The spell is broken

Wat doet de rem van de auto het slecht. Kan jij dat misschien even regelen bij de garage?

Oeps wat gaat dat nu weer kosten, dacht ik meteen.
Half twaalf mocht ik komen en kon de auto direct de brug op.
Wat lucht uit de leidingen en wat olie erbij en hij remt weer geweldig.
Wat kost het?
Niets.

He, he. The bad spell is broken.

Begin maart een tweedaagse cursus gevolgd die 'waardevolle nabijheid' heet.
Die ging onder andere over het respecteren van grenzen. De patient in zijn/ haar waarde laten.

Mijn valkuil is dat ik direct ingrijp als ik zie als er iets moeilijk gaat voor de patient. Daarmee kan ik over de grens van de onafhankelijkheid van hem of haar gaan. Men wil zo lang mogelijk onafhankelijk blijven. Het is vaak een strijd om de afhankelijkheid te aanvaarden.

Vanmiddag een inzet voor de VPTZ. Een oudere persoon die nogal mopperig en kortaf is. Soms zelfs wat vijandig.
De koffie stond net niet gemakkelijk binnen handbereik. Onder luid gekreun en diepe zuchten werd geprobeerd de beker te pakken.
Ik bleef lezen in mijn boek maar hield het vanuit mijn ooghoeken in de gaten. Het kostte me moeite om de beker niet aan te geven. Opeens werd ik aangekeken.
Zal ik hem aangeven? Vroeg ik.
Graag.

En voor het eerst in de 5 keer dat ik daar was ontstond er een gesprek.

Blijkbaar werkt het zo.


Met groeten Ton