Vanmiddag een inzet voor VPTZ. Nadat ik mezelf had binnengelaten keek de cliënt me opgelucht aan.
"Wat fijn dat je er bent maar er komt vanmiddag wel een vriendin theedrinken. Is dat een probleem?"
Natuurlijk niet.
Toen ik later voor de vriendin de deur opendeed kwam haar gezicht me bekend voor maar ik kreeg niet helder waar ik haar ontmoet zou kunnen hebben.
Nadat ik thee bij de dames had gebracht en ik haar stem nogmaals hoorde wist ik het weer.
Vorig jaar op 15 maart werd ons oude bankje opgehaald. En omdat we nergens meer op konden zitten maakten Rick en ik, samen met Egbert een grote ronde door het park. Het was prachtig weer en wilden op ons favoriete bankje gaan zitten maar twijfelden even omdat er al een dame opzat. (niet vanwege de dame maar omdat wij als Nederlanders dat niet licht doen in tegenstelling tot Spanjaarden)
Er ontstond een gesprek en na een paar minuten begon de vrouw te huilen omdat ze zo verdrietig was over een vriendin die kanker had. We hebben wel een uur met elkaar gesproken en het werd een bijzonder open gesprek.
Toen ik haar vroeg of zij deze dame was antwoordde ze dat dat zo was." Jullie zouden de volgende dag toch een nieuw rood bankje krijgen. Bevalt die goed? Ik was helemaal blij met dat gesprek en heb nog wekenlang opgelet of ik jullie zag wandelen om jullie te bedanken. Bijzonder om jou hier te ontmoeten nu er opnieuw een vriendin op sterven ligt."
Ik blijf dit soort 'toevalligheden' bijzonder vinden. Het is omdat het een schrikkeljaar is maar anders was het het op de dag af precies een jaar geleden.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten