Vijf maanden na haar dood begint mijn moeder in mijn gedachten weer mijn moeder te worden. De vepleeghuisdagen zijn gewist, de aftakeling is een boze droom en het grote niets waar ze uiteindelijk uit bestond lijkt makkelijker te vergeten dan ik had gedacht.
Deze foto is gemaakt op mijn verjaardag in 2007 en ze heeft Egbert op schoot die dan net drie maanden oud is. Ze begint hier al wat vergeetachtig te worden en is verwonderd, bijna kinderlijk blij.
De hele dag hoop ik op een teken maar heb niets gezien wat onverklaarbaar is. Wel weet ik dat het haar goedkeuring zou hebben als ze mijn houtopslag zou zien. Ik zeg altijd van mezelf dat ik het ongeduld van mijn vader heb maar met alle uren die ik inmiddels aan die vijf kuub hout heb besteed kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat ik toch behoorlijk geduldig ben.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten