sKUTsjesilen

Ik was het eigenlijk vergeten maar Rick bracht het terug in mijn herinnering.

Tijdens onze eerste ontmoeting vroeg hij aan mij of ik mezelf kon beschrijven.

"Ik doe met liefde alles voor een ander maar als ik erachterkom dat ik word misbruikt is het ook ineens, zonder waarschuwing, over en uit".

Jaren later tijdens onze cursussen van Landmark zei iemand me, je laat mensen achter als na het plegen van zelfmoord, volledig verbijsterd.

De laatse weken zijn eufemistisch gezegd, nogal naar verlopen.

Vier weken geleden kwam mijn zus met het nieuws dat ze kanker heeft. Een naar bericht. In de week daarna kregen we hoogoplopende ruzie. Een ernstig zieke zus en onenigheid is een meer dan dodelijk mengsel.  Ik kreeg het verwijt dat ik te weinig empatisch was en wel wat vaker bij haar had langs kunnen komen. Nu is dat altijd discutabel want: wat is genoeg in de ogen van elkaar. (Dat wil ik hier ook niet betwisten en is inmiddels al uitgesproken)

Dit soort discussie verlies ik altijd omdat ik direct heel boos wordt. Dat weet ik maar ik heb dat stuk van mezelf niet onder controle. En deze discussies zijn al heel oud en gaan steeds over verwachtingen die ik blijkbaar niet waar maak en waarna ik mijn hakken volledig in het zand zet. 

Toen vervolgens mijn andere zus zich er mee ging bemoeien en mij aansprak op mijn tekortkomingen en ook nog eens reageerde op mijn onploffende karakter wilde ik een "bewust familieloos kind" worden.

Ik haak volledig af. Wil niets meer met ze te maken hebben, reageer nergens meer op en word onverschillig en zo gevoelig als een blok beton. Dit is zo sterk dat Rick na een paar dagen zei: maar ben ik ook doodverklaard? 

Gisteren moest ik ernstig nadenken of ik de vlag halfstok zou gaan hangen vanwege de nationale dag van rouw. Ook dat kon me niet echt raken. Als het hart verhard is het ook echt hard. Maar nadat ik wat vlaggen had zien hangen in de straat kon ik objectief zeggen dat deze slachtoffers, misschien wel omdat ze verder van me afstaan, ook mijn respect verdienden. 

Gisteren was ook de dag dat mijn zus werd geopereerd en naarmate de dag vorderde kwam er voor het eerst weer wat gevoel in mijn donder en ontstond de drang naar het ziekenhuis te gaan.

Vannacht in mijn bedje vielen er allerlei stukjes op zijn plaats.

Waarom kan ik niet tegen kritiek en waarom schiet ik steeds te kort in de ogen van mijn zussen? En waarom word ik zo boos als juist zij mij bekritiseren.

Als jong kind ben ik seksueel misbruikt. Ik niet alleen maar ook een vriendje. En nu komt een van de meest destructieve dingen van dat misbruik. Als mijn vriendje en ik samen waren en de bewuste man kwam moesten we altijd door een soort van selectie gaan. De ene keer werd ik het en de ander keer mijn vriendje. En wat dat voor impact heeft gehad, en dus nog steeds heeft, werd me vannacht pas duidelijk. Die afwijzingen hebben er voor gezorgd dat ik me bekritiseerd voel en altijd tekort schiet. 

Maar ook dat ik geen, maar dan ook totaal geen zin heb om ook nog maar ooit bekritiseerd te worden. En word ik bekritiseerd haak ik meteen af en laat de ander zonder nog een blik waardig te keuren achter. 

Nu is dat met familie toch wat lastiger maar maakt de relatie wel moeizaam ook al probeer ik er dan steeds 'over heen te stappen'. Dat ik nooit het gesprek hierover ben aangegaan is omdat ik het niet duidelijk had en er ook niet over wil praten want dat is nogal pijnlijk. Opschrijven is een totaal ander verhaal. Maar duidelijk wordt het wel voor mezelf.

En nu? Nu is het zaak om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedrag. Want ik en alleen ik kan daar wat aan doen. Dat zal niet eenvoudig zijn omdat het een patroon is dat al bijna zo oud is als ikzelf  ben. En het patroon heeft beslist gezorgd dat ik kon overleven en omgaan met het trauma maar dient mij als volwassene niet meer. En is het niet zo dat zo gauw je weet wat er aan schort je de helft al hebt gewonnen?

Ik denk dat er de komende weken nog wel een paar zaken aan het licht komen die hier mee verband houden en die ik verdomd diep heb weggestopt.

En misschien raak ik dan ook nog eens van die handpalmpsoriasis af. Volgens Louise Hay is psoriasis namelijk het gevolg van een aanval op je individualiteit.

Met groeten Ton

Een kinderhand.....

De laatste dag alweer. De start van vijf uur maakte wel dat we om half vier op moesten. Maar ach voor een wandelingetje heb je van alles over. Trouwens zo rond een uur of vier opstaan gaat eigenlijk heel makkelijk. Dat zou komen door de slaapcyclus die op dat moment heel ondiep is. In ieder geval stap je fit uit je nestje.

Ik nam nog wel even de tijd om de laatste berichten over de vliegramp te lezen want ik verwachtte tijdens de dag daar niet veel nieuws over te horen, wat ook zo was. Wel werd er veel over gesproken.

Waarschijnlijk door de vermoeidheid van de eerste drie dagen, was ik zo emotioneel als een natte dweil. Er hoefde maar een orkestje te staan of ik schoot alweer vol, of het zicht van de dijk over de rivier, of van de geur van koffie die je soms gratis wordt aangeboden door mensen die aan de kant zitten.

Het was wel warm maar gelukkig stond er een lekker briesje. Na drie uur wandelen en we net een dijk opstapten hoorden we van die lekkere relaxte muziek. Een dame die zo heerlijk lijzig zong en een man met een gitaar. Meer heb je niet nodig. Het kwam bij een gebouw vandaan waar je van alles kon krijgen o.a. koffie, soep, taart. Het bleek voor een goed doel in India te zijn en alles was gratis. Natuurlijk werd wel een donatie gevraagd. Leek me heel goed te werken aan de hoeveelheid geld te zien

Het hoogtepunt van de Nijmeegse is voor mij het passeren van de pontonbrug bij Cuijk. Trouwens door Cuijk zelf is het ook bijzonder feestelijk met een super enthousiast publiek en een geweldig orkest dat daar altijd speelt.

Hoor je dat, zei ik met een brok in mijn keel tegen Rick (ik blijf natuurlijk een katholiek jongetje)

De kerkklokken luiden. 

Geweldig toch hoe ze voor ons uitpakken he?

Nu weet ik niet of ze lang bleven luiden, want in een paar minuten ben je door het stadje gelopen. Maar met de kennis van later op de dag denk ik toch dat ze met een ander doel geluid werden.

Vanaf Molenhoek werd aangekondigd dat ivm met het neergestorre vliegtuig geen muziek meer zou klinken tot in Nijmegen. Duidelijk was wel dat iedereen hier een sterke, eigen menig over had die ging van 'belachelijk, dit heeft toch niets met de Nijmeegse te maken', tot 'goed hoor om op deze manier respect te tonen'. Ik zwerf ergens tussen in. Het was wel heerlijk rustig ook al hield niet iedereen zich aan de oproep en in Nijmegen zelf was het gewoon kakafonie.

Het waterpistool gaf ook deze dag veel plezier, zeker met de hitte. Volgend jaar (oei wat zeg ik nu) koop ik een zwaarder kaliber.

En waar is nu dat Vierdaagse kruisje waar ze het altijd over hebben?

Slechts een drietje kreeg ik. Dat speld je op het kruisje van vorig jaar, zei de dame die het me gaf, toen ze mijn beteuterde gezicht zag. Wat natuurlijk een beetje gespeeld was want ik wist dat ik dit zou krijgen. Volgende keer krijg ik zo'n viertje en pas bij de vijfde keer krijg je weer een kruisje, in zilver, dat dan weer wel.

Met groeten Ton

Water ballet

In anticipatie op de verwachte hitte nam ik vanmorgen het waterpistool mee.

Vlak na de vorige Nijmeegse heb ik bij een speelgoed winkel een waterpistool gekocht nadat ik tijdens de vierdaagse een wandelaar zag die mensen uit het publiek natspoot. Hij deed dat alleen naar mensen die ongevraagd de wandelaars besproeiden. Het was zeer vermakelijk en ik moet zeggen dat ook ik niet blij ben met dat ongevraagd nat spuiten. Dus dat ik dat pisool aanschafte was het ook echt met de intentie het te gaan gebruiken.

Het water ballet begon pas tegen een uur of twaalf toen de bewolking was verdwenen en het echt heet begon te worden. En wat een fun.
Mijn eerste slachtoffer was een joch van een jaar of twaalf. Pistool goed op druk gebracht mikte ik een straal precie op zijn borst. Hij keek even zeer verschrik, begon toen te lachen en richtte een grote straal water op mij. Heel erg raak en ook veel mensen om mij heen werden getroffen.

Wat later had ik een jochie van een jaar of vijf in het vizier. Het kind was niet op zijn mondje gevallen want riep zeer verontwaardigd: wie deed dat.
Ik, riep ik en spoot nog een straal op hem af.

Het leek me beter om vervolgens meer vanuit een hinderlaag te richten. Ik vuurde, of moet ik zeggen waterde, terwijl ik het pistool een beetje verstopt hield onder mijn arm en shirt.  Dat werkte beter. Rick lette op de getroffenen en ik keek zo snel mogelijk de andere kant op. Soms ging het fout en kreeg ik de volle laag terug.
Eigenlijk iedereen reageerde heel leuk en de laatste drie uren gingen heel snel voorbij.

Met groeten Ton

Roze woensdag

Zelfs wij hadden iets roze aan en roze veters in de schoenen.

Was het gisteren een makkie. Vandaag kostte het toch wat meer moeite. Spierpijn, een blaartje en oplopende temperaturen. 40 Kilometer per dag, vierdagen achter elkaar blijft een meer dan buiten gewone prestatie. Voor de rest een heerlijke dag.

Maar wat een verschil met onze Spaanse wandeling.

Nagenoeg geen andere wandelaars ontmoet, soms totale stilte, leeggelopen dorpen, ook was het vaak eentonig. Meer dan tijd genoeg om het hoofd leeg te maken en nieuwe gedachten te omarmen.

De Nijmeegse is druk. Heel druk. Een lint van 43 duizend mensen dat urenlang door het landschap kronkelt. 

De muziek langs de route is vaak luider dan gezond voor het oor en is eigenlijk een grote kakafonie en meestal niet van mijn smaak. De dweilorkesten zijn mijn favoriet gevolgd door fanfare- en harmonie orkesten.

De dorpen hier zijn volgestroomd met mensen. Duizenden zitten er naast de weg.

Dat alles maakt het nu niet direct een ideale omheving voor heel diepe inzichten. Ook al zijn de gesprekken met andere wandelaars wel heel leerzaam en leuk.

Dit is de derde Nijmeegse voor mij en omdat ik nogal gauw uitgekeken ben op dingen denk ik dat het de laatse is die ik loop. Maar heb ik dat al niet eerder geschreven?

En wat is het lekkerste van wandelen?

Met groeten Ton

Bij de les blijven

Nadat we gisteren bij ons logeeradres uit de bus wilde stappen ging de telefoon van Rick af. Hij nam het  gesprek aan, ik pakte zijn tas op en stapte de bus uit maar vergat daardoor wel uit te checken. Gelukkig kon ik dat later via internet alsnog doen. Wat de boete is kon ik trouwens niet vinden.

Vanmorgen, nou eigenlijk nog diep in de nacht, was ik al wakker. Altijd een beetje nerveus. Om kwart voor zes met de trein naar Nijmegen en om half zeven konden we starten. Heerlijk wandelweer, zeker voor de eerste dag. Niet te warm en met een beetje wind. En wat een tempo en wat een makkie. Zowel voor Rick (de vijfde keer) als voor mij (de derde keer). Om twee uur vanmiddag stapten we eigenlijk nog zo fris als een hoentje de finish over. Tja wel wat verzuring, spierpijn en een blaartje maar nauwelijks vermoeid.
Natuurlijk is dit pas de eerste dag.

Nadat we in Arnhem uit de trein gestapt waren kwam ik er achter dat mijn telefoon niet meer in mijn broekzak zat.  En wat doe ik dan als eerste? Vloeken.
Ik ren terug de trein in terwijl Rick de conducteur inlicht. Als ik bij mijn plekje ben zit er een vrouw op mijn plaats. Zonder na te denken vraag ik haar te gaan staan, wat ze zonder dralen doet. En ja hoor ze was heerlijk op mijn telefoon gaan zitten. O, wat fijn voor je dat je hem weer hebt, zei ze tegen me terwijl ik al bijna wegrende.

Vervolgens nog even naar de conducteur om te melden dat alles in orde was gekomen waarna meteen het fluitsignaal klonk en de trein vertrok.

Op ons logeeradres zijn we helemaal in de watten gelegd. Een bak met koud water stond al klaar daar kregen we koffie met taart bij, later een wijntje en een heerlijk diner.
Nu op de bank uitbuiken bij het vierdaagse journaal en over een half uurtje naar bed.

Met groeten Ton

Rollercoaster

De afgelopen twee weken de schone was rondgebracht voor de wassalon. Is dat erg? Nee natuurlijk niet. Miljoenen mensen werken. Maar omdat ik het niet gewend ben, ben ik na mijn dienst gewoon moe.

Nieuw laminaat in huis, een feestje voor een koor, het opstarten van business. Alles bij elkaar was dat best wel veel maar dat kan ik wel handelen.

Wat teveel was.

Twee weken geleden kwam mijn zus vertellen dat ze keel kanker heeft. Na extra onderzoek bleek dat niet het geval te zijn. Opluchting om vervolgens de uitslag te horen dat zij een tumor in haar nier heeft. Een rollercoaster zo gezegd. 

Toch gaan Rick en ik, dankbaar dat we dat kunnen, met plezier de Nijmeegse lopen.

De Spaanse wandelschoenen trek ik aan en het waterpistool is voor de fun.

Lekker rustig met de trein.

Op het plein waar de polsbandjes worden uitgereikt.

Nu alleen nog even 160km wandelen.

Met groeten Ton

Selluf doen

Ach hoe vaak zou ik dat als kind gezegd hebben? Geen idee natuurlijk en mijn moeder kan ik er niet meer om vragen.

En heb jij nog wat beleefd vandaag, dat is wat Rick me vraagt als hij thuiskomt van zijn werk.
Nou, niet echt. Ik heb de hond uitgelaten.

Al meer dan zeven jaar heb ik geen baan meer en het is een voorrecht om niet te hoeven werken en toch een meer dan prettig leven te leiden zonder financiële zorgen.
Maarrrrrrr..... het stompt ook wel af en het gebeurt me regelmatig dat ik onvervuld tussen de lakens kruip.

Verschillende keren heb ik nagedacht om weer een werk gerelateerde uitdaging aan te gaan. Dit is nooit wat geworden omdat ik mijn vrijheid eigenlijk niet kwijt wil. Of omdat ik geen leuke werkzaamheden kan vinden( eigenlijk zijn er niet veel leuke baantjes) en er is de gedachte dat ik eigenlijk niets kan. En die laatste is vrij sterk aanwezig.

Om die reden heb ik Rick al verschillende keren voorgesteld om iets samen te gaan doen. Hij kan dan het brainwerk doen en ik voer de bedachte plannen dan wel uit. Maar hij was daar niet echt enthousiast over.

Nu was er tijdens de wandeling meer dan voldoende tijd om over van alles na te denken. Rick wil eigenlijk ander werk gaan doen en ik wil een eigen bedrijf opstarten. En we zijn tot de conclusie gekomen dat we heel goed 24 uur op elkaars lip kunnen zitten en dat we over het algemeen zeer succesvol zijn als we iets samen doen.

Terug van wandelen hebben we beiden een gevoel gehad van saaiheid en doelloosheid en ontstonden er irritaties. Dus was er wederom gespreksstof over nieuwe uitdagingen.

En nu is er iets op ons pad gekomen en zijn we partners geworden in een Duits bedrijf dat de Nederlandse markt wil gaan verover met cosmetische apparatuur voor thuisgebruik.
En wat is het heerlijk om weer een uitdaging te hebben. Om maar niet te spreken van de energie die je er van krijgt.

Met groeten Ton

Bijna

Nadat we het laminaat hadden uitgezocht zei de verkoper heel stellig: we komen het zelf inmeten zodat we er zeker van zijn dat het goed is opgemeten.

Om half tien stonden ze op de stoep.

Voortvarend gingen ze van start en met 10 minuten lag er een deel van de ondervloer in en de eerste tegels.

We konden ons dus rustig terugtrekken in de zekerheid dat het 's middags klaar zou zijn. 

Uh heren? We hebben een probleem. De tegels zijn niet haaks en nu klikken ze niet netjes in elkaar.

De baas werd gebeld en daarna nam de vertegenwoordiger contact op met de mannen.

De boodschap was duidelijk: tegels zijn haaks.

Mannen mopperen maar hadden uiteindelijk een oplossing en de vloer ligt er keurig in. Alleen was er een vierkant metertje te kort. 

Morgenmiddag wordt het afgemaakt.

De geschiedenis herhaald zich hier. 18 Jaar geleden had had de toenmalige parketboer ook een meter te weinig hout berekend.

Maar met het resultaat zijn we meer dan tevreden.

Met groeten Ton

Snel

Terug van wandelen stond het onkruid ongeveer een meter hoog in de groententuin. Gelukkig was het kurkdroog dus kon ik het gemakkelijk uittrekken en de grond later schoffelen.

Maar wat zei mijn vader ook altijd? Eén jaar onkruid laten staan is zeven jaar uit wieden gaan.

Nu waren de weersverwachtingen dat het in de loop van vorige week zou gaan regenen maar dat gebeurde niet dus heb ik een paar keer uitgebreid gesproeid. En niet alleen de bonen groeien als  gekken ....

het onkruid komt op als 'haren op een hond'.

Wat trouwens nog sneller ging is de aanschaf van laminaat.

Ik ben die houten vloer met zijn kieren en afbladderende lak meer dan zat, zei Rick tijdens de wandeling in Spanje. Als we thuis zijn wil ik dat als eerste klus aanpakken.

Dus stonden we vorige week woensdag in Alkmaar bij een laminaatboer.

Dat vind ik wel mooi, zei mijn niet van winkelen houdende echtgenoot en wees naar in laminaat uitgevoerde zwarte tegels.

Maar moeten we nog niet even verder kijken? Bracht ik tevergeefs, ter berde.

Maar vind jij deze niet mooi dan?

Ja wel, maar uh..... nou ja ik vind het eigenlijk ook mooi.

Binnen een kwartier stonden we buiten. Over het verorberen van het ijsje dat we daarna kochten deden we langer.

Het oude parket is inmiddels uit de woonkamer gehaald en heb ik verkocht aan de buren.

Morgen wordt het nieuwe spul gelegd en kan het donderdag ingewijd worden als we mannekoor Blair op de seizoens einde borrel in huis hebben.

Met groeten Ton