3

We hadden ze haar aangeboden.

Vanmorgen belde de buurvrouw aan om te overleggen wanneer ze de planten mocht ophalen. Als je wilt kan je ze nu meenemen, zei ik. En dat deed ze.

Ik vroeg of ze nog iets anders zag dat ze zou kunnen gebruiken. En dat is dan zo leuk aan mensen. 

Uh nee, zei ze maar ik zag haar ogen flitsen naar de zitzak.

Misschien het kastje? .......of de zitzak?

Nou uh mag ik dan de zitzak?

Dus is het inmiddels akelig kaal. Leeg voor mijn gevoel.

Toch staan er nu nog steeds meer spullen in dan toen we vorig jaar april hier kwamen wonen.

Maar toen hadden we dan ook nog een hondje en dan is het huis nooit echt leeg.

Rick stond vanmorgen al om zes uur op om een trainingsdag bij te wonen in Nunspeet.

Vanuit de badkamer hoorde ik ineens: jaaaaaa, tis mijn eerste pensioen dag.

Gister had hij zijn afscheid in het verpleeghuis en werd overladen met complimenten en leuke kadootjes. Met de laatsten moeten we wel streng zijn want anders gaan we met rugzakken op pad die twintig kilo wegen.

Ik heb het gewicht van mijn bagage inmiddels helder: te zwaar voor het mooie.

Maar wat laat je dan thuis? 

Boven

I-pad, een stuk plastic tegen de regen, hoedje, verbandspullen, etui met toiletartikelen, handdoekjes, shirts, onderbroeken, sokken.

Onder

Schoenen, pop-up klamboe, slaapzak, poncho, matras, kussen, lakenzak, broeken, regenjas en sweatshirt.

Totaal 10,3 kilo.

Met groeten Ton