Natuurlijk ging ik vanmorgen al weer vroeg door met het schoonmaken van kroonluchter.
Heel voorzichtig, nauwelijks merkbaar in het begin, kroop het gevoel naar binnen dat het werk van gisteren toch beter had gekund.
Er leek zich nog steeds aanslag te bevinden op metalen stangetjes.
Dus ging ik voortvarend van start met een schuursponsje voor sanitair. Die schuurt maar krast niet. Een veel beter resultaat als gevolg. In plaats van hier blij mee te zijn bekruipt mij het gevoel gisteren toch echt gefaald te hebben.
Niet aan denken dacht nog.
Uh, zeg, zei Rick, is het misschien makkelijker als je eerst alles loshaalt, dan schoonmaakt en vervolgens weer in elkaar zet?
De spreekwoordelijke druppel. Ik schiet volledig in mijn oude denkpatroon dat ik dom ben en niet eerst eens nadenk maar als een dolle begin. Humeur zakt naar enkel niveau.
Na een minuut of vijf heb ik mezelf weer onder controle en ga ik weer verder.
Ja het is inderdaad makkelijker om eerst de hele lamp uit elkaar te halen en de afzonderlijke delen goed schoon te maken.
Als een zonnetje zo schoon, niet alleen de lamp maar ook het humeur.
Voordat ik hem in elkaar wil zetten ga ik eerst even kijken hoe ik hem ga ophangen.
Oei, ik zie helemaal geen bekende draadjes uit het plafonddoosje komen.
Even aan buurman vragen. Die kwam meteen kijken en heeft iets ingewikkelds gedaan met draadjes. Iets met doorverbinden of zo.
Ik kan weer verder. Lamp aangesloten. grr&$)oar. Een van de drie gloeilamen doet het niet.
Draai ze wat vaster, zei Rick.
Dat doe ik dan, maar er gebeurde niets.
Ik voel al wat geborrel.
Lamp losgehaald. In de keuken haal ik ook de de fittingen er van af. Ziet er allemaal goed uit dus zet ik het geheel weer in elkaar. Twee van de drie lampen geeft licht. Oeps, nu nog maar een.
Gloeilampen van plaats verwisseld om te zien of het daar in zit.
Nee dus.
Draadbreuk dan?
Alles uit elkaar gehaald maar krijg de fitting niet gedemonteerd.
Genoeg. Volledig gefaald en tussen mijn wenkbrauwen ontstaat een diepe groef van boosheid.
Rick ziet het gebeuren en probeert mij op te beuren.
Laat mij maar een half uur meuten, zeg ik maar als ik dat zeg heb ik normaal gesproken aan een minuut of tien genoeg. Zeker toen er ook nog een schaalltje vers fruit werd geserveerd.
Inmiddels is de rust al weer lang weder gekeerd, zijn de kristallen schoon en ga ik morgen even langs buurman voor advies.
Want hangen zal ie.
Met groeten Ton