Nou ja, ik ben in iedergeval geen ezel

We waren gisteren uitgenodigd om met Nootzaak in het Scagontheater te zingen bij de opening van het theaterseizoen.

Wonderlijk hoe het brein werkt

Soms maken ezelsbruggetjes het moeilijker.

Het is niet alleen leuk om te zingen in een mooi theater maar is het ook goed voor de naams bekendheid, voor de ondersteuning van ons financiële buffertje en voor het welzijn van de inwendige mens want als lunch stond dit heerlijke buffet klaar.

We zingen drie blokjes van elk zes liederen en in het tweede blok heb ik een solo met een lied van Mezzo Macho, Niet meer naar beneden gaan. Is dat een moeilijk lied? Nou eigenlijk niet maar...... de tekst lijkt veel op elkaar waardoor ik het geheel wel eens door elkaar haal. 

En ik heb vorig jaar bij een vriendin die 50 werd dit lied gezongen en was met het tweede couplet de tekst volledig kwijt (voor blogje klik hier).Hilariteit natuurlijk maar ergens in mijn achterhoofd zit nog steeds een 'warning' voor dit lied.

Dus had ik me goed voorbereid, de teksten extra bestudeerd en met een aanvullend ezelsbruggetje als ruggensteuntje. Dit ruggensteuntje bevat slechts één woord, waarom. Voldoende om logisch over te gaan van couplet twee naar refrein twee.

Eerste couplet lekker gezongen, refrein kwam er losjes uit ook de tussen improvisatie gaf geen probleem. Dus relaxed deel twee in. Dan, halverwege het couplet, in slechts een fractie van een seconde schiet de gedachte aan het ezelsbruggetje door mijn hoofd: hoe was die ook alweer? En weg ben ik. Tekst? Welke tekst? Compleet kwijt. 

Gelukkig raak ik niet volledig in paniek en improviseer zelf maar een tekst. Daarmee kom ik een heel eind, ook omdat de andere Nootzakers de noodzakelijke begeleiding onverstoorbaar bleven door zingen. Maar het is de zaal dan inmiddels wel duidelijk dat er iets is.

Het slot haal ik nét niet maar het publiek reageerde heel leuk, kon er hartelijk om lachen en het applaus was er niet minder om.

Volgende keer maar met een spiekbriefje dan maar.


Met groeten Ton