Langs het tui....

Het was een prachtige ochtend met dat mooie diffuse licht door de mist.

Snel wat boodschapjes gedaan in Den Hoorn. Laatste was gedaan. Rugzak ingepakt en toch nog maar een mueslireepbaksel gemaakt voor in het vliegtuig. 

Na een half jaar eindelijk weer naar Spaanse Klompen.

Met groeten Ton

Zonnig maar winderig

Dat er een stevig windje stond is te zien aan de vlag op het terras van paal 9.

Zullen we maar wandelen, zei Rick.

Ik weet het dan al. Hij wil lekker buiten zijn om een kleurtje op zijn snoet te krijgen. En de enige manier om mij langer dan tien minuten in de zon te krijgen met harde wind is een wandeling. (en een kopje koffie)

Dus vertrokken we om tien uur richting het strand. Eerst nog wat bewolking maar al ras met een mooie blauwe lucht.

Een beetje werken tegen de wind in.

Jeugdsentiment. Helemaal blij word ik als ik dit soort dingen zie.

De jonge scheuten komen al weer boven het waterniveau uit in de Bollenkamer.

Vanmorgen naar huis nummer 1. Gasten uitzwaaien en schoonmaken.

En wat een aardige mensen.

"We huren al een paar jaar een huis in Heiloo en de eigenaren van het eerste huis zijn inmiddels vrienden geworden. Onze zoon blijft nu een maand bij hen logeren en gaat hier ook naar school. Dat heb ik zelf geregeld. Dat is goed voor kinderen om een tijdje uit hun vertrouwde omgeving te zijn. Zeker in een ander land dan leren ze dat er geen zij en wij zijn maar ons."

Kijk dat zijn mensen naar mijn hart. 

Dus toen ik de jongen vanmorgen niet meer in ons huis zag vroeg ik of hij al bij de vrienden was.

Ja, da muss ich nicht soviel von sagen....

En daarbij keek ze een beetje waterig.

Na de schoonmaak op pad. 

Kompas outdoor had speciale Paasverkoop en omdat ik een nieuwe rugzak nodig heb voor Japan gingen we ook op de nationale verveeldag shoppen.

De verkoopster die mij mijn lelijke blauwe schoenen verkocht was ook aanwezig. 

Ik vertelde haar over mijn blaarloze Nijmeegse en hoe blij ik daarmee was en zei dat ik exact hetzelfde type schoenen wilde kopen voor de 88 tempelroute. 

"Nou, uh ik denk dat we een nog een paar van die schoenen hebben en die zijn in de uitverkoop omdat het een kleur uit de oude collectie is." 

En ja hoor daar kwam ze met een paar mooie blauwe maar die waren een maatje te klein. Dan maar grijze en ik durf het bijna niet te zeggen maar ik was toch wel een beetje gehecht geraakt aan die blauwe. Grijs is toch wel eigenlijk best saai.

Wel helemaal mijn kleur is het zelfopblazende matrasje. Die hebben we nodig omdat er in Japan o.a. gratis overnachtingsplaatsen zijn maar die hebben dan geen matrassen oid.

En een mooie rugzak. Mijn oude was al een jaar of twintig oud. 

Ik zou een kleinere willen en een die wat lichter is, zei ik tegen de verkoper.

Geen probleem. De materialen worden steeds beter en lichter.

Er zitten heerlijke zachte kussentjes op de schouders en op de heupen. Helemaal lekker.

Thuis eerst even wegen: 300 gram zwaarder.

Nu had ik van de vorige allerlei overbodige riempjes, hoezen en matjes afgehaald dus dat moet ik met deze dan ook maar doen.

En nog even een update over de Cycas. Na de winterstop beginnen ze opnieuw uit te lopen en krijgen hun tweede blad.

Nog een jaartje in de nursery in Nederland en volgend jaar mee naar Spanje.

Met groeten Ton

Zonder pootjes

Na het ontbijt.

Zeh uh wanneer ga je paasstol halen?

Nou niet.

Hoezo?

Nou, kijk maar in de kast. Dus zaten we vijf minuten later aan de koffie met stol.

Een semi storm joeg over ons balkon waar het dus te onaangenaam was om te zitten en we besloten om naar de Cocksdorp te rijden voor een lekkere strandwandeling

Oei wat stinkt het hier, zei Rick ergens halverwege het eiland.

Ja. Dat zijn kronen (Fritialaria imperialis) 

Jij vind ze lekker ruiken vanuit nostalgie en ik vind ze stinken omdat ik er geen herinneringen bij heb.

En zo werkt het.

Vanuit nostalgie hebben we vanavond macaroni op grootmoeders wijze gegeten. Macaroni zoals Rick's moeder dat altijd maakte.

Een stevige wind met stuifzand waardoor het leek alsof de paarden bijna zweefden.

De aanlegsteiger voor de boot naar Vlieland. Wat een verschil om tegen de zon in te fotograferen 

Of met de zon mee.

Met stevige wind die tegen de branding inwaait krijg je 'springgolven' zo noem ik die tenminste als de spetters van de omvallende golven naar achteren worden geblazen.

Met groeten Ton

Gelukt

Eigenlijk ben ik op mijn best als het een beetje busy is.

Vanmorgen met boot 8 naar huis nummer een voor een schoonmaak en gasten wissel. Snel aan het werk. Dan even naar buurman met een nieuwe lijst met gasten voor april en mei. Ach en wat is dan een half uurtje kletsen?

Snel verder met poetsen. Dan een bakkie koffie en tegelijkertijd de stapel post doornemen. Oei hoe doen we dat met het referendum? We zijn dan niet in onze woonplaats. Meteen naar buurman twee. Die gaat beslist stemmen en ik wil hem machtigen. Geen probleem zegt buurman. We zitten wel een half uur te discussiëren over voor en tegen. Ik neig naar tegen.

Door met de badkamer. Oei ik zou ook nog een plexiglazen plaatje op maat maken ter vervanging van het glazen plaatje dat ik afgelopen week kapot maakte doordat ik een pan te hard in de koelkast zette.

Dat is net klaar als de telefoon gaat: zeg kan ik even op visite komen? Tuurlijk maar ik ben nog niet helemaal klaar met schoonmaken. Geeft niet en anders help ik wel even.

Uitiendelijk precies om drie uur klaar. Laat de gasten maar komen. 

Die bellen om te zeggen dat ze een uur vertraagd zijn ivm file. Dat geeft mij tijd om een fles wijn en een zakje nootjes te halen want die zetten we altijd klaar voor de gasten maar was ik vergeten te kopen.

Gasten komen aan. Snelle rondleiding en dan heb ik eigenlijk een beetje te weinig tijd om de boot van half zes nog te halen. 

Oeps, file om het dorp uit te komen maar alle stoplichten stonden op groen. Zelfs op de weg naar Den Helder zat er geen enkele slak voor me. 

Belt Rick: ga je voor zuurkool thuis  of voor een hamburger bij paal 12?

Met groeten Ton

Geelbuikmeeuw

Een lekker relaxed daggie.

Wat zei Frank van Haaren ook alweer? Je begint met hallo en je hebt een enorme voorsprong. 

Dus zei ik gisteravond tijdens mijn strandwandeling hallo tegen iedere wandelaar die ik zag. 

Om contact te maken. 

Om te laten zien dat we mensen zijn en geen angst hoeven te hebben voor een ander. Lang niet iedereen groette terug maar met een mevrouw had ik een mooi gesprek over de gebeurtenissen in Brussel. 

Vanmiddag een lange wandeling gemaakt over de Hors. Wel een beetje fris maar wat kom je daar toch heerlijk tot rust. Foto's gemaakt maar die zijn afgekeurd door Rick. "Ze zijn wel een beetje kleurloos." Dat klopte want een zonnetje heb ik niet gezien en het miezertje dat in de lucht hing maakte het er niet sprekender op.

Om zes uur met de boot naar  Den Helder voor zangles. En ja hoor, als bonus kwam op de boot de zon nog even tevoorschijn.

Meeuw met gele buik. Reflectie van de reddingsboot waar hij op zit.

De punt die ver naar links in zee steekt is de Hors.

Heerlijk gezongen.

Met groeten Ton

Zonsonder de wolken vandaan komst

Vanmorgen op weg naar het hospice zag ik nog even een glimpje rozige lucht op de plaats

waar ik de zon zou kunnen hebben zien opkomen ware het niet dat het enigszins bewolkt was.

De hele dag bleef ie onzichtbaar.

Vanavond wilde ik nog even wandelen op het strand en zag zo'n mooi glimmend randje onder de wolken. Dat gaat een mooie zonsondergang worden dacht ik en dat was ook zo.

Met groeten Ton

Nee dus

Je zou denken dat we wel eens klaar zijn met pelgrimsverhalen. 

We hebben als pelgrims toch allemaal hetzelfde meegemaakt? 

Tuurlijk kunnen de verhalen gerubriceerd worden. Bijvoorbeeld: onvoorziene gebeurtenissen, onverklaarbare zaken, hulp van Jacobus, bijzondere gesprekken. Maar altijd zijn het voor de individuele pelgrims indrukwekkende ervaringen die waard zijn om te vertellen. Verhalen die anderen inspireren.

Ook al beschikt niet iedereen over de 'gave van het woord', de essentie van het vertelde komt altijd duidelijk tot uiting. Soms wat haperend, soms op grappige wijze, soms ernstig, soms ook bedachtzaam en soms zelfs gezongen. Daarmee werd de regiobijeenkomst Noord-Holland Benoorden het IJ op 19 maart in de Blije Mare een succes.

Het middagprogramma werd verzorgd door Frank van Haaren. Fietser naar SdC. Eigenlijk ook 'gewoon' het verslag van een pelgrim. Wél een met de gave van het woord en een pelgrim met een bijzondere intentie. Intentie was trouwens toch het woord dat als een rode draad terug kwam in de pelgrimsparade.

Frank heeft de camino vanuit Nederland naar SdC gemaakt zonder geld op zak. Dus ook zonder creditcard of pinpas. Alleen door te geven, in zijn geval door te masseren, zou hij slaapplaatsen en voedsel ontvangen. Het werd een zeer inspirerende tocht.

En dat hij de gave van het woord heeft bewijzen de volgende zinnen. 'Zit er nog een mens achter het geld? Je begint met hallo en je hebt een enorme voorsprong. Hoe meer ik me overgeef, hoe meer er gebeurt. Alleen kom je snel ver, samen kom je verder.' 

Nu ga ik even reclame maken. Om u nieuwsgierig te houden heb ik maar een paar puntjes uit de presentatie van Frank in dit stukje verwerkt. Kijk eens op zijn site ZonderGeldZorgen.nl. voor meer info. Hij heeft ook een krachtig boek geschreven dat gratis is te downloaden. Natuurlijk zijn donaties welkom en die gaan naar zijn Annie Fonds. Een fonds dat mensen zorg geeft die daar niet voldoende geld voor hebben.

Na zo'n dag loop ik met mijn hoofd in de wolken naar buiten. En zelfs als ik 's avonds het journaal bekijk besef ik me ik dat er in de wereld nog voldoende goedheid is.

Zijn we dus klaar met die pelgrimsverhalen?

Met groeten Ton

De belofte van de dag

Rick ging vanmorgen met bootje acht naar de overkant en ik stapte op de fiets richting strand.

Prachtig helder weer, zonnig, nauwelijks wind en een beetje mistig. De lente is losgebarsten. In ieder geval voor de vogels. Wat een gesnater, gekwinkeleer, gefluit, gekwetter en geschetter. Helemaal blij wordt je van de opwinding die er heerst.

Het zijn omstandigheden die je bijna dwingen te genieten van de dingen waar je anders gewoon aan voorbij zou gaan.

Hoe vaak ben ik al niet langs deze boom gefietst? Nu is het wel een Els en dat is mijn favoriete boomsoort. Maar toch. Vandaag stond ie zo mooi in het dromerige licht, de zon net achter de stam dat ik wel een foto moest maken.

Nou ja, alles ziet er anders uit als de zon schijnt.

Half negen op het strand waar het nog heel rustig was.

Dit aangespoelde kwalletje lag op een doodsbed van diamanten. 

Deze worm viel niet te redden. Twee keer heb ik hem in wat dieper water gelegd maar steeds spoelde de golfjes hem weer op het strand. Thuis op internet gezocht wat voor beest het is. Een soort zager oid. Wordt gekweekt voor de sportvisser om te gebruiken als aas.

Invloed van de wind op palen en struiken.

Thuisgekomen met 21 gaten stenen. Dat is het voordeel als je een week of twee niet op het strand bent geweest.

Nu draai ik mijn dienst in de Hospice.

Heerlijke dag gehad.

Met groeten Ton

Japanse kers

Toen ik het voorgezet onderwijs volgde in Alkmaar fietste ik elke dag over de Kennemstraatweg naar school. En elke dag keek ik bewust naar een boom die in de eerste tuin tuin stond als je Heiloo via het bos verliet: een wit bloeiende Japanse kers met een prachtige gedraaide stam.

En in mijn tijd als hovenier heb ik er wel een tijdje naar moeten zoeken maar heb er uiteindelijk een op de kop kunnen tikken. De meeste Japanse sierkersen die te koop worden aangeboden zijn namelijk rose.

Vorig weekend zag ik dat de knoppen al behoorlijk dik werden en knipte een mooie tak van de boom af om in de serre te zetten. 

Zondagavond waren de knoppen nog niet open en nam ik de tak mee naar Texel. Gisteren ontvouwden de eerste bloemen zich pas.

Vandaag niet jutten maar gewoon wandelen langs de Mokbaai. Een beetje beschut van de frisse oostenwind.

Ik heb ooit een week les gehad in schetsen en de docent sprak daarin vaak over vlakken en lijnen in het landschap. Lijnen: die zag ik.

Soort bij soort.

En omdat de wind uit de goede richting kwam kon ik een paar uurtjes heerlijk op het balkon zitten. Wel met een jassie aan.

Met groeten Ton

Onverbeterlijk

Ik ben een echt koekie monster. Of beter gezegd een ontzettende snoeper die geen maat kan houden. Zak drop moet in een keer leeg. Waarom ze zo'n handige hersluitende openig in een zak chips maken ontgaat mij volledig. Deel pakjes in een doos met koekjes weerhouden mij echt niet van gluttony.

Nu proberen we ook om zo weinig mogelijk suiker te eten dus zijn koekjes eigenlijk uit den boze.

Dus dacht ik afgelopen week: kom, laat ik nu eens een recept zoeken van mueslirepen die je zelf kan maken: daar zit niet zoveel suiker in, bevat noten en zaden en een berg vezels.

Als ik de eerste keer een recept maak houd ik me precies aan de aangegeven hoeveelheden.

Het eerste baksel vond ik heerlijk. Wellicht een tikkeltje te zoet. Zo lekker dat zelfs Tony's Chocolonely repen onaangetast in de kast bleven liggen.

Dus verminderde ik in baksel twee de hoeveelheid honing en gebruikte ik vijgen in plaats van dadels.

Het resultaat is boven verwachting: het smaakt bijna medicinaal. Bij elk kopje koffie neem ik dan ook één stukje en dat kost me geen moeite.

Wel is er inmiddels op onverklaarbare wijze een reep chocolade op.

Volgende keer maar weer iets meer honing gebruiken.

Met groeten Ton

Geneuzel, dacht ik toen

Het eerste paneel met de plasticjes is klaar. Meteen door met de tweede?

Nee. Ben niet tevreden met het resultaat. Er zit te weinig beweging in. Steeds als ik het bekijk valt het me tegen en daar word ik niet vrolijk van. 

Jaren geleden las ik over een schilderes die alle doeken die ze had geschilderd eerst een maand lang met de voorkant tegen de muur zette. Ze kon er niet naar kijken zonder steeds fouten te zien. Pas na een maand draaide ze ze om en kon ze er op een wat meer afstandelijke manier naar kijken waardoor ze 'het geheel' kon zien.

Geneuzel, dacht ik toen.

Omdat ik bij tegenvallend resultaat nogal onnadenkend rigoureus wil ingrijpen en de boel uit elkaar wil halen (alle 612 bindertjes lostrekken en de lijm verwijderen) heb ik het maar in een hoek van de kamer gezet. Uit het zicht. Kan beter aan Rick vragen wat hij er van vindt.

Al zimmend kwam er een herinnering naar boven over een door mij aangelegde tuin. Ook daar was ik te kritisch/ negatief over het resultaat.

Omdat de eigenaar het onderhoud zelf wilde doen heb ik de tuin enkele jaren niet gezien. Tot ik werd gebeld met het verzoek te komen kijken. Toen ik vanuit de woonkamer de tuin inkeek was mijn eerste gedachte: wat mooi, ik wou dat ik dat zo goed zou kunnen ontwerpen. En ineens drong het tot me door dat ik die tuin toch echt zelf had ontworpen en aangelegd 

Het schijnt dus zo te kunnen werken. Er is dus nog hoop voor paneel twee.

Met groeten Ton

Jan

Een hele lijst met klussen had ik gemaakt voor de afgelopen week want ik wilde me niet ontheemd voelen omdat Rick er niet was.

Dus moest er wel voor voldoende afleiding zijn.

Nu wil zo'n lijst trouwens niet zeggen dat ik een soort van werkpaard ben dat de hele week nauwelijks tijd voor een kopje koffie heeft. Elke dag een klusje en de rest vrij voor leuke dingen.

Ben lekker drie keer wezen wandelen met verschillende mensen en vanmorgen ben ik op visite geweest bij een oude vriend van mijn ouders.

Hij heeft vroeger een paar jaar bij mijn vader gewerkt en daaruit is de vriendschap ontstaan. 58 Jaar kwam hij elke zaterdagochtend koffie drinken bij mijn ouders. Ook nadat mijn vader was overleden en zelfs toen mijn moeder dement was bleef hij trouw komen. De laatste jaren zette hij zelf de koffie bij mijn moeder omdat ze niet meer wist hoe dat moest.

Ja, zei hij vanmorgen: ik ben altijd zo gastvrij bij je ouders onthaald dat ik dat graag voor je moeder deed. Je moet weten dat ik eigenlijk eerst niet eens wist hoe dat moest want ik maakte nooit zelf koffie. Mijn vrouw heeft me altijd veel teveel verwend.

Kijk en na zo'n gesprek kon ik vanmiddag weer een karweitje doen.

Eerst ff schoonmaken en laten drogen, daarna kwasten. Eens kijken of Rick morgen het verschil ziet.

Met groeten Ton

Klusjes

Het weer viel een beetje tegen. De verwachte opklaring bleef uit. Op deze tien seconden zo rond vijf uur na dan.

Wel heerlijk weer voor de kachel en klusjes in huis.

Zo deed ik ook een telefoongesprek.

Vorige week werd ik gebeld.

Zeg, u verhuurt uw huis toch

Uh, ja.

Nou als het goed is heeft u huurders die uit Engeland komen.

Uh, maar waarover belt u?

Nou....

De huurders zijn kennissen en ze wilde wat extra informatie. Die info zou ik haar deze week geven dus belde ik haar vanmorgen en al snel ging het over van alles.

Ik zag dat u een Jacobusschelp op de gevel heeft. Bent u naar Santiago.......

Een half uur lang hadden we een geanimeerd gesprek. Mevrouw vertelde over de jaren die zij in Zuid Afrika had gewoond en dat de gasten die in ons huis komen een zoon is van haar zuid Afrikaanse vriendin, die gelijkertijd bij haar logeert. "O, ik loop regelmatig door de straat waar u woont en vind dat wel de leukste straat van het dorp."

Dat soort gesprekken maken mijn dag.

Afgelopen zondag ging ik de kast schilderen bij mijn zus. Dat bleek eigenlijk niet nodig want ik hoefde alleen maar te helpen de kast uit elkaar te halen.

Maar ik heb me ingesteld om te schilderen dus wil ik wel helpen, zei ik en schilderde de buitenkant met krijtverf donkergrijs terwijl zus de binnenkant zeegroen of aquamarijn of turqoise schilderde. 

Gistermiddag was de kast voorde tweede keer gekleurd en een keer in de was gezet en kon ie weer in elkaar worden gezet. Omdat ik het zo mooi vond geworden maakte ik een foto.

Wil je ook nog een 'voor' foto?

Is goed en die stuurde ze, hij staat keurig in mijn album maar vertikt om in het blog opgenomen te worden. 

Dus blijft het bij een 'na' kiekje.

Ik weet het, ik sta graag in de belangstelling maar dat ik mezelf in het glas weerspiegeld zie heb ik niet met opzet gedaan.

Met groeten Ton

1224

Als kind: één plasticzakje vond ik niks maar een hele stapel vond ik machtig interessant. En dat gold voor veel dingen want als je ergens veel van had kon je er iets mee maken zodat het een ander gebruiksdoel kreeg. Niet dat ik dat deed trouwens. Het was en is een soort hebzucht want met jutten heb ik dat ook.

In het museum in Londen zag ik dit werkstuk. Het trok me al van ver aan en toen ik dichtbij genoeg was gekomen om te zien waar het van gemaakt was werd ik helemaal blij.

Jaren geleden zag ik een werkstuk dat was gemaakt van die plasticbinderstjes waar o.a. broodzakken mee worden gesloten. Vanaf dat moment ben ik die dingetjes gaan oprapen van de straat om zelf een werkstuk te maken. Dat oprapen werd een soort obsessie en ik werd regelmatig aangesproken wat ik nu eigenlijk had opgepakt. Dat had als gevolg dat verschillende mensen die dingen voor me gingen sparen.

Ik heb twee werkstukken gemaakt en daarvoor ongeveer 2000 van die dingentjes gebruikt en toen was ik er ook wel klaar mee. 

Vorig jaar belde mijn zus. Zeg uh, wil jij nog van die bindertjes hebben?

Hoezo?

Nou ik heb indertijd aan verschillende mensen gevraagd of ze die dingen voor jou willen sparen en nu kreeg ik een zak vol.

Ja hoor geef ze maar.

Dus had ik er ineens weer zo'n drieduizend.

Het hebben is één ding maar wat ga je er mee doen?

Daar liep ik al een tijdje mee te worstelen en nu heb ik een idee en ben meteen begonnen.

Geduld heb ik niet, roep ik altijd.

Na het uitwerken van het idee en het berekenen van de tussenliggende ruimte, breng ik met de kitspuit een rolletje montagekit aan op een kant van het plasticje.

Dat moet op de juiste plaats op het plexiglas geplakt worden.

Daarna duw ik ze in de juiste stand.

1224 Stuks in totaal. 

En dan maar hopen dat mijn idee er in realiteit net zo leuk uitziet als ik heb bedacht.

Met groeten Ton

Twee Ton

Verveel jij je al, vroeg Rick gisteravond tijdens de dagelijkse telefonische dagsluiting.

Nee, was het antwoord. 

Zaterdag was ik de hele dag nog in het huis van Pien. Zondag schilderen bij zus, ook al hoefde ik eigenlijk alleen maar te helpen bij het demonteren en verplaatsen van de kast.

Maandag het huis kuisen. Nou, uh eigenlijk alleen de gordijnen gewassen en dat was een heerlijk klusje. Ik ben niet zo goed in multitasken maar als de wasmachine draait kan ik tegelijkertijd in de zon zitten en een boek lezen.

Vandaag had ik en de komende dagen heb ik wandelafspraken.

Vandaag met vriend Ton van Egmond naar Bergen. Een bijzonder gesprek. Hij heeft nog wel het een en ander te vertellen over het leven nadat bij hem meer dan twee jaar geleden een hersentumor is geconstateerd. Positief, opgewekt en vol vertrouwen. 

"Er zijn mensen in mijn omgeving die mijn optimisme niet realistisch vinden. Ach en ook al gaat het misschien ooit nog fout, dan heb ik in ieder geval de laatste jaren gelukkig geleefd."

Wijze les.

De dames op de foto vroegen: heet uw hondje toevallig Finky?

Uh, ja.

Dan bent u Ton zeker?

Ja.

Wij zijn vriendinnen van het baasje van Fink.

In ieder geval staan we allemaal op de foto.

Prachtige luchten.

Een flinke bui die aan ons voorbij ging.

Tijdens de lunch regende het als een gek en leverde deze prachtige kleur op.

Met groeten Ton