Stil de tijd. Zo heet het boek van Joke Hermsen dat ik op het ogenblik lees en genoeg stof tot nadenken geeft.
Mijn moeder zei vroeger vaak. Mensen die het druk hebben hebben altijd nog tijd over om wat extra te doen en mensen die zeggen dat ze het druk hebben, hebben het druk met nietsdoen.
En ik. Ik heb alle tijd en die glijdt, dag na dag, vanzelf voorbij met niets doen.
Tijdens de wereldreis die ik in 1989/1990 maakte hield ik af en toe een weekje vakantie. Mensen vonden dit raar want, "je bent een heel jaar op vakantie". Het jezelf elke dag uit vrije wil aan iets nieuws zetten is best vermoeiend.
Hetzelfde doet zich voor nu ik niet meer werk. Een baan of verplichtingen kunnen je dag zin en structuur geven.
Op het ogenblik moet ik zelf zorg dragen voor mijn daginvulling. Niemand die dat voor mij kan doen. Het is mijn verantwoording en het valt mij af en toe tegen.
Waarom neem je dan geen baantje?
Maar is werken dan de zin van mijn bestaan of is dat werk slechts om de tijd te doden die ik anders zouden verkwanselen met nadenken over de zin van mijn bestaan? Zeker met de woorden van mijn ouders in het achterhoofd dat: ledigheid des duivels oorkussen is of "je betekent niets voor de maatschappij.(en ja ik weet dat het een luxe probleem is)
Joke Hermsen zegt in haar boek dat er verveling is die toeslaat als je moet wachten in een file of op een vertraagd vliegtuig maar ook is er: "de existentiële verveling, een verveling die we pas zo'n tweehonderd jaar kennen. Het is de verveling die van binnenuit opwelt, en die ons met name kan overvallen als we alleen zijn. Het is de verveling die ons confronteert met de zinloosheid van het bestaan en onze neus drukt op onze eigen nietigheid en eindigheid. Nergens kun je meer enige zin voor opbrengen of het nut van inzien. Gelaten onderga je de uren, liggend op de bank, ijsberend door de kamer, door het raam naar buiten starend, of zappend voor de televisie".
Volgens Joke Hermsen vinden we beide soorten van verveling vervelend en proberen we die zo snel mogelijk weg te werken maar als we de existentiële verveling volledig doorworstelen ontstaat daaruit nieuwe creativiteit.
Nou, zo ver ben ik nog lang niet want ik verveel me te pletter. En ik heb het ook nog lang niet helder maar ik ben pas op bladzijde 45.
Met groeten Ton
Interessante stof om over na te denken. Kan ook eigenlijk niet zo meteen een reactie geven.
BeantwoordenVerwijderenBen nu zo'n 10 jaar thuis en verveel me vaak best wel. Ik begrijp jij ook.
Toch zou ik het niet anders (meer) willen, maar waarom niet dat kan ik niet zo een twee drie uitleggen.
Ga een paar dagen eruit (ziekenhuis) en krijg dus alle tijd (hoop ik) om hier eens over na te denken. De titel van het boek heb ik me al opgeschreven.
En die wereldreis: daar wil ik graag nog een keer alles van weten, dat vind ik altijd zo super als mensen dat echt doen! Maar dat komt later ook wel,
tot later in ieder geval,
yvonne