Waarom zing je niet mee? siste mijn collega vrijwilligster van de Regenboogboom mij toe.
In de paar jaar dat ik dit werk doe heb ik veel kinderen gezien die ziek of zelfs zeer ziek zijn. De ziekte speelt in het gesprek dat we met kinderen of ouders hebben geen rol. Het gaat er juist om het 'kind te zien' achter de ziekte. Normaal gesproken lukt dat goed.
Ook vandaag.
Maar.... we werden gevraagd door de afdeling neonatologie "Er zijn nu een paar ouders die wel iets aan jullie kunnen hebben".
We komen de afdeling op en daar staat een hele rij met couveuses en wiegjes en daarin liggen 5 piepkleine babytjes. Ik kreeg het eigenlijk meteen al benauwd.
We hadden goede gespreken met de ouders en ze waren zeer blij met de droomdekentjes. Maar toen ik tijdens het zingen zag dat de vader met die kolenschop handen het hoofdje van zijn zoontje bedekte kreeg ik het even helemaal te kwaad.
Het is mijn eigen kinderwens die even helemaal bovenkwam.
Ik heb geen verdriet of jalouzie als ik vrienden of familie met baby's zie maar ben blij en helemaal als ik de kleintjes even kan vasthouden. Maar hier, in het geval dat ouders hun kind misschien wel moeten gaan missen voelde ik juist het missen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten