Bruggetje

Na de onthulling van het herinneringsbankje was er voor de 28 Nederlanders een lunch. Nu ben ik best wel gewend aan de Spaanse 'lunch' maar de Franse vond ik toch wel andere koek.

Heerlijk, heerlijk, heerlijk en veel te veel. Na twee dagen moest ik vanmiddag in de auto, op weg naar Millau, het knoopje van mijn broeksband opendoen om prettig te zitten.

Het weer is werkelijk abominabel, regen, sneeuw en mist. Toch genieten we van de uitzichten, ook al zijn ze vaak door het voorgaande beperkt. De 75 kilometer naar de brug over de Tarn was prachtig. Groene weiden en, afhankelijk van de hoogte waarop we reden, bomen in blad of in bloei en overal narcissen.

 

De vraag die ons tot het einde bezig hield was of we de brug überhaupt zouden kunnen zien. Maar doordat de vallei van de Tarn breed en diep is staat er net iets meer wind zodat mist daar niet kan ontstaan. Eigenlijk pas dat we de brug opreden konden we hem zien.

Zeer indrukwekkend.

Met groeten Ton