Ik sprak haar nog slechts op de kermis in Egmond Binnen. Maar als we elkaar spraken was er, van mijn kant, altijd een beetje rancune tot de laatste keer in Oktober 2010
We staan in het café en er komt een vrouw voorbij lopen.
Goh, als ik 'haar' zie word ik na al die jaren nog boos.
Ik kijk de Carolien aan en zeg: dat heb ik nu altijd met Simon.
Het gesprek stokt even, ik zie een traan verschijnen.
Na een paar tellen antwoordt ze: nu begrijp ik je. Vervolgens sta ik met tranen. We kijken elkaar en barsten lachen uit.
Daarmee was alles gezegd en de gereserveerdheid verdwenen. Er ontstond weer openheid en spontaniteit en we hebben nog gekletst over van alles en nog wat.
Toen ik een jaar of 20 was heb ik een paar weken gezoend met haar. Daarna werd ik ingeruild voor Simon. Maar na een jaar of twee wilde Simon, Ineke en was de stand voor mijn eerste liefde en ik 1 - 1. Trouwens, weer een paar jaar verder wilde Ineke, Theo. Zo gaat het waarschijnlijk al eeuwen en zal het nog wel eeuwen doorgaan. En blijft ieder met zijn eigen verdriet of gedachten achter.
Nadat ik in 2011 hoorde dat ze kanker had was ik oprecht verdrietig. Donderdag wordt ze begraven.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten