Het viel me mee

Vanaf vandaag kan ik alles eten.

Niet dat ik dat eerder niet kon maar meer dat ik dat niet wilde. Mosselen, garnalen, krab, kreeft is aan mij niet besteed. Ik hoef niets waar ingewanden nog inzitten of dat oogjes heeft die mij aankijken.

Kom ik vanmiddag onaangekondigd aan bij vrienden. 

Wil je koffie? 

Uh, wat?

Of je koffie wilt?

Ja maar wat zijn jullie nou aan het doen?

Zitten ze een beetje te peuzelen aan gedroogde sprinkhanen, meelwormen en nog iets ondefinieerbaars.

Ik voel me misselijk worden.

Maar het smaakt echt niet verkeerd hoor?

Ik ga eerst naar de WC, zei ik. Even alleen dacht ik: wat smerig toch. Mij niet gezien. Wel een leuk blog onderwerp trouwens.

Eenmaal terug in de woonkamer eerst even aangehoord wat de reden is voor deze exotiek en vervolgens een meelworm gegeten omdat die de minste smaak zou hebben.  Heel droog en knapperig met een beetje een notige smaak.

Die sprinkhanen hebben wat meer smaak en er werd me er een voorgehouden nadat de vleugeltjes er waren afgebroken.

Wat een grote kop hebben die beesten eigenlijk.

Ik besluit alleen een achterlijfje te proberen ook al zitten daar de ingewandjes in. Wat mij betreft heeft dat dezelfde smaak als die wormen'.

Het voorstuk heeft meer smaak, zegt vriend.

ik ben niet te stoppen dus dat ook maar geprobeerd.

Zo gevriesdroogd zit er weinig smaak aan. Na bereiding zou dat beter moet worden. Ze zwellen dan ook weer op, net als rozijnen denk ik. 

Stel je voor: liggen ze op je bord nog wat na te zwellen en je ziet ineens een oogje naar buiten poppen. Niet echt een appetijtelijk idee.

Er zit veel eiwit in. Dat dan weer wel.

Heb op een ander adres ook nog een dikke pol met dubbelbloemigesneeuwklokjes gekregen. 

Met groeten Ton

Het had wel leuk geweest

Ik vond maandagmiddag een bankpasje. Het lag tegen het hek van het dierenparkje en kon er niet lang gelegen hebben want het was nog heel schoon terwijl de grond daar nogal modderig is.

ASNbank, die hebben we niet in ons dorp. Snel naar huis gelopen om te kijken of de naam op het pasje in het telefoonboek staat. 

Jawel, en het adres is om de hoek dus stap ik op de fiets. Mensen zijn niet thuis maar de buurvrouw ken ik toevallig en haar vraag ik of zij misschien een mobiel nummer heeft. Dat heeft ze maar ze verteld dat de buren al drie jaar geleden zijn verhuisd. Toch bel ik het nummer. "Dat is de bankpas van onze dochter" verteld een wat oudere man. "Zij woont nog in het dorp en ik zal haar bellen".

Als een half uur later de eigenaresse van de pas belt ben ik net op visite bij mijn zus.

Ik sta voor uw huis, zegt ze, wat kan ik nu doen? Kijk maar of buurman er is, die doet de deur wel open en de pas ligt op tafel.

Als ik later thuis ben kijk ik toch wel even snel in de keuken of er een bosje bloemen is achtergelaten.

Buurman heeft ook niets in ontvangst genomen.

Nou ja, die bloemen bleven zeker een beetje in mijn gedachten want toen ik vanmorgen door het Ter Coulsterpark liep viel mijn oog op 'rare' sneeuwklokjes. Je ziet ze niet vaak. Ik herinner dat mijn vader er wel wat teelde voor de handel en dat ze vrij prijzig zijn dus werd mijn hebzucht gewekt. 

Het kostte me moeite maar ze staan er nog allemaal.

Ter vergelijking een 'gewoontje'

Met groeten Ton

Gelukkig is het snel Pasen

Ook ik heb last van oordelen. Ik vind lijsters leuker omdat ze mooi zingen. Krassende kraaien, schreeuwende  meeuwen en gakkende ganzen kunnen wat mij betreft de landsgrenzen over.  

Een van de voordelen van de lengende dagen is dat het 's morgens eerder licht wordt en ik, liggend in mijn bed op zolder, kan genieten van het ochtendconcert.

De laatste dagen hoor ik steeds een paar ganzen gakken. Zij houden zich op boven op de kerktoren en zijn zeer luidruchtig.

Gisterochtend vroeg ging ik met Egbert naar het bos. De ganzen trekken nog steeds alle aandacht naar zich toe. Ik kijk omhoog en zie ze zitten. Waar doet dit plaatje me toch aan denken?

Met groeten Ton

t Gaat nog niet goed

Met die Cycas zaden dan hė!

Na ruim een maand gebeurt er nog helemaal niets. Nou ja, de schimmel vorming is op gang gekomen maar daar zit ik niet op te wachten. Worteltjes wil ik zien en kiemblaadjes.

Toen ik de zaden plantte was de CV kapot en deed de vloervwerwarming het niet. Ach, dacht ik, dat is met een paar dagen wel opgelost en dan wordt het lekker warm in het broeikasje.

Niet dus. De temperatuur werd niet hoger dan een graad of twintig. Te koud voor ontkieming.

Op internet gezocht naar propagators: handige kleine minibroeikasjes met verwarmingselement.

Vanaf € 80. Daar is deze te gierig voor dus verder gezocht. 

Zelf maken met behulp van kerstverlichting. Goed idee want Malle Pietje heeft wel een stuk of vijf van die verlichtingssnoeren.

Een 30 Watt snoer geeft voldoende warmte af voor een graad of 30 volgens de internetdoehetzelfhandleiding

Ik aan de slag met plexiglas, hout en kerstverlichting. Na een uur is dit het resultaat.

Ziet er gezellig uit en de temperatuur is (na vier uur) opgelopen tot 25 graden.

Met groeten Ton

O, wat een lekker daggie

Ze voorspellen morgen zonnig weer. Zullen we beginnen met de training voor de Nijmeegse?

Rick is altijd net iets fanatieker dan ik dus mompelde ik iets onverstaanbaars.

Vanmorgen was het nogal sombertjes toen ik wakker werd. Naast me bleef het dan ook heel rustig.

Mag ik aannemen dat we niet gaan trainen, vroeg is zachtjes.

Neuh, denk het niet.

Ach dan begint de dag lekker rustig dacht ik.  Lekker douchen, naar beneden voor een bordje havermout en een blik op het tablet.

Dan wordt er op het raam getikt. Ik kijk op. Staat een vriendin voor de deur. Oeps, helemaal vergeten dat ik een afspraak had om met haar te gaan wandelen.

Egbert en Pien aan de lijn en op pad. 

Wij hebben het koud met de wind en een miezertje maar doggies hebben het naar de zin. Pien duikt in een onbewaakt ogenblik in een sloot. En wel de allersmerigste die we tegenkomen.

Nou, ja het heeft wel wat een tweekleuren Rertiever.

De regen die er vervolgens valt is weliswaar ijzig maar niet voldoende om de hond weer toonbaar te maken. 

Als we twee uur later weer in ons straatje komen piept er net een wazig zonnetje door de wolken heen en is het een kwartierje later heerlijk weer.

Zo lekker dat we buiten in de zon zitten met een broodje en koffie.

Maar dat het zo lente achtig zou worden hadden we niet verwacht.

Tijdens het reguliere uitlaatrondje zagen we dat de krokusjes voor het eerst in dagen hun bloempjes open hadden.

Er weer gebruik gemaakt werd van het vogelpad en draaiden voor het eerst de wieken van het kleine polder molentje.

En scheen de zon op onnavolgbare wijze door de rietpluimen.

Met groeten Ton

Het mocht weer

Het is weer snoei tijd. Of het mooi is geworden en of het op deze plaats echt nodig was betwijfel ik maar het zorgde wel voor grote stapels dikke takken. 

Ik weet het, het mag niet maar ik word helemaal hebberig van al dat hout. Zeker als ik bedenk dat het 

allemaal  versnipperd wordt en ik het dan echt liever in mijn kacheltje heb.

