Ja ik wil.

Wil je morgenmiddag bij een dame van 89 jaar waken? vroeg de coordinatrice van de VPTZ. Het rapport van het intakegesprek stuur ik je per mail.
Gelukkig was dit gesprek niet gedaan door de VPTZ

"er hing een onaangename sfeer en de kinderen deden afstandelijk".

Nu is dit de interpretatie van een ander maar het vervelende is dat die interpretatie wel de wereld wordt ingestuurd en een ander beïnvloedt.
Deze zin spookte behoorlijk mijn hoofd en beïnvloedde daarmee mijn gevoel om naar deze vrouw te gaan. Ik zit niet te wachten om vrijwillig in een 'onaangename sfeer' te verblijven en afstandelijkheid bevordert ook niet echt.

Op de fiets naar het adres toe had ik even lekker de tijd om alle gedachten die door mijn hoofd gingen weg te werken: Laat de observatie van de ander maar bij die ander. Ga zelf maar ervaren. Vertrouw op je eigen persoonlijkheid. De familie heeft het natuurlijk niet makkelijk op het moment dus heb clementie. Als je met een zuivere intentie komt zal de ander dat merken en daar naar handelen.

En dan druk ik om 1 uur op de bel. Een zoon doet open, kijkt me vriendelijk aan en stelt zich voor.
Kom binnen. We zijn zo blij met jullie hulp. Alleen zouden we het niet redden. Wil je koffie? Waar kom je vandaan? Och, dan moet je behoorlijk lang fietsen. Vind je dat niet vervelend. Wat geweldig dat je dit vrijwillig doet. Mijn moeder kan niets meer zeggen, duurt zo'n middag dan niet lang voor je? Je kan de tv aanzetten hoor, als je wilt.
Welke afstandelijkheid? En toen om 4 uur een andere broer en twee zussen kwamen was er totaal geen onaangename sfeer.
Ik werd uitgebreid bedankt en kreeg een fles wijn mee."Als blijk van waardering".
Wilt u misschien nog een keer komen?


Met groeten Ton