De melkweg was duidelijk zichtbaar toen we om half acht onze slaapzakken inkropen. Na een minuut of tien zagen we een beiden een grote vallende ster. Meestal zie ik ze vliege uh vallen maar deze keer was het vlak boven de rand van de muur, recht voor ons en zag Rick het ook.
Zo zag ons bivak er uit. Aan een kant de zee en aan de andere kant een parkeer terrein met een flinke haag er tussen in. Plastic hoefde ik niet te spannen want het weer was heerlijk rustig, warm en droog.
Maar wat gebeurt er toch allemaal op zo'n parkeer terrein s'nachts? Je zou verwachten niet zo veel omdat normale mensen liggen te slapen. Verschillende auto's komen dan even het terrein oprijden en gaan na een paar minuten weer weg.
Er kwam een man aan en die liep naar de muur. Hij had ons niet gezien omdat wij achter de haag nogal in het donker lagen en dan zie je meteen aan de houding waarmee hij komt aanlopen dat ie gaat staan plassen. Hij gaat staan zeiken, zei ik op normale spreektoon tegen Rick waarop de man opkeek en net deed alsof ie alleen naar de zee wilde kijken en na een minuut nonchalant wegliep.
Gistermiddag hadden we heerlijk gegeten rond een uur of drie en daarna aten we niets meer. Vanmorgen waren de winkels nog allemaal gesloten dus gingen we nichter op pad. Dat gerust hoor.
Om zeven uur liepen we langs een supermarkt die bezig was te openen. Wij meteen naar binnen voor de onontbeerlijke yoghurt en bananen. Hele aardige dame hielp ons en voor haar winkel stond een bankje waar we de boel meteen gingen opeten. Komt ze na een paar minuten met een heus ontbijt aanzetten.
Een paar plakken zoete aardappel, een ei en iets ondefinieerbaars dat ik wel maar Rick niet opat. Het geheel geserveerd met eetstokjes en wasabimosterd. Later kwam er ook nog thee.
Toen zaten we ook wel provol want hadden onze twee bananen, mandarijnen en halve liter yoghurt daarvoor al op.
Wat later kwamen we de Duitse pelgrims weer tegen waar er een van stopt met wandelen en inmiddels op weg is naar zijn vriendin in Tokyo. Daarna liepen we samen op met Robert.
Hier staan we voor een Minshuku en de heren bellen of we hier kunnen slapen. Trouwens Robert besloot wat later om toch verder te lopen en ergens gratis proberen te slapen.
Voor tempel 27 hebben we een constructie bedacht. We slapen in de minshuku waar we onze bagage al hebben neergezet. We gaan twee stations verder met de trein en lopen vandaar heen en terug naar de tempel. Nemen vervolgens de trein terug, overnachten in de minshuku en lopen dan morgen de route verder zonder de klim te hoeven doen. Zo maken we het voor onszelf wel makkelijker zonder te smokkelen.
Op het perron stond deze vrouw. Niet groter dan 150 centimeter en krom. Dit is geen uitzondering maar zien we dagelijks meerder keren.
De trein. Oud maar keurig onderhouden, zonder enige vorm van grafity, de bekleding van de banken schoon en met een balkon aan de zijkant.
De machinist/ conducteur, smetteloos in pak met witte handschoenen aan en een pet op.
De klim naar boven was natuurlijk weer prachtig.
Er is me gevraagd wat voor soort bomen er hier groeien. We zien veel coniferen waarvan ik inmiddel bijna zeker weet dat die voor productie zijn. Maar er zijn ook stukken bos met een meer gevarieerdere beplanting in verschillende leeftijden. Daar zie ik veel groenblijvende eiken tussen staan maar ook coniferen en zeker bij de tempelcomplexen staan soms eeuwen oude exemplaren.
Als je het tempelcomplex binnenkomt was je eerst je handen en spoel je je mond met water. Dit is een prachtig voorbeeld van het basin waar je het water uitschept.
Stukje Japanse tuin met koikarpers.
Nu zitten we heerlijk relaxed in ons tijdelijke onderkomen. De was wordt voor ons gedaan en het eten komt om half zeven op tafel.
Met groeten Ton
Wat we vandaag wensten
Tempel 27 Konomineji
Voor een goede gezondheid.
Voor vandaag extra steun en liefde voor het gezin van de buurman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten