Ik mankeer nog niets. Pas als ik wat zou gaan mankeren zou ik er geen zin meer in hebben.
Vandaag viert mijn moeder haar 85ste verjaardag. Ondanks dat ze heel veel niet meer weet is ze wel echt jarig. "Ik ben van '26 hoor". Ze kijkt helemaal blij en wil graag een stukje banket. Omdat er meer dan één gast is, is het voor haar gemakkelijk om zich aan het gesprek te onttrekken, ze kijkt dan een beetje voor zich uit.
Pas als ik direct tegen haar spreek reageert ze. Ik vraag haar wat ze doet om haar plantjes zo mooi te houden.
Nou ik geef niet zomaar een plons water maar voel of ze vochtig zijn. Anders gaan ze dood.
(Elke week controleert mijn zus of de potjes niet vol water staan en koopt regelmatig een paar nieuwe planten)
Ze lijkt volledig tevreden met haar leven en wij zien niet anders dan dat het zo is. We doen er alles aan om haar zo min mogelijk te confronteren met haar dementie.
Wel zei ze vorige week tegen mijn broer: "Han ( mijn vader die 8 jaar geleden is overleden) is vanmorgen weggegaan en is nog steeds niet terug".
We hopen dat dit niet een aanzet is tot een periode waarin ze onrustig, angstig of bozig wordt.
Het is al niet prettig om te zien dat mijn moeder zo dement is maar als ze ook nog ontevreden of boos zou worden wordt het ook voor haar onprettig.
Vandaag zat ze er stralend bij en ik ben blij met de foto die Rick van ons beiden heeft gemaakt.
Met groeten Ton
Ontroerend stuk, Ton. Het inspireerde mij bovendien (zie mijn blogje van vandaag). Wat zou het fijn zijn als jij 'nog wel een paar jaartjes' van je moeder mag genieten zonder verdriet en angst van haar kant.
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet Emie