Ik vraag weleens aan mensen wat er leuk is aan hun baantje. Regelmatig krijg ik dan als antwoord: nou het contact met de klanten. Soms kan ik me niet voorstellen dat klantencontact opweegt tegen het saaie of harde werk.
Toen ik vrijdag moest invallen als chauffeur voor de wassalon stelde ik mijzelf deze vraag.
Want het simpel rondrijden in een auto maakt mij niet gelukkig. Ik maak het mezelf juist extra moeilijk door perse de kortste of snelste route te moeten rijden.
Als dit niet lukt krijg ik er de pest in. Stoplichten die op rood staan, mensen die een zebrapad willen oversteken of als blijkt dat het een eenrichtingsweg is of de straat is afgesloten wegens herbestrating. Veel irritaties heb ik in het verkeer, maar het klantencontact is wat het zo leuk maakt.
Ik kreeg voor een klant 7 zakken met schoon wasgoed mee, 35 kg. Toen ik daar aanbelde deed een aardige man open en zei "wel veel he?" Er ontstond een vervolgens een gesprek.
Ach, misschien is uw wasmachine wel kapot, zei ik
Nee mijn vrouw is overleden.
Wat vervelend. Gecondoleerd.
Nou eh, ze is eigenlijk al 10 jaar dood.
O!
Het is eigenlijk een beetje raar verhaal.
Ze is 10 jaar geleden overleden maar is enkele weken geleden herbegraven Toen mijn vrouw overleed was onze dochter 5 jaar oud. Zij herinnert zich eigenlijk nauwelijks nog iets van haar moeder.
Maar door de herbegrafenis kwamen er wel heel veel gevoelens naar boven en is daardoor nogal van slag geraakt. Op de plechtigheid zijn ongeveer 300 mensen geweest. Er is dus veel over mijn vrouw gesproken, hoe ze was, wat ze heeft gedaan aan leuk dingen en ook hoeveel ze van onze dochter hield.
Mijn dochter is heel blij dat ze nu weer weet wie haar moeder was maar daardoor wordt ze ook op het feit gedrukt dat ze haar moeder heeft gemist.
Ze heeft van mij de afgelopen weken extra aandacht gehad en daarmee is het huishouden wat achterop geraakt. Gelukkig dat je bazin mijn was er nog even tussendoor wilde nemen zo vlak voor haar vakantie.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten