Vanmorgen een rondje ramptoerisme gefietst door het park. Wat een ravage. En pas als een boom is omgevallen zie je hoe groot die werkelijk is.
Tijdens het kauwen op een stukje brood met Serranoham brak er een stukje van mijn voortand af. Een miniscuul stukje maar toch voelt het aan alsof ik patat overdwars door het gat naar binnen kan schuiven.
Wonderlijk toch hoe je de werkelijkheid ervaart..
Na één nacht in het huis van onze buren te hebben doorgebracht kon ik het gevoel al herkennen. Niet ik dat ik nu zo'n snelle leerling ben hoor want dit is mij al verschillende overkomen.
Jaren geleden toen ik Spaanse lessen had in Nerja, Spanje, logeerde ik via de school bij een ouder echtpaar. Hele aardige en gastvrije mensen.
Maar wat deed ik? Elke dag lagen er keurig twee handdoeken klaar om te gebruiken waarvan ik er maar één gebruikte en die dan ook nog een dag of drie.
Op de toilet zat geen spoelonderbreking maar door heel voorzichtig de knop in te drukken gebruikte ik toch heel weinig water.
Als ik thuis kwam deed ik geen lampen aan maar gebruikte het licht van mijn telefoon om door de aardedonkere gang te lopen.
Het bed kraakte als een gek en om zo weinig mogelijk lawaai te maken, draaide ik me weinig keren en zo voorzichtig mogelijk om.
Wat is er, vroeg Rick na een paar dagen.
Niks, antwoordde ik naar waarheid.
Ja wel, je klinkt mat en droevig.
En in het gesprek werd het duidelijk. Ik had het gevoel er 'niet te mogen zijn'. Alsof ik teveel was.
Vanmorgen betrapte ik me er op. Meteen het ontbijtbordje netjes afwassen en in de kast terug zetten. Waarom niet in de afwasmachine?
Waarschijnlijk om dezelfde reden heb ik mijn kleding in de koffer laten zitten en kostte het me moeite om de tv aan te zetten, de badkamer te gebruiken en in de kastjes te kijken om theezakjes te zoeken.
Dus heb ik inmiddels het huis bewust 'in gebruik' genomen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten