Ik wist niet dat een Nederlander zo blij kon zijn met een beetje mist

Donderdag 17 april. Van La font de la Figurela naar Al Mansa 27 kilometer

Omdat er geen enkel dorpje op de route lag, was de dagetappe van vandaag 27 kilometer. Zonder cafe, bar, restaurantje of zelfs maar een bron moesten we alles aan proviand op de rug nemen.

Nu doen we daar, vooral Rick, heel moeilijk over terwijl er niets aan de hand is. 27 Kilometer is ongeveer 6 uur wandelen, dus waar gaat het over? Zes uur zonder eten komen we echt wel door hoor, zelfs met een rugzak op. Ja, water is beslist noodzakelijk. Maar wat hadden we mee: 4 appels, twee bananen, 6 broodjes, een pakje ham, een pakje bacon, een stuk schapenkaas, 6 cupjes aardbeienjam een zak chips en......een reep chocolade. En hoe laat waren we in Al Mansa? Precies op tijd voor het menu del dia. Nou ja, de rest van de foerage eten we vanavond dan maar op.

Heerlijk gegeten trouwens o,a linzensoep en paella.

Omdat het een lange etappe zou worden wilden we vroeg op pad: 6.30 uur. En wat bleek bij het openen van de refugiodeur? Mist. Joepie, lekker koel en dat duurde tot een uur of tien. Daarna werd het gewoon weer snoeiheet.

Wel jammer was dat we door een schitterend stukje natuurpark wandelden maar daar soms niet meer zicht hadden dan honderd meter. Later toen het helder was, was de omgeving nogal eentonig. Maar dat zou kunnen want we zijn Castilie-La Mancha ingelopen. En wat is Spanje leeg.

Even een woord van dank voor de generalitat de Valencia voor het onderhouden van een keurig netwerk van herbergen en de amigos de Camino de Santiago voor de bewegwijzering. 

We slapen vannacht bij de nonnetjes. De zusters Esclavas de Maria. En dat breng me direct bij het blog van Wonen in Caldese. In dit blog wordt verteld over verschillende rangen en standen tussen de zusters. 

We belden namelijk eerst aan de voorkant van het klooster aan. Een keurig geklede zuster verwees ons naar de achterkant van het gebouw. Daar werd de deur opengedaan door een werk mier. Een alleraardigste zuster in werkkleding. En bij het afrekenen van de donatie werd duidelijk dat zij moeite had met rekenen. Ik ben opgegroeid in Egmond waar een Benedictijner Abdij staat. Daar wonen en werken paters en broeders en daar was ook een duidelijk verschil tussen. 

De werkzuster is een heel kleine vrouw, ik denk dat ze niet groter was dan 150. Dit is haar werkplek in de wasserij op de bovenste etage.

In Al Mansa staat een mooi kasteel, net zichtbaar rechts van het  bolle boompje en zowaar, de cultuurbarbaren hebben het volledig bezichtigd. 

Als we later op een terras zitten ziet de serveerster ons al aankomen en wat gebeurt er? Ze komt samen met een collega. Die collega vraagt in het Engels wat we willen drinken. We bestellen in het Spaans waarop ze begint te lachen en haar collega in de maling neemt. 'Zie je nou wel dat toeristen soms Spaans spreken?'

Als ik haar later vraag of er nog een processie is vanavond hebben we een zeer geanimeerd gesprek. Ze houdt er keurig rekening mee dat we het Spaans niet vloeiend beheersen en legt uit dat er vanwege gebrek aan 'personages' geen processie is. Het geloof gaat 'down', zei ze en maakte met haar duim een gebaar naar beneden. Vooral een gebrek aan dragers begreep ik en morgen slapen we in een heel klein dorpje dus vrees ik dat daar ook niets te zien is. Maar wie weet.

Met groeten Ton