Deja vu

Soms denk ik wel eens was ik maar een ezel, zij stoten zich spreekwoordelijk nooit tweemaal aan dezelfde steen.

Ik wil in dit blog altijd iets positiefs schrijven maar dat gaat vandaag niet helemaal lukken.

Vandaag de eerste trainingsdag voor de Nijmeegse vierdaagse. Om half negen in Egmond om een retourtje Camperduin te lopen, 22 km.
Koud, zwaar bewolkt en een krachtige wind maakten het eerste kwartier een beetje moeizaam. Maar Egbert had er direct al zin in. Bij Bergen lag er iets wat hij bijzonder interessant vond, een dode bruinvis. Ik wilde niet dat hij er van zou eten dus stuurde ik hem weg. Terwijl wij er bij stonden te kijken kwamen er een paar mensen aan en samen vonden we het eigenlijk allemaal erg dat daar zo'n mooi dier dood lag. Toen kwam Egbert er weer bij en die deed wat ie altijd doet als er iets boven het maaiveld uitkomt: er op plassen. We moesten er allemaal om lachen.I

De wind zorgde ervoor dat zelfs het natte zand stoof,zag er prachtig uit.

Nadat we in het restaurant, aan het begin van de Hondsboschezeewering, de eerste hapjes namen van de taart die we, samen met chocolademelk hadden besteld, wisten we het weer: daarom bestellen we dit ook bijna nooit meer.
Het is ongeveer dezelfde ervaring die je hebt als je in de gemiddelde winkelstraat in Nederland loopt: ze zien er allemaal hetzelfde uit. Blokkers, Blocks, Etossen, kruitvaten, C&As et cetera. Met het gebak precies hetzelfde, bijna overal waar je komt krijg je dezelfde diepgevroren, vervolgens ontdooide, snotterige veel te zoete fabieksappeltaart geserveerd.( Kan ik met u afrekenen? Dat is dan €14,50 alstublieft) Ik herinner me een paar jaar geleden dat ik vroeg: Het komt toch niet uit de diepvries hè? Nee hoor, uit de magnetron. Ach weet z'n 15 jarig meisje veel. Het was wel een groot stuk met heel veel slagroom, energie problemen hebben we op,de terugreis dan ook niet gehad.

En nu zitten we heerlijk rozig op de bank.

Met groeten Ton