De Italiaanse week werd een week vol gesprekken met drie mensen die ik niet/nauwelijks kende. Daardoor compleet nieuwe dingen over mezelf ontdekt en dingen te horen kreeg die nog steeds naklinken. Verhelderend.
De dag na mijn aankomst in Spanje stierf mijn zus. Ik was met een vriendin. Zij stelde me steeds de vragen: Wat voel je? Wat wil je? Bijvoorbeeld: Wil je meteen naar huis of wil je blijven? Het wonderlijke was dat ik, die altijd overal met de neus bovenop wil zitten en me er mee wil bemoeien, besloot om pas de dag voor de crematie naar huis te gaan en mijn verdriet over het overlijden op mijn eigen wijze te ervaren en te uiten.
Ook zeer verhelderend.
Gisteren de afscheidsbijeenkomst.
Mooie woorden zijn gesproken, herinneringen opgehaald, gebeden uitgesproken, gedichten voorgedragen en naar muziek geluisterd. En net als ik dat met mijn moeder heb gedaan heb ik mijn zus in de rouwauto naar kerk en crematorium gereden. Het was heerlijk om die momenten nog even met haar en haar stiefdochter alleen te zijn.
Rick en ik zeggen wel eens tegen elkaar: ik houd het meest van je als je er niet bent. Ook wij hebben wel eens dat de liefde onder gesneeuwd raakt door de irritatie van niet opgeschroefde tandpastadopjes of het slurpen van de soep.
Soortgelijks deed zich ook voor bij zus.
Ook hier liet de natuurlijke diepe band van verbondenheid zich door gedoe wel eens onttrekken aan het zicht. Maar als na het overlijden al dat gedoe wegvalt kan het oorspronklijke gevoel van verbondenheid weer vrij stromen. Over de doden niets dan goed is een bekend gezegde. Dus ook vandaag liepen de ogen wel eens over.
En dan deed ik net als mijn ouders. Als zij hadden gehuild over de dood van mijn broer werd op een bepaald moment de bril afgezet, de ogen drooggewreven en dan zei mijn moeder: zo nu eerst maar even koffie zetten.
Nadat ik twee bekers koffie had gedronken besloot ik de derde keer lekker te gaan wandelen met Egbert en genoot van de hondstand die in het gemeente bosje bloeit.
Wat later op de dag ging ik op de fiets naar de bollenvelden om te ontdekken dat deze veel kleiner zijn dan ik in mijn gedachten had. Overal zijn ze begrensd door bebouwing.
En overal zag ik oranje.
De kleur die ik had uitgekozen om in het crematorium tijdens de linten ceremonie de band met mijn zus te symboliseren.
Een reep chocolade, een zak chips, chinees eten, en een fles advocaat. Daar blijft het voorlopig bij.
Denk ik.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten