Helder

Een vrijwilliger speelt oude grammofoonplaten voor de bewoners. De eerste liedjes zijn van Wim Sonneveld. Er wordt zachtjes mee gezongen door een paar dames.

Wat moet ik doen? Ze plukt aan haar trui.
Van mij hoef je niets te doen.
Maar ik denk dat ik iets moet doen.
Je hebt je hele leven al gewerkt, je hoeft nu niets meer te doen.

Nu klinkt André van Duin.
Waar moet ik naar toe?
Je hoeft nergens naar toe, je woont hier. Ze kijkt me opgelucht aan en zegt.
Dus ik hoef niet weg?
Nee hoor. Maar omdat het eigenlijk de eerste keer is dat ze hierover iets zegt vraag ik haar: Of zou je ergens anders willen zijn?
Nee hoor.
Dat verbaasd me niets, zeg ik, want je bent heel je leven al graag thuis.
Ja, ik hoef niet zo nodig de hort op hoor.

Nu is Glenn Miller aan de beurt.
Wat is dat voor rot herrie?
Dat is Glenn Miller.
Nou ken je die z'n nek niet omdraaien?
Ze is beslist niet van jazzige of close harmonie achtige muziek en hoe doof ze ook is: dit wil ze niet horen.

Waar woon ik nou?
Hier.
Ik weet het niet allemaal meer. Ze kijkt hulpeloos.
Vind je dat vervelend?
Nee hoor.
Het is ook niet erg hoor als je wat vergeet, je bent al 86 en dan mag dat. Na het horen van haar leeftijd kijkt ze geschrokken en zegt; 86 wat een oud kreng ben ik.

Henk Elsink klinkt nu.
Wat is die vrouw druk.
Die mevrouw werkt hier, die verzorgt je.
O.
Waar woon ik?
Hier mam.
Maar ik weet niet hoe dat gaat.
Als je het niet meer weet zorgen die vrouwen voor je. Word je goed verzorgd hier?
Ja hoor, ik heb het hier goed.


Afzonderlijk van elkaar vinden mijn zusters en ik dat mijn moeder op het ogenblik heel helder is. Maar als dat inhoud dat ze daarmee onzeker en onrustig is hoop ik dat dat weer snel voorbij gaat.


Met groet Ton