Maar hoe krijg ik het thuis? Na de schades aan de auto met mijn vorige hout sprokkelcampagnes (kapot stuurslot en later een grote barst in het raam) mocht ik de auto niet meer voor dit soort werk gebruiken van mijn man.

Gisteravond, lekker voor de brandende kachel achtte ik de tijd rijp om het het ijzer te smeden.

Zeg, ze hebben die bomen bij het kantoor van het Noord Hollandslandschap gesnoeid.

Ja?

Nou liggen daar van die mooie takken die ik wel zou willen halen.

Met de auto zeker?

Tja, met de kruiwagen is me té veel werk.

Als je maar voorzichtig doe.

En wat kan je blij worden van een kuub hout dat veiliggesteld op het eigen erf ligt.

Met groet Ton

Fossielen

Nu zou ik het niet meer doen maar indertijd heb ik Chinese hardsteen tegels gekocht voor het terras.

Prachtig zwart waren ze. "En ze blijven zwart omdat het natuurlijk materiaal is. Beton wordt  grijs door verwering." lulde de verkoper uit zijn nek. 

Natuurlijk materiaal verweert misschien nog wel meer maar in ieder geval mooier.

Binnen een jaar was het grijs.  

Vorig jaar maakt ik een foto van een verdroogd jong kikkertje. Onervaren nog, sprongen de jonge beestjes uit de vijver op de tegels, die in de zon gelegen ongeveer honderd graden waren en een snelle dood tot gevolg hadden.

Vanmorgen was het hele terras een waar kunstwerk. Aangenaam verrast was ik door de prachtige ijsvorming en door het contrast tussen grijs en zwart.

Met een half uurtje was het weggedooid. Het werd een heerlijke dag.

Met groeten Ton

Toet, toet, prrreeeeep

Een zeer herkenbaar geluid voor de beginnende trompetspeler.

Toen ik als 8 jarig knulletje mijn eerste trompet kreeg viel het niet mee om een mooi rond geluid uit het ding te persen. Dat heeft te maken met embouchure. 

(Embouchure (van het Franse bouche, mond) is de actie van de lippen die nodig is om een blaasinstrument te bespelen.)

De lage tonen waren makkelijk maar naarmate je hoger op de toonladder kwam werd het lastiger en 'barste' de toon en kreeg je prrrrrrrrrrr.  Na een paar weken oefenen heb je het trucje wel door.

Tot mijn 24 ste heb ik in fanfare- en harmonie orkesten gespeeld maar nog steeds word ik blij als ik de klank daarvan hoor. Zeker in Spanje waar met grote intensiteit wordt gemusiceerd maar ook tijdens de Nijmeegse vierdaagse waar ik volschiet bij een goed dweilorkest.

Als ik mijn boodschappen ga doen, moet ik langs het filiaal van Kruidvat. Zeer regelmatig hoor ik vanuit een bovenliggend appartement: toet, toet preeeep. 

Ach, denk ik dan vertederd: wat leuk. Een klein kind wat een instrument leert bespelen.

Eind december sprak ik een vrouw die ik ken van de fanfare waar ik in speelde en we stonden vlakbij het genoemde filiaal. Opeens hoorde ik weer het getoet.

Leuk hé, zei ik, het kind is volgens mij heel fanatiek maar ik hoor maar weinig verbetering.

We haalden herinneringen op en lachten beiden om de herkenning van ons eigen gestuntel.

Gisteravond moest ik nog even snel voor een vergeten boodschap. Vanwege een vrachtwagen die midden op straat geparkeerd stond werd ik gedwongen om dicht langs de pui van het Kruidvat te rijden. Weer hoorde ik het getoeter. Toet, toet, preeeeep.

Er klopt hier iets niet, schoot het door me heen. Al maanden hoor ik steeds hetzelfde geluid. Ik stapte van mijn fiets af en luisterde. Niets.

Toen kwam er een meneer aanlopen en ineens hoor ik weer hetzelfde getoeter. Vervolgens  schoot ik in de lach.

Het geluid kwam zo'n apparaat, in de vorm van een auto, waar je een klein kind in kan zetten, vervolgens een muntje instopt ( niet in het kind) zodat het ding in beweging komt. 

Toet, toet, preeeeep.

Soms duurt het even voordat bij mij een kwartje valt.

Met groeten ton