopen natuurlijk geen snelwegen.
Na de tunnel kwam de klim. Die klim moet iedereen doen omdat er tot februari 2017 stukken bos worden gekapt.
Het eerste stuk is lang en steil. Als henro wordt je geacht niet te klagen. Dat is mislukt al moet ik wel zeggen dat het lijkt alsof ik iets milder aan het worden ben bij het uiten van mijn ongenoegen. Voorzichtiger kan ik het niet omschrijven.
Dit is het trapje aan het begin van het pad.
Maar na een kilometer of twee bleven we redelijk op hetzelfde niveau lopen waardoor we konden genieten van de frisse boslucht en soms van het uitzicht.
Als we in Spanje uit het vliegtuig stappen ruiken we altijd de typisch Spaanse geur van warmte vermengt met de geur van kruiden. In Japan hebben we nog niet zo'n geur ontdekt. Of ruikt Japan naar het ontbreken van geur? Wat we wel ruiken is de geur van bloesem. Een bloesem waar ik in eerdere blogs al over schreef namelijk die van de Eleagnus. Een sterke zeewind en droogte bestendige struik die in het najaar met onbetekenende vuilwitte bloempjes bloeit maar die heerlijk geurt. Ze groeien in Nederland, we hebben er een paar in Spanje staan en hier op Shikoku staan ze dus ook. Gewoon in het bos en best wel veel.
Het is hier nogal een vochtig klimaat en dat resulteert in veel soorten mos. Veel bekende soorten maar dit blauwe is nieuw voor me. Ik denk niet dat ik dit soort in de nieuw aan te leggen Oosterse tuin bij De Klompen kan gaan laten groeien.
Spanjaarden eten laat vergeleken met Nederlanders. Nederlanders eten laat vergeleken met Japanners. Zo tussen elf en twaalf wordt er al gegeten. Dat vinden wij als wandelaars met een grote behoefte aan calorieën niet zo erg dus zat Rick al om 12 uur aan de rijst met kerrie en ik aan de ramen. Ramen is een soep met veel noedels, wat vlees en groenten en soms een rauw ei. Vandaag zat dat rauwe ei er niet in maar wel vis-cake. Dat at ik gewoon op maar zal niet tot mijn favoriete voedsel gaan behoren. Dit wil niet zeggen dat ik niet lekker heb gegeten, het was namelijk heerlijk en, niet onbelangrijk: meer dan voldoende.
We aten in een tentje langs de weg. Wat je hier nog ziet is dat er ook van die lage tafels staan maar alle gasten zaten vanmiddag gewoon aan de hoge tafels.
Lopen we vanmiddag een beetje op de automatische piloot onze laatste kilometers weg te werken als we worden aangesproken door een oud vrouwtje. Ze praat wat Japans tegen ons en drukt ons ieder een muntje van 100 Yen in de hand. We zijn beiden geraakt en besluiten het geld als extra in de collectebus te doen en voor haar te bidden.
Zo rond een uur of drie bij de tempel waar we de rituelen doen en waar we kunnen slapen. Niet echt op het tempelterrein maar in een garage honderd meter verder.
Met groeten Ton
Wat we wensten vandaag.
Tempel 37 Iwamotoji
Vrede
Dankten we de mensen die ons ossetai gaven en vroegen we sterkte voor de buurvrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten