Het therapeutisch pad

Rick vraagt regelmatig of ik niet verslaafd ben aan dit blog. Of ik b.v. niet de drang moet onderdrukken om niet  weer te kijken hoe het bezoekersaantal is. Dat valt allemaal wel mee maar soms is er wel een drang om iets te publiceren. Om een voorval of gevoel te delen zodat het van mijn rug is.
Gisteravond voordat ik naar bed ging deed ik de poort op slot en zag dat de garage deur op een kiertje stond dus die gaf ik die ook meteen zetje. Hij viel niet in het slot dus vervolgens een duwtje en toen zat hij dicht.
Vanmorgen toen ik de garage opdeed om mijn fiets te pakken, lag er een grote pad met een totaal geplet achterlijf onder de deur. Ik probeerde nog om het niet te zien maar dat mislukte. Hij leefde nog en dat maakte me een beetje onpasselijk. Spinnen sla ik ook niet dood als ze, in huis, teveel rommel maken maar zet ze buiten neer.
Wat te doen? Negeren kon niet meer. Doodmaken lokte niet. Op straat zetten voor de katten vond ik ook een beetje slap. Alsof iemand anders de K.. klusjes voor me moet opknappen. Bleef er toch maar één optie over. De pad opgepakt en in de tuin gezet, wat zand erover en vervolgens heb ik hem met een spade in stukjes gehakt. Een snelle dood meer kon ik er niet aan doen.
Maar het gelukzalige gevoel van gisteren was even helemaal weg.
Nu hopen dat de therapeutische werking van dit blog sterk genoeg om het van me af te schudden.

Met groeten Ton