Vandaag als vrijwilliger bij een nieuwe cliënt ingezet. Een echtpaar, van in de tachtig waarvan de man ernstig ziek is.
"Mijn man ligt in bed. Hij is erg moe na de infusen van gisteren".
We lopen de kamer in en meneer komt uit de slaapkamer.
"Ik hoorde de bel en dacht: ik wil weten wie er bij me zit vanmiddag".
Na een korte overdracht - daar staat de thee en de koek - door de vrouw des huizes blijf ik achter met: "zeg maar Piet hoor".
Het was duidelijk dat hij wilde praten.
"Sinds ik niet zoveel meer kan voel ik me opgesloten in huis en voer ik steeds dezelfde gesprekken. Ik ben blij dat er ook eens een man komt."
In de vier uur dat ik er ben geweest heeft meneer een uurtje gerust en de resterende tijd hebben we met elkaar gesproken. En ondanks dat ik geen statistieken bijhoud kwamen 3 van de 5 thema's voorbij die in het artikel The 5 regrets of the dying staan.
Heel vaak wordt aan mij gevraagd of dit vrijwilligerswerk niet heel zwaar is.
Nee het is niet zwaar.
Juist omdat mensen die de dood in de ogen zien vrijuit kunnen en soms ook willen spreken, maken dat dit werk bijzonder en zelfs luchtig is.
En uiteindelijk gaan ze dood maar dat gaan we allemaal.
Toen mevrouw terugkwam liep ze meteen naar haar man en zei "Zo te zien heb je een leuke middag gehad."
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten